.webp)
* * *
Μακαριώτατε καὶ πολυφίλητε Ἀδελφὲ Πατριάρχα Ρουμανίας κ. Δανιήλ,
Σεπτὴ τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν χορεία,
Εὐλαβέστατοι Κληρικοὶ πάσης βαθμίδος,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Εὐλογημένε λαὲ τοῦ Θεοῦ!
Ἡ εὐγενὴς πρόσκλησις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀδελφοῦ Πατριάρχου κ. Δανιὴλ καὶ ἡ μεταξὺ ἡμῶν ἀμοιβαία, ὅσον καὶ παλαιά, ἀγάπη καὶ ἐκτίμησις μᾶς ἔφερε καὶ πάλιν ἐκ τοῦ πάντοτε θεολαμποῦς Φαναρίου εἰς τὴν εὐλογημένην Ρουμανικὴν γῆν καὶ τὴν θεοφρούρητον πόλιν τοῦ Βουκουρεστίου, κομιστὰς τῆς εὐλογίας καὶ τῆς ἀγάπης τῆς σεβασμίας κοινῆς ἡμῶν πνευματικῆς Μητρὸς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ἐν Κωνσταντινου-πόλει Ἐκκλησίας! Μᾶς ἔφερε διὰ νὰ ζήσωμεν ἀπὸ κοινοῦ τὴν χαρὰν τόσον τῶν ἐγκαινίων τῶν ὡραίων ψηφιδωτῶν καὶ τῆς ὅλης ἁγιογραφίας τοῦ λαμπροῦ τούτου Ἐθνικοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Κυρίου Θείας Ἀναλήψεως καὶ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τὸν ὁποῖον πρὸ ἑπταετίας, μαζὶ μὲ τὴν Μακαριότητά του εἴχομεν ἐπισήμως ἐγκαινίσει καὶ καθαγιάσει, (ἐν μέσῳ δριμυτάτου ψύχους, ὡς θὰ ἐνθυμῆται!), ὅσον καὶ τῆς προσφάτου ἐπισήμου ἁγιοκατατάξεως ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τεσσάρων Ἁγιορειτῶν Ὁσίων Ρουμανικῆς κατα-γωγῆς. Ἐπίσης καὶ δύο ἱστορικῶν διὰ τὴν ἐν Ρουμανίᾳ Ἐκκλησίαν ἀμφιετηρίδων. Τῆς συμπληρώσεως δηλονότι ἑκατὸν καὶ τεσσαράκοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐν ἔτει 1885 κανονικῆς χειραφετήσεως αὐτῆς ἀπὸ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας διὰ Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως καὶ ἀντιστοίχου Τόμου Αὐτοκεφαλίας τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ Δ´, καθὼς καὶ τῆς συμπληρώσεως ἑνὸς αἰῶνος ἀπὸ τῆς ἐν ἔτει 1925 ἀνυψώσεως τῆς ἐν Ρουμανίᾳ Ἐκκλησίας εἰς τιμὴν καὶ περιωπὴν Πατριαρχείου, διὰ Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως πάλιν καὶ ἀντιστοίχου Τόμου τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βασιλείου Γ´. Ἀλλὰ περὶ τῶν εὐτυχῶν αὐτῶν ἀμφιετηρίδων δὲν θὰ εἴπωμεν σήμερον περισσότερα, ἐπιφυλασσόμενοι διὰ τὴν αὔριον.
Ἡ ἱερὰ Εἰκὼν δὲν εἶναι ἕν ἁπλοῦν ἔργον τέχνης, οὔτε ἕν διακοσμητικὸν στοιχεῖον τῶν Ναῶν, τῶν Μονῶν ἤ τῶν οἰκιῶν μας! Εἶναι ἡ ρωμαλέα ἀπάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἰς τὰς αἱρέσεις τὰς ἀρνουμένας τὴν ἀλήθειαν τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου, καθὼς καὶ εἰς ἐκείνας αἱ ὁποῖαι δὲν δέχονται τὴν ἀλήθειαν τῆς κατὰ Χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου! Ἐταλαιπω-ρήθη, ὡς γνωστόν, μεγάλως ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τῆς παλαιᾶς Εἰκονομαχίας, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ὁποίας πλεῖστοι ὅσοι νέοι Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ Ὁμολογηταὶ ἀνεδείχθησαν, ἀλλ᾽ ἡ τελικὴ καὶ ἀποστομωτικὴ ἀπάντησις ἐδόθη διὰ παντὸς ὑπὸ τῆς Ἁγίας ἐν Νικαίᾳ Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία διὰ τοῦ Συνοδικοῦ της ἐκήρυξεν ὅτι «Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶμεν,…, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὰ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς γνησίους Αὐτοῦ θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες». Αἱ ἅγιαι Εἰκόνες, τόσον αἱ φορηταί, ὅσον καὶ αἱ ἐπὶ τῶν τοίχων τῶν Ναῶν ἱστορούμεναι, εἶναι φορεῖς θείας χάριτος, ἐξ οὗ ἔχομεν καὶ πολυαρίθμους θαυματουργὰς τοιαύτας. Εἶναι ὅμως καὶ ἕν μεγαλόφωνον μάθημα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἕν τρανὸν κήρυγμα εὐσεβείας, μία εἰκαστικὴ ἀποτύπωσις τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ εὐαγγελικῶς καὶ θεαρέστως ζῆν! Συνδέουν τὸ νῦν μὲ τὴν αἰωνιότητα, ἀνάγουν ἐκ τῶν χθαμαλῶν τῆς καθημερινότητος εἰς τὰ ὑψηλὰ καὶ ἅγια, φέρουν τὸν Θεὸν πλησίον εἰς τὸν ἄνθρωπον! Ἰδίως αἱ ἐν τῷ Ναῷ, ἀπὸ τοῦ Παντοκράτορος τοῦ τρούλου καὶ τῆς Πλατυτέρας ἐν τῇ ἁψίδι τοῦ ἱεροῦ Βήματος, μέχρι καὶ τῶν ἱστορημένων εἰς τὰ πλάγια καὶ τὰ κατώτερα μέρη τῆς τοιχοποιΐας, εἴτε ἐζωγραφημέναι εἴτε ψηφιδωταὶ εἶναι, καταβιβάζουν κυριολε-κτικῶς τὸν οὐρανὸν εἰς τὴν γῆν!
Ἡ Βυζαντινὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἁγιογραφία καὶ Ψηφιδογραφία ἔχει δώσει μοναδικὰ καὶ ἀθάνατα ἀριστουργήματα ἐνθέου Τέχ-νης, δείγματα τῶν ὁποίων σώζονται καὶ εἰς τὸ κατ’ ἐξοχὴν κέντρον τῆς καλλιεργείας καὶ ἀναπτύξεώς της, τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα, τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὴν Θεσσαλονίκην, τὴν Κρήτην, τὰ Μετέωρα, τὴν Καππαδοκίαν, τὴν Κύπρον, τὴν Μονὴν τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, τὴν Μονὴν τῆς Χώρας, ἐκείνην τοῦ Δαφνίου καὶ αὐτὴν τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, τὴν Ραββέναν τῆς Ἰταλίας, τὴν Ρουμανίαν καὶ δὴ τὴν περιοχὴν τῆς Μολδαβίας, τὴν Σερβίαν καὶ ἀλλαχοῦ. Καὶ ταῦτα πάντα θαυμάζονται, μελετῶνται καὶ σπουδάζονται ἀκόμη καὶ ἀπὸ μὴ Χριστιανοὺς ἐπιστήμονας, καλλιτέχνας καὶ ἀναζητητὰς τῆς ὡραιότητος μέσα εἰς τὴν θρησκευτικὴν τέχνην. Αὐτονόητος κατόπιν τούτων εἶναι ἡ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ὁ ἱερὸς ἐνθουσιασμὸς πάντων ἡμῶν σήμερον, ἐπὶ τῆ ὁλοκληρώσει τῆς ὡραίας ἁγιογραφήσεως τοῦ περιλάμπρου τούτου Ναοῦ καὶ ὁ ἐπίσημος καθαγιασμός της! Δόξα τῷ Θεῷ καὶ τούτου ἕνεκεν!
Ἀλλὰ σήμερον, ἀγαπητοί, εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζομεν πανηγυρικῶς τὸν Μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Δημήτριον τὸν Μυροβλύτην, γόνον εὐκλεέστατον καὶ προστάτην αἰώνιον τῆς ἱστορικῆς πόλεως Θεσσαλονίκης. Τὸν Ἅγιον Δημήτριον μεγάλως τιμῶμεν ὅλοι οἱ ἀνὰ τὴν γῆν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης, ὄχι δὲ μόνον ἡμεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ πολλοὶ τῶν Ἀγγλικανῶν καὶ Λουθηρανῶν ἀκόμη Χριστιανῶν. Τὸν ἀγαπῶμεν καὶ τὸν τιμῶμεν ὡς ἐξόχως διακριθέντα ὄχι μόνον ἐπὶ τῆ, ἐν παρρησίᾳ πολλῆ καὶ μοναδικῇ γενναιότητι, καλῇ καὶ μέχρις αἵματος ὁμολογίᾳ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν ἐκ νεότητος ἔνθεόν του ζῆλον πρὸς κατήχησιν τῆς νεολαίας καὶ χριστιανικὴν διαπαιδαγώγησιν τῶν παίδων, στοιχεῖα τὰ ὁποῖα καὶ μαρτυροῦνται τρανῶς ὄχι μόνον ὑπὸ τοῦ παραδεδομένου γραπτῶς βίου του, ἀλλὰ καὶ εἰκαστικῶς, διὰ τῶν σωζομένων ἐν τῷ Μαρτυρίῳ του, τῆ ἀρχαίᾳ Βασιλικῇ δηλαδὴ ποὺ ὑψοῦται ἐπὶ τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου του καὶ τοῦ τάφου του εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀρχαίων ψηφιδωτῶν ἐπὶ τοίχου εἰκόνων! Νέος, καὶ ἁγνότατος σωματικῶς καὶ ψυχικῶς, ἠγάπησεν εἰς τέλος τὸν Χριστὸν καὶ Τοῦ ἐχάρισεν ὅλην τὴν ἱκμάδα τῆς νεότητός του, ὅλην τὴν ὡραιότητα τῆς ἀρετῆς του, ὅλον τὸν πόθον τῆς ψυχῆς του, ὅλην τὴν