Μετά τη Σταύρωση

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες πρωτοστάτησαν στὰ ἱερὰ δρώμενα τοῦ θείου Πάθους, ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ διασκορπίστηκαν ἀπὸ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπέστρεψαν ὁ καθένας «εἰς τὰ ἴδια». Μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἔλαβαν χώρα ἀρκετὰ γεγονότα καὶ μάλιστα σὲ πολὺ σύντομο σχετικὰ διάστημα. Οἱ κρυφοὶ μαθητὲς Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος ἀνέλαβαν δράση γιὰ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου. Οἱ Μυροφόρες, πανταχοῦ παροῦσες, μὲ πρωτοκορυφαία τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου, παρακολουθοῦσαν ἀπὸ κοντὰ τὰ γενόμενα, συμμετεῖχαν μὲ τὸν τρόπο τους στὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὴν ταφὴ τοῦ μεγάλου νεκροῦ. Καὶ κυρίως πρωτοστάτησαν στὴν ἀναγγελία τῆς Ἀνάστασης. Ἔγιναν οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες (Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Οἱ κρυφοὶ μαθητές, οἱ Μυροφόρες, οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ρωμαῖοι, πρωταγωνιστοῦν μετὰ τὴ Σταύρωση σὲ μιὰ σειρὰ γεγονότων, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνονται δευτερεύοντα ἢ καὶ ἀσήμαντα, ἀλλὰ ποὺ ὅλα μαζὶ συνθέτουν ἕνα θαυμαστὸ πάζλ. Καὶ δείχνουν ὅτι ὅλα κατευθύνονται ἀπὸ τὴν ὑπερέχουσα σοφία τοῦ Θεοῦ, ὅλα ὑπακούουν στὸ πολυδύναμο, ἀγαθοποιὸ σχέδιό του.

Ἔτσι λοιπόν, ἀντὶ γιὰ τοὺς ἀσήμαντους κοινωνικὰ μαθητές, πιστοποιοῦν τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ οἱ ἐπίσημοι ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος. Ὁ Πιλάτος, ἡ τοπικὴ ἀνώτατη ρωμαϊκὴ πολιτικὴ ἐξουσία, ἀκολουθώντας τὴν πάγια κανονικὴ διαδικασία, ζητάει ἐπίσημη ἀναφορὰ τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ ἐπιβεβαιώνει ἔτσι πανηγυρικὰ καὶ αὐτὸς τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ στρατιώτης λογχίζει τὴν πλευρὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τρέχει αἷμα καὶ ὕδωρ, πράγμα ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὸν πραγματικό του θάνατο.

Μπρὸς στὰ μάτια ἐχθρῶν καὶ φίλων, ὁ νεκρὸς τυλίγεται σφιχτὰ μὲ σεντόνι καὶ ἐμβαπτίζεται σὲ μεγάλη (ἄνω τῶν 32 κιλῶν) ποσότητα μύρων, ποὺ θὰ γίνονταν ἐν συνεχείᾳ ἕνα μὲ τὸ δέρμα καὶ θὰ ὁδηγοῦσαν σὲ ἄμεση ἀσφυξία, ἂν παρ’ ἐλπίδα ἦταν ἀκόμα ζωντανός. Ἐπισήμως πιστοποιηθέντα τὰ πάντα, ἀφαιροῦν κάθε βάση ἀπὸ τὰ φληναφήματα ποὺ θὰ διατυπώνονταν διαχρονικὰ ἀπὸ ἀνόητα μυαλά, ὅτι δῆθεν ὁ Χριστὸς δὲν πέθανε πραγματικὰ στὸν Σταυρό, ἀλλὰ ἔπεσε προσωρινὰ σὲ λιποθυμία ἢ κῶμα καὶ κατόπιν στὴ δροσιὰ τοῦ τάφου συνῆλθε.

Ὁ τάφος ὅπου τέθηκε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καινούργιος, ἀχρησιμοποίητος. Δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ πρὶν ἄλλος θαμμένος νεκρός, ποὺ θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ μπερδευτεῖ μὲ τὸν Χριστό. Ὁ τάφος κλείστηκε καὶ σφραγίστηκε προσωπικὰ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους καὶ τὴ ρωμαϊκὴ κουστωδία. Ἡ φρουρὰ τῶν δεκαέξι στρατιωτῶν ἀπέκλειε τὸ ἐνδεχόμενο κλοπῆς τοῦ νεκροῦ ἀπὸ τοὺς μαθητές. Εἶχαν ληφθεῖ λοιπὸν προληπτικὰ ὅλα τὰ ἐπίσημα μέτρα, γιὰ νὰ ἀποκλειστεῖ κάθε ἀπρόοπτο, νὰ θαφτεῖ μιὰ γιὰ πάντα ἡ ὑπόθεση «Χριστός». Μὰ ὅλα ὁ Θεὸς τὰ χρησιμοποίησε γιὰ τὸ ἀντίθετο. Γιὰ νὰ πιστοποιηθεῖ πανηγυρικότερα ἡ Ἀνάσταση. Νὰ κλείσουν τὰ στόματα ὅλων τῶν ἀρνητῶν.

Ἔγιναν ὅλα μὲ ἐπίσημο τρόπο, γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἐξ ἴσου ἐπίσημα καὶ ἡ ἀνατροπή τους. Παρὰ τὰ μέτρα, ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε. Ὁ τάφος ἀνοίχτηκε. Οἱ σφραγίδες ἔσπασαν. Οἱ Μυροφόρες, οἱ στρατιῶτες, οἱ ἀπόστολοι, οἱ πάντες, ἐχθροὶ καὶ φίλοι, ἐπίσημοι καὶ μή, μποροῦσαν πλέον νὰ προβοῦν σὲ ἄμεση αὐτοψία τοῦ γεγονότος.

Ὁ κενὸς τάφος καὶ τὰ ἐντάφια βοοῦσαν στεντόρεια γιὰ Ἀνάσταση.