Του Προδρόμου ήταν, όταν ανέμελα πέρασα, λαθραία από οικογένεια και φίλους, την πόρτα της Μονής ως δόκιμος. Λίγα χρόνια μετά και την ώρα της μοναχικής μου κουράς άκουσα "Πρόδρομος". Τότε ο γέροντας μού είπε ότι δυσκολεύτηκε να μου δώσει το όνομα "πολύ σκληρός, παιδί μου, ο Πρόδρομος, απόλυτος στην πίστη και στον ασκητισμό. Δε σου δίνω το όνομα γιατί του μοιάζεις, παρά γιατί είσαι ευαίσθητος και θα χρειάζεσαι πάντα την ισχυρή παρουσία του".
Είχε δίκαιο, δεν έμεινα μέρα χωρίς αυτόν, δεν ένιωσα στιγμή μόνος. Σα να μου σκούπιζε τα δάκρυα και με μάζευε στο γέλιο. Σα να με σήκωνε στις πτώσεις και με προσγείωνε στις οποίες επιτυχίες.
Δεν ένιωσα στιγμή μόνος γιατί είχα κοντά μου τον μοναχικό φίλο, αυτόν που μου έμαθε πως το να είσαι σκληρός και απόλυτος στην ζωή σου δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην είσαι διακριτικός με τις ζωές των άλλων.
[Φωτογραφία: στιγμές από τη Θεία Λειτουργία, ανήμερα του Προδρόμου στη Μονή του Αγίου Ιωσήφ Νότια Μαδαγασκάρη.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου