Τόσο ἡ Ἀποστολικὴ ὅσο καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔχουν σήμερα ἕνα κοινὸ στόχο: Νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν τὸν δρόμο ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Καὶ ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος; Ἡ ὁλοκληρωτικὴ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὸ σημερινὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του, μᾶς καθοδηγεῖ ἀλλὰ καί, ἔμμεσα, μᾶς θυμίζει τὴν δική του μεταστροφή: «Κάποτε, μᾶς λέει, ἤσασταν στὸ σκοτάδι· τώρα ὅμως, ποὺ πιστεύετε στὸν Κύριο, εἶστε στὸ φῶς. Νὰ ζεῖτε, λοιπόν, σὰν ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν στὸ φῶς. Γιατί ἡ ζωὴ ἐκείνων ποὺ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διακρίνεται γιὰ τὴν ἀγαθότητα, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια. Νὰ ἐξετάζετε τί ἀρέσει στὸν Κύριο» (5:8-10).
Ἀλλὰ καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπή, τὸν ἴδιο δρόμο μας μᾶς καλεῖ νὰ βαδίσουμε, παρουσιάζοντάς μας ὅμως μιὰ διαφορετικὴ εἰκόνα: Μιὰ γυναῖκα συγκύπτουσα, δηλαδὴ κυρτωμένη, μὲ τὸ πρόσωπο σχεδὸν στὸ ἔδαφος, ἀποκτᾶ σήμερα τὴν γιατρειά της, ὀρθώνεται καὶ ἀτενίζει ξανὰ τὸν οὐρανό. Τίποτε δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο. Ἐκεῖνος ὅμως θαυματουργεί. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς παρισταμένους δὲν ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα της κάποιο αἴτημα. Ὁ Κύριός μας ὅμως ἄκουσε τὴν ἐσωτερικὴ κραυγὴ τῆς ἱκεσίας καὶ τῆς πίστεώς της πρὸς Αὐτόν.
Φωτισμὸς καὶ ἀναγέννηση! Αὐτὴ εἶναι οἱ δύο καρποὶ τῆς πίστεως, τοὺς ὁποίους ἀπολαμβάνουν ὅσοι ἔχουν διαρκῶς στραμμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους πρὸς τὸν Χριστό μας.
Ἀναρωτιέται ὅμως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «Πῶς οἱ ἄνθρωποι θὰ πιστέψουν στὸν Χριστό, ἂν δὲν ἔχουν ἀκούσει γι’ αὐτόν; Καὶ πῶς, πάλι, θ’ ἀκούσουν γι’ Αὐτόν, ἂν κάποιος δὲν τοὺς Τὸν κηρύξει; Καὶ πῶς θὰ κηρύξουν σωστά, ἂν δὲν τοὺς ἀποστείλει ὁ Κύριος; Γι’ αὐτὸ προφήτεψε ἡ Γραφή: ΄΄Πόσο ὄμορφος εἶναι ὁ ἐρχομὸς αὐτῶν ποὺ φέρνουν τὴν χαρμόσυνη εἴδηση γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν χαρμόσυνη εἴδηση γιὰ τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ!΄΄» (Ρωμ. 10:14-15).
Αὐτὴ ἡ χαρμόσυνη ὥρα τοῦ κηρύγματος τοῦ λόγου ἐμφανίζεται κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀμέσως μετὰ τὸν τρισάγιο ὕμνο. Εἶναι ἡ ὥρα κατὰ τὴν ὁποία διαβάζεται ὁ Ἀπόστολος καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία, ἡ ἀνάγνωση τῶν δύο περικοπῶν ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς εὐκαιρία νὰ θαυμάσουμε τὰ ὑπέροχα αὐτὰ πνευματικὰ κείμενα. Δὲν ἀρκεῖ ὅμως ὁ θαυμασμός. Χρειάζεται καὶ ἡ προσήλωσή μας, προκειμένου νὰ τὰ κατανοήσουμε. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ ἱερέας μας καλεῖ μὲ τὴν προτροπή:
«Πρόσχωμεν ·σοφία ·πρόσχωμεν», δηλαδή
«Ἂς προσέξουμε. Θὰ ἀκούσουμε λόγια οὐράνιας σοφίας».
Ὅσα διαβάζονται κάθε Κυριακὴ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἀποτελοῦν «δρόμο», τὸν ὁποῖον μᾶς καλοῦν νὰ βαδίσουμε. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ ἱστορικὰ κείμενα ἀλλὰ γιὰ πύλες αἰωνιότητος. Κάθε φράση τῶν περικοπῶν αὐτῶν ἀποτελεῖ καθρέφτη τῆς δικῆς μας πνευματικῆς καταστάσεως, ἀποκάλυψη τῶν ἀτελειῶν μας καὶ προτροπὴ ἀποφάσεως νὰ γινόμαστε διαρκῶς καλύτεροι. Κάθε λέξη ἀποτελεῖ φάρμακο ἰάσεως ψυχῆς, ὄχι μόνο γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστὰ ἀλλὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα. Ὁ ὑπέροχος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, φωτισμένος ἀπὸ τὴν χάρη τῶν θεοπνεύστων αὐτῶν κειμένων, γράφει:
«Ἡ γνώση τῶν θεοπνεύστων γραφῶν ὑψώνει τεῖχος προστασίας γύρω ἀπὸ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφυπνίζει τὴν συνείδηση, χτυπᾶ στὴν ρίζα τους τὰ πάθη, φυτεύει στὴν ψυχὴ τὴν ἀρετή, ὑψώνει τὴν σκέψη πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν ἀπελευθερώνει ἀπὸ τὶς ἀτέρμονες μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου» (PG 63, 485).
