e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά


Ήταν λίγες μέρες μετά το στερνό αντίο στη μεγάλη αγαπημένη, τη μία και μοναδική, τη Μάνα. Πλησίαζαν οι μέρες που έπρεπε να πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Μελβούρνη. Αποφάσισα ένα τελευταίο ταξίδι στο αγαπημένο νησί από την Αθήνα που έμενα με τα αδέλφια μου. Ήταν μια εσώτερη ανάγκη να ανάψω για μια φορά ακόμα το καντήλι των γονιών, ποιος ξέρει πότε θα αξιωνόμουν πάλι, να σκύψω ευλαβικά και να προσκυνήσω τον τάφο τους... να ζητήσω την ευχή τους και μετά να φύγω για εκεί που με καλούσε το καθήκον.

Τα χρονικά περιθώρια αλλά και οι συνθήκες επέβαλαν το ταξίδι αυτό να γίνει αυθημερόν, έτσι, πήρα το αεροπλάνο. Πήρα μιαν αγκαλιά λουλούδια από τη Χώρα, ένα ταξί και από το αεροδρόμιο πήγα κατευθείαν εκεί... Κάθισα κάτω στο μικρό πεζούλι, νιόσκαφτο το μνήμα και το χώμα νωπό σκεπασμένο από τα μαραμένα, πια, στεφάνια και σταυρούς, προστάτευαν τη Μάνα από τ΄ αγιάζι και τις ανοιξιάτικες δροσοστάλες. Πιάσαμε κουβέντα... Πολλά τούς είπα... Κι εκείνοι υπομονετικοί με άκουσαν με στοργή... Η αύρα και η αγάπη τους που ένιωθα με όλες τις αισθήσεις, γαλήνευαν την ψυχή μου... Έχασα την αίσθηση του χρόνου... Δεν ξέρω πόσες ώρες τα λέγαμε... Μα, όταν βρίσκεσαι με αγαπημένους, ξεχνιέσαι..., δεν κοιτάς την ώρα, ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις πως σε λίγο φεύγεις για πολύ μακριά...

Κάποτε, αφού έριξα γύρω τα φρέσκα φιόρα και άναψα το καντήλι, έσκυψα και προσκύνησα ευλαβικά το χώμα που σκέπαζε τον Πατέρα και τη Μάνα... Πήρα την ευχή τους και με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο του γυρισμού, μα όχι για το αεροδρόμιο όπως, από ανησυχία για μένα που θα ήμουν μόνη αυτές τις δύσκολες στιγμές, μου ζήτησαν τ΄ αδέλφια μου... Φεύγοντας από την Αθήνα, φρόντισα και πήρα μαζί μου το κλειδί του σπιτιού της Μάνας στο χωριό το αγαπημένο, το Μπανάτο... Ήθελα πριν φύγω να περάσω για μια ακόμα φορά από εκεί, να ζήσω για λίγες έστω στιγμές στο χώρο της Μάνας, ν΄ αγγίξω αυτά που για χρόνια άγγιζε, να πατήσω στο χώμα που για χρόνια πατούσε εκείνη και ο Πατέρας, ν΄ ακούσω το χώρο ν΄ αντιλαλεί από τη φωνή της, το γάργαρο γέλιο της, να γεμίσει ξανά ο χώρος με την αγαπημένη της παρουσία...

Έρημο το Καντούνι τση Γουρούνας, ψυχή δεν απάντησα στο δρόμο ούτε εκεί γύρω... Απρίλης μήνας, οι εκτός Ζακύνθου ντόπιοι, δεν είχαν αρχίσει ακόμα να έρχονται για τις διακοπές για να ανοίξουν τα σπίτια και να γεμίσει ο τόπος με παρουσίες και ζωντάνια και οι ελάχιστοι μόνιμοι της γειτονιάς ήταν στις δουλειές τους, δεν κάθονταν στις αυλές όπως το καλοκαίρι που οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί...

Ένιωσα κάπως άβολα, Έβαλα το κλειδί να ανοίξω κι εκείνο έτριξε παράξενα, τόσο που μου προκάλεσε ρίγος... Μπήκα μέσα διστακτικά, σκοτεινιά και παγωνιά... Ερημιά παντού... Γύρισα για λίγο στους μικρούς του χώρους, άκουγα τον αντίλαλο από τα βήματα μου... Σαν να αγριεύτηκα... Ένιωθα άσχημα... Δεν ήταν εκεί η Μάνα... Όσο κι αν προσπάθησα να την «φέρω» νοερά εκεί κοντά μου, αδύνατο... Η Μάνα είχε φύγει... Δεν ήταν πια αυτό το σπιτικό της, ήταν εκεί που την αποχαιρέτισα πριν από λίγο... Ξένος ο χώρος πια εδώ, με απόδιωχνε... Δεν τολμούσα ούτε να κοιτάξω γύρω...

Μα, όπως έκανα να σηκωθώ, εκεί μπροστά μου είδα να με κοιτάζουν νοσταλγικά και με αγάπη... "τα φλυτζανάκια μας τα καλά"! Πώς και δεν τα πρόσεξα πριν... Ξανακάθισα κάτω μαγεμένη από την ομορφιά τους, έμεινα να τα κοιτάζω σαν υπνωτισμένη και το ταξίδι στο μακρινό χθες ξεκίνησε.

Μικρά, κομψά και πολύ φινετσάτα... Ήταν το καμάρι των γονιών μου, από γνήσια πορσελάνη και χρυσοκέντητα... Ποιος ξέρει με πόσες οικονομίες και στερήσεις τα απόκτησαν... Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τα φλυτζανάκια μας τα καλά να στολίζουν τον μπουφέ στο σαλόνι, πρώτη θέση και 12 τον αριθμό παρακαλώ!!!

Τώρα που γράφω, πήγα στον δικό μου μπουφέ, τα έχω κι εγώ πρώτη θέση, πήρα προσεκτικά ένα στο χέρι μαζί με το πιατάκι και... προσπαθώ να βρω τα κατάλληλα λόγια να το περιγράψω. Τα κοιτάζω με πολλή αγάπη... λίγο δύσκολο όμως, φοβάμαι πως θα τα αδικήσω πολύ αν επιχειρήσω σας μιλήσω για αυτά... Έτσι, αφήνω τη φαντασία σας να τα «δει».

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά, γνώρισαν δόξες και μεγαλεία... Η παπαδιά σε αυτά σερβίριζε τον καφέ στους επίσημους μα και στους... μη-επίσημους, που τιμούσαν το σπίτι του παπά κι έρχονταν πάντα για καφέ είτε μετά τις ακολουθίες, είτε περαστικοί από εκεί... Ορθάνοιχτο πάντα το σπίτι του παπά για όλους και τα φλυτζανάκια μας τα καλά, όπως με... δέος τα αποκαλούσαμε, ιδιαίτερα εγώ και τ΄ αδέλφια μου, πάντα στην υπηρεσία της παπαδιάς. Ήταν πολύ περήφανη γι' αυτά και χαιρόταν πάντα, όταν οι καλεσμένοι της σχολίαζαν πόσο όμορφα και σπάνια ήταν... Εμάς τα παιδιά, όμως, δεν μας άφησε ποτέ να τα αγγίξουμε, ούτε καν για να τα πλύνουμε...Ίσως για αυτό να υπάρχουν ακόμα. Χωρίς υπερβολές, πρέπει τώρα να είναι το λιγότερο 70 χρονών τα φλυτζανάκια μας τα καλά... Αγέραστα και πανέμορφα, σαν την πρώτη μέρα...

Εκεί όπως τα κοίταζα, παρέλασαν από μπροστά μου όλοι οι παλιοί σεβάσμιοι Αρχιερείς, Ιερείς, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Καθηγητές, απλοί άνθρωποι, φίλοι καλοί, συγγενείς... Όλοι αγαπημένοι... Όλοι είχαν πιει καφέ από τα χέρια της παπαδιάς στα φλυτζανάκια μας τα καλά...

Κάποια στιγμή πετάχτηκα τρομαγμένη... Κάποιος καλούσε τ΄ όνομα μου... Η Μάνα, σκέφτηκα, μα με συνέφερε η ματιά που έριξα γύρω και η συνειδητοποίηση του χώρου, χρόνου, τόπου... Ήταν η καλή και αγαπητή φίλη, γειτόνισσα και κουμπάρα από απέναντι... Όπως μου είπε, με είδε που μπήκα μέσα σκυφτή, μα σεβάστηκε τη στιγμή και ήθελε να με αφήσει μόνη για λίγο, μα το παράκανα, λέει, και ανησύχησε...

Κάθισε δίπλα μου για λίγο, της μίλησα για τα φλυτζανάκια μας τα καλά... "Γιατί δεν τα παίρνεις μαζί σου;", μού λέει. Γύρισα και την κοίταξα απορημένη, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό τέτοια σκέψη... "Μεγάλο το ταξίδι", της λέω, "πώς να τα πάρω; Κι αν μου σπάσουν; Η μάνα τα πρόσεχε σαν τα μάτια της... Τι θα της πω, αν σπάσει έστω και ένα και...ξεταιριάσουν και δεν είναι πια ντουζίνα;;;" Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό στην Αθήνα να ζητήσω τη γνώμη του, "μη φοβάσαι", μου λέει, "θα τα συσκευάσουμε έτσι ώστε να μην πάθουν τίποτα... θα φτάσουν σώα και αβλαβή, θα δεις".

Πάνε 17 χρόνια από τότε... Όντως έφτασαν σώα και αβλαβή! Στολίζουν τον μπουφέ μου. Οι επισκέπτες μου τα κοιτάζουν με θαυμασμό και με ρωτούν πού τα βρήκα. Φυσικά και δεν τους σερβίρω τον καφέ εκεί. Τους λέω, "είναι από το πατρικό μου, είναι τα φλυτζανάκια μας τα καλά"!
[Φωτό, δάνειο από το ιστολόγιο second sight]

13 σχόλια:

Μαρία Σ είπε...

Χριστός Ανέστη
καιρό ειχαμε να σας διαβάσουμε
Συγκινήθηκα .
Ναχετε υγεία εσείς και η οικογενειά σας ,να τους θυμάστε και εμείς να χαιρόμαστε τα γραφομενά σας, με την βοήθεια του Ησκιου μας.

Orelia είπε...

σας ευχαριστώ πολύ για την έντιμη αναφορά σας στη πηγή της φωτογραφίας
θα είδατε ενδεχομένως απο το σώμα του δικού μου κειμένου, πως και για μένα αυτα τα φλυτζάνια, σερβίτσιο τσαγιού, έχουν αναλογη συναισθηματική αξία
βρίσκονται, ακόμη, στο πατρικό μου
φυλαγμένα για τον γιο ή την κόρη
όποιον απο τους δυο τα θελήσει
οι δικοί μου γονείς φύγανε, 23 χρόνια τώρα ο πατέρας, 12 η μάνα

σας χαιρετώ ευχόμενη να μαζεύετε τις καλές αναμνήσεις απο τα γονικά σας και όσα σας συγκρότησαν

Orelia ή κατά κόσμον, Ασημίνα

Daniel είπε...

Αληθώς Ανέστη
αγαπητή Μαρία.
Κι εσείς υγεία, χαρά και ειρήνη να έχετε πάντα στο σπιτικό σας.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Ξέρεις, πολλές φορές όσο καλή θέληση και να έχουμε για να κάνουμε κάποια πράγματα, τη συχνή γραφή εννοώ, εν τούτοις δεν τα καταφέρνουμε πάντα...μας παρασύρει ο ανεμοστρόβιλος της κυρά ζωής.
Σου στέλνω την αγάπη μου,
δ.μ.τ.

P. Kapodistrias είπε...

Φίλη μας Μαρία Σ.,

Ευχαριστούμε για την επίσκεψη στην διαδικτυακή μας ενορία.
Ο λόγος σου είναι πάντοτε απόρροια ευγένειας!

Daniel είπε...

Τι ευχάριστη έκπληξη! Καλώς μας όρισες αγαπητή Ασημίνα!
Για την αναφορά στη φωτό, πρέπει να ευχαριστήσεις τον αγαπητό μας π. Παναγιώτη. Αυτός είναι που με μεγάλη υπομονή κι αγάπη ψάχνει και πάντα βρίσκει τις πιο ταιριαστές φωτό για τα κείμενα μου! Εγώ, δεν ντρέπομαι να σου ομολογήσω, ότι ακόμα κι αν είχα τις κατάλληκες, δεν θα τα κατάφερνα να τις αναρτήσω στο κείμενο, μολονότι τα χρόνια πέρασαν, εγώ...παραμένω στα πρωτάκια τεχνολογικώς..ούτε κι εφέτος με βλέπω να προβιβάζομαι...
Ασημίνα μου, με συγκινεί που κι εσύ μαζεύεις τέτοια θυμητάρια από τους Αγαπημένους...εμένα ο παπάκης μου έφυγε τριάντα χρόνια πριν...σαν ιερό φυλαχτό κρατώ τη σκούφια του...η μαμά μου 17 χρόνια πριν...
Ας είναι αναπαυμένοι με τη σκέψη πως για εμάς ΔΕΝ πέθαναν, βρίσκονται στις σκέψεις και στην καρδιά μας.
με την αγάπη μου,
δ,μ,τ,

P. Kapodistrias είπε...

Ορέλια,


Χρέος τιμής ν' αναφέρουμε τις πηγές μας.
Καλώς ήλθες στά πέριξ του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ. Να μάς έρχεσαι. Ήδη ανταπέδωσα, όπως θα διαπίστωσες, την πολύ ευγενική επίσκεψη!

P. Kapodistrias είπε...

Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά,

Σ' ευχαριστώ εκ μέρους όλων για τη σημερινή νοσταλγική σου αναφορά. Πάλι μάς συγκίνησες! Πώς τα καταφέρνεις;

Ο λόγος σου χειρουργικός!!!

Αναστάσιμες ευχές στους Έλληνες της Μελβούρνης!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητή Διονυσία,όπως και η Μαρία θ αναφερθώ πρώτα στην εναγώνια αναμονή σου. Τα κείμενά σου πάντα μας φέρνουν πίσω στα δικά μας παιδικά, και πόόόσα κοινά αλήθεια βρίσκουμε! Είναι πάντα φορτωμένα θύμησες γλυκές και ιδιαίτερα αισθαντικά κείμενα, στιγμές ζωής αξέχαστης κι έτσι πάντα τα ρουφάμε λαίμαργα μέχρι να γκώσουμε για να αντέξουμε μέχρι την επόμενη φορά.
Σ ολα τα σπίτια υπήρχαν αυτά τα που δεν τολμούσες ν αγγίξεις κι όλοι περιμένουμε να οικειοποιηθούμε ... μετά...για να αντέξουμε τις απουσίες.
Νάσαι καλά να μας σκέφτεσαι, όπως κι εμείς σε σκεφτόμαστε και λόγω της ημέρας να σου ευχηθώ "Καλή Πρωτομαγιά" & κατά συνέπεια Καλό Μήνα". Φιλιά

Daniel είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
Καλό Μήνα καισε σένα και στους αγαπημένους σου, Καλό Μήνα σ΄ όλον το κόσμο!
Είναι τόσο τρυφερά τα λόγια σου, δν ξέρω καν αν αξίζω τόση τιμή να με διαβάζετε με τόσο ενδιαφέρον...
Ευχαριστώ σε πολύ-πολύ...
Ναι, με κάτι τέτοια θυμητάρια της καρδιάς προσπαθούμε να αντέξουμε στην αρχή και να αποδεχτούμε αργότερα τις ακριβές απουσίες...
Κοιτάζοντας αυτά τα άψυχα αντικείμενα "βλέπεις" πάλι τη ζωή σου που πέρασε...τους αγαπημένους που κρατάς σαν φυλαχτό μες στην καρδιά σου για να βρίσκεις κουράγιο και δύναμη να συνεχίζεις...
Να είσαι πάντα καλά,

Με αγάπη περισσή,
δ.μ.τ.

P. Kapodistrias είπε...

Χαρά Θ.,

Είχαμε καιρό να λάβουμε την όμορφη σκέψη σου! Καλώς μάς ήρθες!

Πάντα χαρά να έχεις! Καλό Μάιο!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ π. Παναγιώτη
χάρηκα για την αναφορά στο πρόσωπό μου. Η αλήθεια είναι οτι έχω αραιώσει τις επισκέψεις γιατί βλέπεις μ έχει απορροφήσει το άνοιγμα του νέου "σπιτικού" μου (kantomagapi.blogspot.com)κι όπως γνωρίζεις εξ ιδίων, τέτοια ανοίγματα απαιτούν ετοιμότητα,συνεχή προσπάθεια και ευπρεπισμό!
Μην δώσουμε άσχημη εικόνα σε ξένους ανθρώπους!!!
Οχι, επ ουδενί δεν σας ξεχνώ, δεν έχω φύγει, άλλωστε πάντα επανέρχομαι όπου αγαπώ.
Σας στέλνω την αγάπη μου και την εκτίμησή μου πάντα με τις πιο εγκάρδιες ευχές για ΚΑΘΕ ΚΑΛΟ!!!

annatsoykalakoyfoy είπε...

κ.Διονυσία, ομολογώ ότι με συγκινήσατε.Πολλές φορές ένοιωσα παρόμοια αν όχι για τα ίδια αντικείμενα ,αλλά με ποικίλους τρόπους και ποικίλα αντικείμενα.Είναι πολύ σημαντικό αυτά τα αντικείμενα αδιάφορα για άλλους , να σας δημιουργούν τόση συναισθηματική φόρτιση,ώστε να σας κάνουν μια εξαιρετική λογοτέχνιδα.Ιδού το συναίσθημα , ιδού η εσωτερική ποιότητα. Σας εύχομαι υγεία και πάντα να θυμάσθε τους ξεχωριστούς γονείς σας Πάντα να έχετε δημιουργίες.Πρέπει να σας πω ότιείμαι πρώτη εξαδέλφη της Σούλας Ραψομανίκη -Καποδίστρια που ήταν στη Μελβούρνη ο πατέρας της και η μητέρα μου αδέλφια.Τώρα είναι στη Ζάκυνθο και επικοινωνώντας το πρωί μαζί της σας στέλνει τους χαιρετισμούς της. Φιλικά Αννα Τσουκαλά- Κουφού.

Daniel είπε...

Θαυμάσια τα...νέα!!!!
Η Σούλα και Ο Χρήστος, εξαιρετικοί φίλοι και άνθρωποι!!!
Τους αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα!!!
Από μένα, δεν θα δώσεις Άννα μου, απλά, χαιρετίσματα αλλά πολλά φιλιά και στους δύο.
Κάθε φορά που θα έλθει ο πολύ αγαπητός Χρήστος στη Μελβούρνη, συναντιώμαστε με πολλή χαρά κι αγάπη!
Λοιπόν, άκουσε τώρα...βάση των...Μαθηματικών, τα προς τρίτον ίσα είναι και μεταξύ τους ίσα...
οπότε, η φιλία τώρα δένει ακόμα περισσότερο!!!
Άννα μου καλή, σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια για τη γραφή μου, βλέπεις, παρά το πολύ ώριμο της ηλικίας, κατά βάθος, παραμένω το συναισθηματικό άτομο που ήμουν πάντα...έτσι, αυτά που άγγιξαν ή αγγίζουν την ψυχή μου λες και φωνάζουν μέσα μου...ζητώντας επίμονα να βγουν προς τα έξω.
Τα αγαπημένα θυμητάρια, όπως τα φλυτζανάκια μας, δεν μπορούν να ξεχαστούν...
Σου στέλνω τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου από τη Μελβούρνη,
δ.μ.τ.