Λαοφίλητος και λαοπρόβλητος ο Όσιος Παΐσιος

[Ομιλία του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, 

κατά την πρώτη Ευχαριστιακή Σύναξη για τον νέο Όσιο της Ορθοδοξίας Παΐσιο τον Αγιορείτη, 

στον Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, 18 Ιανουαρίου 2015]

Φιλάγιοι συνεορταστές, 

          Η Ορθοδοξία, στο διάβα των αιώνων, ουδέποτε διατυπώνει λόγο για αγιοποίηση -φανερώνει άγνοια της Αγιολογίας μας οσάκις λέγεται κάτι τέτοιο-, διότι ουδέποτε ποιεί αγίους, δεν είναι... φάμπρικα παραγωγής αγίων. Αντίθετα, ομιλεί για αγιοκατάταξη ή διακήρυξη ή αναγνώριση της αγιότητας ενός προσώπου ή, αν θέλετε, για ένταξή του στο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Τούτο σημαίνει ότι το αρμόδιο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αποφασίζει ex cathedra για την αγιότητα ενός προσώπου, καλώντας τον λαό να το τιμήσει (όπως συμβαίνει στους Ρωμαιοκαθολικούς), αλλά ωθείται από τον ίδιο τον λαό να διακηρύξει ό,τι έχει προσλάβει ως αμετάθετη πεποίθησή του στο εξής ο ίδιος ο λαός για κάποιο ιερό πρόσωπο. 

Κάτι ανάλογο συνέβη με τον Γέροντα Παΐσιο: Ήδη από ζώντας του ο Γέροντας εισέπραττε την εμπιστοσύνη και την εκ βαθέων αγάπη του πιστού λαού μας. Όμως ακόμη και αφού παρέδωσε τον δερμάτινο χιτώνα του εις γην εξ ής ελήφθη, στις 12 Ιουλίου 1994, ο λαός δεν τον λησμόνησε. Αντίθετα, η λαϊκή απαίτηση για την επίσημη αναγνώρισή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, γινόταν ολοένα και εντονότερη! Έτσι, στις 13 Ιανουαρίου 2015, το ιερό Κέντρο των Ορθοδόξων, με προεστώτα τον φιλάγιο και φιλομόναχο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ήλθε να επισφραγίσει με την θεσμική αυθεντία του την ήδη γενικευμένη πίστη των Ορθοδόξων προς τον πολυαγαπημένο Αθωνίτη Γέροντα του Εικοστού Αιώνα, εισάγοντάς Τον πλέον κι επίσημα στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας μας! 

Η πνευματική χαρά και αγαλλίαση όλων μας είναι καταφανέστατη ανά την ορθόδοξη οικουμένη κατ' αυτές τις ημέρες. Όντας λαοφίλητος και λαοπρόβλητος ο νέος Όσιος ουδέποτε παύει να διδάσκει από το Άγιον Όρος και μάλιστα από τον απέριττο τάφο της κοίμησής Του, στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης, οδόν αρίστην προς τον Ουρανό την Ταπείνωσιν, διά της οποίας και μόνον οι άνθρωποι διαφοροποιούμαστε από τον μισόκαλο Διάβολο, ο οποίος -ως γνωστόν- όλα μπορεί να είναι και να γίνει, εκτός από ταπεινός, εξαιτίας της ασυγχώρητης μονιμότητάς του πλέον στον θανάσιμο εγωισμό του. 

Μέσω της ταπεινοφροσύνης, λοιπόν, δυνάμεθα να επανεύρουμε τον χαμένο παράδεισο απ' όπου καταγόμαστε, δικαιούμενοι να (ξανα)γίνουμε τέκνα φωτός, παιδιά της τρισηλίου θεότητας έως τα Έσχατα. Κι αν διαπιστώνουμε μύριες όσες δυσκολίες, κάθε λογής τριβόλους στον Δρόμο προς την Συνάντηση με τον Πατέρα και Δημιουργό του Παντός, ας παρηγορούμαστε ότι αποκτήσαμε πλέον έναν ακόμη επιδέξιο και φιλικό χειραγωγό, τον εν οσίοις Πατέρα Παΐσιο, ο οποίος έχει ισχυρή παρρησία ενώπιον της θείας μεγαλειότητας και δύναται να μεσιτεύει για τα ψυχοσωματικά ζητούμενα όλων ημών, προς το συμφέρον της αιτήσεως.

Κατακλείοντας και προς επίρρωσιν των ανωτέρω, δανειζόμαστε λόγους του ίδιου του Οσίου: "Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του - μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νοιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας".