Η επιθυμία του πλούτου, πηγή μυρίων κακών και συμφορών

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Ε΄ Λουκά 

1 Νοεμβρίου 2020 

(Λουκά ιστ΄ 19-31 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Μέγιστος κι επικίνδυνος ήταν και είναι πάντα για τους ανθρώπους ο πειρασμός του πλούτου. Πολλοί άνθρωποι είναι πλούσιοι και το επιδεικνύουν ασύστολα και προκλητικά. Ζουν πολυδάπανη ζωή γεμάτη δεξιώσεις, ταξίδια, πανάκριβα γεύματα, επαύλεις, υπηρετικό προσωπικό και πλήθος κολάκων, συνδαιτυμόνων και ακολούθων. Πιστεύουν, ότι, λόγω του πλούτου τους, τούς επιτρέπονται τα πάντα. Ότι η αξία τους είναι μεγαλύτερη από αυτή των άλλων ανθρώπων και ότι τους περιβάλλει μεγάλο κύρος. Αυτή η αίσθηση, παρακινεί εκατομμύρια ανθρώπους να επιδιώκουν διακαώς τον πλούτο.

Η επιθυμία του πλούτου έχει γίνει έτσι πηγή μυρίων κακών και συμφορών σε όλες τις εποχές και σε όλη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, από την ορθόδοξη χριστιανική πατερική παράδοση δεν καταδικάζονται μόνον οι όντως πλούσιοι, αλλά και οι επιθυμούντες τον πλούτο, «οι βουλόμενοι πλουτείν». Ένας φτωχός που πιστεύει ότι με τον πλούτο θα βρει την ευτυχία, θα λύσει όλα τα προβλήματά του, θα απαλλαγεί από τους φόβους και τις αγωνίες του, γίνεται πολλές φορές πολύ πιο αδίστακτος και επικίνδυνος, από τον ήδη πλούσιο. Διότι δεν του αρκεί μόνον η αξιοπρεπής  διαβίωσή του, ο «άρτος ο επιούσιος», αλλά φτάνει και σε στυγερά εγκλήματα πολλές φορές κατά των συνανθρώπων του, για να αποκτήσει περισσότερα. Είτε, λοιπόν, οι «βουλόμενοι πλουτείν», είτε οι πραγματικά πλούσιοι έχουν μέσα τους την φιλαργυρία, που είναι ειδωλολατρία και πηγή όλων των κακών. Πέφτουν σε φοβερή παγίδα, σε τύψεις και αγωνίες καθημερινές, γίνονται  σκληροί, άδικοι, ασυνεπείς, μοναχικοί και εγωιστές, αρπαγές, ασυνείδητοι, ανάλγητοι. Και η μοίρα τους είναι προδιαγραμμένη, αν δεν μετανοήσουν: Η απώλεια της επίγειας ευτυχίας και γαλήνης αλλά προπάντων της αθάνατης ψυχής τους, αποστερούμενοι την Βασιλεία του Θεού.

Αυτό έπαθε και ο πλούσιος της παραβολής. Θεοποίησε την κοιλιά και τις απολαύσεις του, αδιαφορώντας για τον πάμφτωχο, ρακένδυτο και βαριά άρρωστο Λάζαρο, ο οποίος ικέτευε  έξω από την πόρτα του. Τα σκυλιά, που έγλυφαν τις πληγές του, στάθηκαν πιο σπλαχνικά από τον εγωιστή πλούσιο, του οποίου –ως ανθρώπου χωρίς προσωπικότητα– ούτε το όνομα δεν αναφέρεται στην παραβολή. Ζώντας ζωή ζωώδη, απέθανε κι «ετάφη», χωρίς κανείς να τον λυπηθεί πραγματικά. Τότε βρέθηκε σε ένα μαρτύριο, που κατά την επίγεια ζωή του ούτε πίστευε, μήτε περίμενε, αλλά θεωρούσε παραμύθι και ανοησία.

Όμως αποδείχτηκε γι’ αυτόν οδυνηρή πραγματικότητα, από την οποία δεν μπορούσε ουδείς πλέον να τον σώσει, ούτε και ο καλός ο Λάζαρος, που απολάμβανε ήδη την αιώνια βασιλεία του Θεού. Η μετάνοια του πλουσίου ήταν πλέον άχρηστη. Η ευκαιρία του είχε οριστικά χαθεί.

Ας μην μιμηθούμε, λοιπόν, το παράδειγμα του, κι ας μην αφήσουμε την εγωιστική υλοφροσύνη να βλάψει ανεπανόρθωτα την αθάνατη ψυχή μας. Οι άγιοι και θαυματουργοί Ανάργυροι, που σήμερα τιμάμε, με τον ενάρετο και αφιλοκερδή βίο και την φιλανθρωπία τους, μας έδωσαν το παράδειγμα. Γένοιτο!