Ο υιός της βροντής ως φωνή της Αγάπης

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Σήμερα καλούμαστε να στραφούμε με ευλάβεια προς μια από τις πιο φωτεινές μορφές του Ευαγγελίου, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο — εκείνον που η Εκκλησία μας ονομάζει «ἠγαπημένον μαθητήν» του Κυρίου Ιησού. Και ονομάζεται έτσι, αφενός μεν διότι τον αγάπησε ο Χριστός ιδιαίτερα, αφετέρου δε, διότι και ο ίδιος αγάπησε τον Διδάσκαλο με καρδιά αθώα, άδολη, ανυστερόβουλη, καθαρή και ειλικρινή, όπως αγαπούν οι άγιοι.

Ο Ιωάννης ήταν Ευαγγελιστής, αλλά -θα λέγαμε- και Μυσταγωγός. Πέρα από την ιστορική αφήγηση γεγονότων, επιχειρεί και κατορθώνει είσοδο στο άρρητο μυστήριο της θεότητας. Όταν γράφει "καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο", αποκαλύπτει θεοειδή αλήθεια. Πέρα από την διήγηση, ζει και κοινωνεί τον Χριστό με δέος ιερής συγκίνησης. Στους λόγους του αισθανόμαστε και τη σοφία, αλλά και τη σιωπή που προηγείται της σοφίας — εκείνη τη βαθιά σιγή της ψυχής που έχει ακούσει τον Κύριο να ψιθυρίζει στην καρδιά του.

Και όμως, αυτός ο «υἱὸς βροντῆς», [Μάρκ. 3:17: «καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανηργές, ὅ ἐστιν, Υἱοὶ βροντῆς»], όπως τον ονόμασε ο ίδιος ο Χριστός, έγινε τελικά ο Απόστολος της Ειρήνης και της Αγάπης. Από τη φλόγα πέρασε στο φως, από την ορμή στην πραότητα, από το πάθος στην πρόσληψη των θείων εμπειριών. Με άλλα λόγια, έπαθε τα θεία! Πόσο παράξενο: ένας νέος μαθητής, με βλέμμα φλογισμένο από ζήλο, έγινε εκείνος που σε βαθιά γηρατειά μονολογούσε στις εκκλησίες της Μικράς Ασίας, καθώς διασώζει η ιερά Παράδοση: «Τεκνία μου, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Και όταν τον ρωτούσαν, γιατί το επαναλάμβανε συνεχώς, εκείνος απαντούσε: «Εἰ τοῦτο μόνον ποιήσητε, ἀρκεί».

Αυτό ήταν το απόσταγμα της μακράς ζωής του: η Αγάπη. Δεν πρόκειται για μια εύκολη, ρομαντική ή συμφεροντολογική αγάπη, αλλά για την αγάπη που διοδεύει μες από το σκοτάδι της Γεθσημανή, από την οδύνη του Γολγοθά, από τη σιωπή του Σαββάτου, και ξυπνά νικήτρια στην αυγή της μιάς των σαββάτων, δηλαδή της λαμπρής ημέρας της Αναστάσεως. Τέτοια ήταν η αγάπη του Ιωάννη — μια αγάπη εσταυρωμένη, ωστόσο γι' αυτό ακριβώς αληθινή.

Και σήμερα, ο Ιωάννης στέκει μπροστά μας, ηγαπημένος φίλος και αδελφός, εκείνος που μπορεί να μας καταλάβει όταν σιωπούμε, όταν πονάμε, όταν διψάμε για νόημα μέσα στον ανούσιο θόρυβο και την οξειδωτική φθορά του κόσμου. Μας προτρέπει κυρίως να πιστεύουμε, αλλά -πάνω από όλα- να μένουμε εν τῇ ἀγάπῃ, διότι μόνον εκεί αναπαύεται η ψυχή και βρίσκει τον δρόμο της σωτηρίας.

Ας τον παρακαλέσουμε, λοιπόν, να μας διδάξει να αγαπάμε. Να μας διδάξει τη σιγή του θαύματος, την δύναμη της τρυφερότητας, τη χαρά της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Χριστού. Και όταν κι εμείς βρισκόμαστε, όπως εκείνος, κάτω από έναν σταυρό, να έχουμε την καρδιακή ευαισθησία να αναφωνήσουμε, εννοώντας όμως την κάθε λέξη μας: «Κύριε, σε αγαπώ βαθιά και ειλικρινά. Μπορεί να πέφτω, αλλά βοήθα με να σηκωθώ και να σταθώ εν τη αγάπη Σου!».

Ας είναι η ζωή μας ένα μικρό ευαγγέλιο αγάπης. Τα πολλά λόγια- κατά το κοινώς λεγόμενον- είναι φτώχεια. Μένουν και διαρκούν οι πράξεις πίστεως, ελπίδος, αγάπης και θυσίας! Όπως και του τιμωμένου Αγίου της Αγάπης, Ιωάννου του Θεολόγου! Όπως της Αλήθειας και της Αυτο-αγάπης, που είναι είναι ο Θεός! Γένοιτο!