Παραλληλίζουν πολὺ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. Ὅπως ὁ Βαπτιστὴς τοῦ Χριστοῦ στέκεται στὸ κατώφλι τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ δείχνει στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ τὸν Λυτρωτὴ ποὺ πλησιάζει, ἔτσι καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στέκεται στὸ κατώφλι τοῦ νέου κόσμου ποὺ ἐγκαινιάζει τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ καλεῖ διαρκῶς τὴν ἀνθρωπότητα νὰ στρέψει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά της πρὸς τὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν ἀναγέννηση.
Πρὶν τὴν ἀνάγνωση τῶν τόσο σημαντικῶν ἀποστολικῶν περικοπῶν, ὁ ἀναγνώστης ἀπαγγέλλει τὸ «προκείμενο», δηλαδὴ ὁρισμένους στίχους ἀπὸ τοὺς Ψαλμούς. Γνωρίζουμε ὅλοι μας τὴν φλόγα τῆς ποιήσεως καὶ τὴν θερμότητα τῆς πίστεως, τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζουν τὸ Ψαλτήρι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, πρὶν τὴν ἀποστολικὴ περικοπή, διαβαζόταν ἕνας ὁλόκληρος ψαλμός. Ἡ ἀνάγνωση αὐτή, μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, περιορίστηκε, ἡ σκοπιμότητα ὅμως εἶναι ἡ ἴδια: Νὰ συνδεθεῖ ἡ Παλαιὰ μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἡ ψυχὴ νὰ προετοιμαστεῖ, ὄχι μόνο νὰ ἀκούσει ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποδεχθεῖ μὲ χαρὰ τὴν σοφία τοῦ ἀποστολικοῦ κειμένου ποὺ θὰ ἀκολουθήσει.
Ἀδελφοί μου,
Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀποτελοῦσαν γιὰ τὴν πρώτη Ἐκκλησία πυξίδα ἀλλὰ καὶ πηγὴ ἀνανεώσεως τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐλπίδος τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ φανταστοῦμε τὴν συγκίνηση ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἀνάγνωσή τους τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, καθὼς μάλιστα δὲν εἶχαν γραφτεῖ ἀκόμη τὰ Εὐαγγέλια.
Τὰ κείμενα αὐτὰ ὅμως, μὲ τοὺς τόσους πνευματικοὺς θησαυροὺς ποὺ κρύβουν, ἔχουν ἀνάγκη τὴν φροντίδα ὅλων μας. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διαβάζονται μὲ σωστὴ ἄρθρωση καὶ ροὴ λόγου ἐκ μέρους τῶν ἀναγνωστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐπίσης ἀπαραίτητο νὰ τὰ κατανοοῦν πρῶτα οἱ ἴδιοι.
Κατὰ δεύτερον, τὰ ἀποστολικὰ κείμενα ζητοῦν τὴν δική μας προσωπικὴ μελέτη. Εἶναι ἀπαραίτητο ἀδελφοί μου, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ συμμετοχή μας στὴν Θεία Λειτουργία ἀλλὰ καὶ στὴν γενικότερη μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν πρέπει ἐξαντλεῖται ἀποκλειστικὰ στὴν παρουσία μας στὸν ἱερὸ ναὸ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν. Ἡ ὁλοκληρωμένη πνευματικὴ ζωὴ ἔχει ἀνάγκη ἀφιερώσεως χρόνου ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας· χρόνου ἀφιερωμένου στὴν προσευχὴ καὶ τὴν μελέτη. Ἀκόμη καὶ ὁ λίγος κόπος, ἀκόμη καὶ ὁ λίγος χρόνος ποὺ θὰ ἀφιερώσουμε, ἰδιαίτερα στὴν μελέτη καὶ στὴν ἑρμηνεία τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀπόκτηση πολλαπλάσιων πνευματικῶν καρπῶν.
Τέλος, οἱ ἀποστολικὲς περικοπές, θὰ ἦταν πνευματικὰ εὐεργετικὸ νὰ βροῦν τὴν θέση ποὺ τοὺς ἀξίζει καὶ στὸ κήρυγμα. Ὁ ἄμβωνας πρέπει νὰ ἀποτελέσει μέσον προσεγγίσεως καὶ ἐμβαθύνσεως στὸν ἀποστολικὸ λόγο. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς κύκλους Ἁγίας Γραφῆς ποὺ πραγματοποιοῦνται σὲ πολλὲς Ἐνορίες μὲ θέματα σχετικὰ μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη.
Πιστεύοντας καὶ λατρεύοντας τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἂς θαυμάσουμε καὶ ἂς παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὸν λόγο καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι Τοῦ προσέφεραν ὅλη τους τὴν ἀγάπη, ὅλες τους τὶς δυνάμεις, ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τους τὴν ζωή. Πίσω ἀπὸ τὴν συγγραφὴ τῶν ἐπιστολῶν κρύβεται ἕνας δρόμος βαθιᾶς πίστεως καὶ βαθιᾶς ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριό μας. Ἂς ἀναζητήσουμε αὐτὸν τὸν δρόμο καὶ ἂς βρεῖ ὁ ἀποστολικὸς λόγος κεντρικὴ θέση στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας. Ἀμήν.
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου