Ένας φίλος από μαθητικά χρόνια, ο Παναγιώτης Γ. Αγαλιώτης, εξεμέτρησε αυτές τις μέρες το ζην και από σήμερα (21.1.2025) είναι κατατεθειμένος στη γη της γενέτειράς του, το Κερί Ζακύνθου. Με τον Παναγιώτη, φιλικό και ευγενικό συνοδίτη, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο επί χρόνια στο Γυμνάσιο και Λύκειο Ζακύνθου. Ο Παναγιώτης ήταν ένα πολύ καλό παιδί, χαμογελαστό και ευπροσήγορο, που αγαπούσε τα γράμματα και μάλιστα την Ποίηση. Μάλιστα, επειδή τότε, 1976-78, είχα αρχίσει να γράφω και να δημοσιεύω στην τοπική εφημερίδα τους πρωτόλειους στίχους μου, να τι έκανε από αγάπη ο Παναγιώτης: Ήθελε να τους παίρνει και πάνω σε αυτούς να γράφει σελίδες επί σελίδων... ανάλυση, ωσάν να επρόκειτο για κάτι σπουδαίο, ενώ -εννοείται- δεν ήταν. Κάπου έχω φυλάξει αυτές τις... κριτικές σελίδες, με τα ολοστρόγγυλα καλλιγραφικά γράμματα του συντάκτη τους.
Χωρίσαμε το 1978, με την αποφοίτησή μας. Εκείνος σπούδασε φιλολογία και χαθήκαμε για τρεις δεκαετίες. Το 2009 με πήρε τηλέφωνο για να μου αναγγείλει ότι έγραψε το 2006 ένα βιβλίο για κάποιον Γέροντα, εξέχοντα ιερέα και εξομολόγο πλήθους ψυχών, τον εκ Σάμου π. Καλλίνικο, μάλιστα δε, ενθυμούμενος την πολύχρονη συνύπαρξη και φιλία μας, να μου το στείλει, επιζητώντας τη γνώμη μου. Επρόκειτο για ένα καλαίσθητο τόμο 520 σελίδων, που απέπνεε "οσμήν ευωδίας πνευματικής". Έγραψα τότε ένα σχετικό σημείωμα στο "Νυχθημερόν", το οποίο αναδημοσιεύεται -εις μνήμην του- παρακάτω. Του άρεσε πολύ αυτό το σημείωμα! Με ξαναπήρε τηλέφωνο, για να ευχαριστήσει και να μνησθεί ημερών αρχαίων. Μου έκανε εντύπωση πόσο καλά, σχεδόν κινηματογραφικά, θυμόταν μέχρι και τις λεπτομέρειες πάμπολλων περιστατικών από την συνύπαρξή μας στην ίδια τάξη και το ίδιο θρανίο!
Έκτοτε δεν είχα νέα του. Μέχρι χθες, οπότε πληροφορήθηκα ότι ο Παναγιώτης, ήδη 63 ετών, διακεκριμένος φιλόλογος, με ασίγαστες πνευματικές αναζητήσεις κι έχοντας την αγάπη πολλών σύγχρονων εκκλησιαστικών πατέρων, μετέστη στον Ουρανό, μετά από οδυνηρή ασθένεια.
Αδελφέ και φίλε Παναγιώτη, απουσιάζεις πια από το κοινό θρανίο τού ενταύθα βίου τού θορυβώδους.... Παρακαλώ σε, βρες μου μια θεσούλα πλάι σου στο θρανίο τ' Ουρανού! Θα σε θυμάμαι πάντα στην Αγία Πρόθεση!
Ακολουθεί το παλαιό δημοσίευμα:
Παναγιώτη Γ. Αγαλιώτη: "Γέρων Καλλίνικος (1914-+1999) ο εξομολογών"

Ο ευαίσθητος και συνάμα οξυδερκής συγγραφέας αποτυπώνει "μετ' επιστήμης" και δίχως ακρότητες υπερβολών στον ανά χείρας Τόμο όλα όσα αφορούν στον Γέροντά του επί 22 συναπτά έτη π. Καλλίνικο (κατά κόσμον Ιωάννη Μουστίκο του Περικλή), από το χωριό Καστανιές της επαρχίας Καρλοβασίου της Σάμου.
Ο π. Καλλίνικος -όπως πληροφορούμαστε στο πόνημα- εκδαπανήθηκε στην διακονία τού Αρχηγού της Πίστης μας, μέχρι τα γεράματά του όπου τον έταξε η Εκκλησία, πασχίζοντας νυχθημερόν να μεταλαμπαδεύει στις βεβαρημένες καρδιές των εξομολογουμένων στο πετραχήλι του, την ακλόνητη πεποίθησή του, ότι η μόνη σωτηρία του κόσμου μας είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Άξια και δίκαια ο αρχαίος φίλος Παναγιώτης Αγαλιώτης μεριμνά για την αρτίωση της πνευματικής φυσιογνωμίας του Γέροντος. Ψάχνει πηγές, ανασκαλεύει αρχεία, ρωτά ανθρώπους, αναζητά λεπτομέρειες, καταγράφει μαρτυρίες, φλεγόμενος από τον ειλικρινή πόθο της ολοκλήρωσης μιας ισορροπημένης "βιογραφικής και ιστορικής πραγματείας", καθώς ο ίδιος εισαγωγικά μάς προδιαθέτει για το όλο εγχείρημά του.
Επίτευγμα του ίδιου του συγγραφέα αποτελεί, ότι την πραγματεία του αυτήν προλογίζει με αρκετή θερμότητα ο ελλογιμότατος κ. Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν μένει παρά ο Τόμος αυτός να μελετηθεί από τους ενδιαφερόμενους, όχι απλά να διαβασθεί ή να τεθεί αχρείαστο στα ράφια μιας Βιβλιοθήκης, αν όχι της Λήθης... Η πρόσβαση στον βίο των σύγχρονων Πατέρων της Εκκλησίας αποτελεί είσοδο σ' ένα νεότερο Γεροντικό (συνέχεια των θαυμάσιων παλαιών), αυτό του 20ού ή και 21ου αιώνα, όπου μπορούμε άνετα να διαπιστώσουμε, ότι οι δυνάμει άγιοι του Θεού δεν υπήρξαν υπεράνθρωποι ή αγγελοφορούντες, αλλά άνθρωποι σαν εμάς, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση αγωνίστηκαν και μεταμόρφωσαν επί τα βελτίω τα πάθη τους, αγαπώντας εντέλει τον Θεό, επειδή εν πρώτοις αγάπησαν βαθύτατα και ανυστερόβουλα τους συνανθρώπους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου