«Ἀντίθετα, ἐσεῖς ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ κάνετε τὸ καλὸ καὶ νὰ δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε νὰ πάρετε πίσω τίποτα. Ἔτσι, ὁ Θεός, ποὺ εἶναι καλὸς ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς ἀχάριστους καὶ τοὺς κακούς, θὰ σᾶς ἀνταμείψει μὲ τὸ παραπάνω καὶ θὰ σᾶς κάνει παιδιά του».
Ζούμε στην εποχή της κακίας και της εκδίκησης. Όσοι αισθανόμαστε την ανάγκη να αντιτάξουμε στο κακό την καλοσύνη και τη συγχώρεση, πληγωνόμαστε από το μήνυμα που λαμβάνουμε: «δεν είναι για μας αυτός ο τρόπος». Ο κόσμος αναζητεί το δίκιο του, όπως το εννοεί. Και επειδή κυριαρχεί η δύναμη, το δίκιο είναι γι’ αυτούς που μπορούν να το επιβάλουν. Το δίκιο πάλι είναι το προκάλυμμα του μέσα ανθρώπου, ο οποίος στοχεύει στην επικράτηση, στην ευχαρίστηση, καθώς ζει τη βεβαιότητα είτε ότι δεν θα πεθάνει ποτέ είτε πως δεν υπάρχει κάτι άλλο μετά από αυτή τη ζωή και, επομένως, το παν είναι η επικράτηση, ακόμη και μέσα στη σκληρότητα.
Ο λόγος του Χριστού όμως να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να κάνουμε το καλό, να δανείζουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε πίσω κάτι μπορεί να μοιάζει ανηφόρα σταυρού και αδικία, όμως είναι αυτό για το οποίο πλαστήκαμε. Είναι η εικόνα μας ως παιδιά του Θεού και ο σκοπός μας, να Του μοιάσουμε. Μπορεί αυτός που εκδικείται, που ανταποδίδει το κακό, που βρίσκει το δίκιο του να αισθάνεται μια κρυφή ή και φανερή ικανοποίηση, όμως η αυθεντική χαρά βρίσκεται στην υπέρβαση του «εγώ» και στην εναπόθεση των πάντων στον Θεό ως Πατέρα μας. Ο Χριστός μας παρακινεί να είμαστε «υιοί Υψίστου», παιδιά του Θεού. Ακόμη κι αν φαίνεται πως χάνουμε, στην πραγματικότητα έχουμε κερδίσει σε μια πορεία που δεν έχει τέλος, που ο σταυρός της είναι μαζί κι ανάσταση. «Υιοί Υψίστου». Τι δώρο και ποια ελπίδα ταυτόχρονα. Αξίζει η βία στον εαυτό μας, η προσευχή, η αιμάτινη σιωπή, η απόφαση να αφήσουμε τα πάντα στον Θεό. Ας παλέψουμε κι ας φαίνεται ότι είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε όμως.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2025, Β’ Λουκά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου