Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης ανέβηκε στο θρόνο του τρίτου τη τάξει παλαιφάτου Πατριαρχείου της Ανατολής, στα τέλη Δεκεμβρίου 2012.
Μετά από ένα χρόνο και τέσσερις μήνες, στα τέλη Απριλίου του 2014, κήρυξε σε ακοινωνησία το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για το θέμα του Κατάρ, την διεκδίκηση δηλαδή της μοναδικής ενορίας που υπάρχει στην χώρα αυτή.
Τον πρώτο καιρό έγιναν κάποιες προσπάθειες, και σε διορθόδοξο επίπεδο, για την εξεύρεση λύσης (ήδη μέσα στο 2013) και ύστερα για την άρση της ακοινωνησίας, αλλά γρήγορα εγκαταλείφθηκαν. Το σχίσμα μεταξύ των δύο Πατριαρχείων παραμένει έξι χρόνια τώρα!
Όταν μας προέκυψε η πρόσφατη «αδελφική συνάντηση» Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Αμμάν της Ιορδανίας, με πρωτοβουλία του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Θεοφίλου, τη επινεύσει της Μόσχας φυσικά (για το ζήτημα της Ουκρανικής Αυτοκεφαλίας), θεωρείτο βεβαία η συμμετοχή του Αντιοχείας, ο οποίος στηρίζει την Ρωσική Εκκλησία στο ζήτημα αυτό, και όχι μόνο. Μάλιστα, πολλά δημοσιεύματα έβλεπαν και λύση του ζητήματος του Κατάρ, υπό το φως αυτής της συνάντησης.
Όμως, ο Αντιοχείας Ιωάννης τελευταία στιγμή ανακοίνωσε ότι δεν θα πάει στην «αδελφική συνάντηση», επικαλούμενος διάφορα, καθόλου πειστικά, επιχειρήματα.
Στην «αδελφική συνάντηση» συζητήθηκαν κάμποσα διορθόδοξα προβλήματα της σήμερον, όπως διαβάσαμε στο σχετικό ανακοινωθέν, αλλά όχι το θέμα του Κατάρ, το οποίο είναι η αιτία της εξαετούς ακοινωνησίας Αντιοχείας – Ιεροσολύμων.
Άραγε, τα μέλη της «αδελφικής συνάντησης» θεώρησαν έλασσον αυτό το χρονίζον ζήτημα μεταξύ δύο πρεσβυγενών Πατριαρχείων της Ανατολής;