θερμότητα τῆς καρδίας του! Ἦτο, ὡς γνωστόν, ἀνώτερος ἀξιωματικός, ἐπὶ στρατιωτικῇ τιμῇ καὶ γενναιότητι διακρινόμενος. Ἀλλὰ ἐγνώριζε νὰ ἀποδίδῃ δικαίως «τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. κβ´, 21). Ὅταν ἐπρόκειτο περὶ θέματος Πίστεως, ἐκεῖ ἀταλαντεύτως ἐφήρμοζε τὸ Πέτρειον «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. ε´, 29). Ἴσχυε διὰ τὸν Δημήτριον πλήρως καὶ κατὰ γράμμα τὸ Παύλειον: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β´, 20). Ἡ ὅλη του παρουσία, ἡ ὅλη του διαγωγή, τὸ ἦθος καὶ ἡ ἀναστροφὴ ἦτο μία ἠχηρὰ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ! Διὰ τοῦτο καὶ προσείλκυε πέριξ του πολλὰς θεοδιψεῖς ψυχάς, καὶ μάλιστα τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπον εἰς τὸ πρόσωπόν του τὸν ποιοῦντα καὶ διδάσκοντα, τὸν γνήσιον καὶ ἀληθινὸν στρατιώτην τῆς θείας παρεμβολῆς τοῦ Σωτῆρος! Τὸν ἀξιόπιστον σύμβουλον καὶ ἀσφαλῆ ποδηγέτην! Τὸ ἐκμαγεῖον πάσης ἀρετῆς! Τὸν κατὰ πάντα ὑποδειγματικὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ! Τὸν ἀριστέα τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας! Τὴν κατὰ γράμμα βίωσιν τοῦ Εὐαγγελίου! Τὸ ὁλοφώτεινον ἴνδαλμα!
Καὶ μετὰ τὸ περίδοξον μαρτυρικὸν τέλος του, ἡ ὅλη ἀγαθὴ καὶ στίλβουσα εἰκὼν τοῦ Δημητρίου ἐπεβεβαιώθη καὶ ἐπεσφρα-γίσθη τρανῶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον ἀπὸ ἕνα πολύρρουν, πολυχευμονέστερον τοῦ Δουνάβεως, ποταμὸν θαυμάτων, ὁ ὁποῖος συνεχίζεται ἀμείωτος ἐπὶ δεκαεπτὰ ἤδη καὶ πλέον αἰῶνας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ θαυμαστὸν χάρισμα τῆς μυροβλυσίας, ἕνεκα τοῦ ὁποίου καὶ ὠνομάσθη Μυροβλύτης. Δὲν ἐπρόκειτο περὶ ἁπλῆς εὐῳδίας, τὴν ὁποίαν συναντῶμεν καὶ εἰς πλείστους Ἁγίους καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά των, ἀλλὰ περὶ ὑγροῦ μύρου εὐωδεστάτου, τὸ ὁποῖον μαρτυρεῖται ὅτι τὸ πάλαι ἔρρεεν ἀπὸ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου ὡς μικρὸς ρύαξ καὶ κατὰ καιροὺς ἔφθανε μέχρι τοῦ Θερμαϊκοῦ κόλπου, πλησιέστερον τότε εὑρισκομένου πρὸς τὸν Ναόν, καθὼς δὲν εἶχον ἀκόμη μεσολαβήσει αἱ πολλαὶ προσχώσεις τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ. Καὶ λέγουν οἱ θεολογικώτεροι τῶν Πατέρων ὅτι τὸ συγκεκριμένον χάρισμα τῆς μυροβλυσίας τοῦ ἐδόθη διὰ τὴν ἄκραν ἁγνότητά του. Καὶ σήμερον ἀκόμη, ἐπισκεπτόμενοι ὡς προσκυνηταὶ τὸν ἐν Θεσσαλονίκῃ περίπυστον ναόν του κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς πανηγύρεως, ὁπότε ἡ μυροβλυσία ἐμφανίζεται πλουσία, προφανῶς ὡς ἔκφρασις εὐαρεσκείας τοῦ Θεοῦ καὶ χαρᾶς τοῦ Ἁγίου, λαμβάνομεν πεῖραν τοῦ σχετικοῦ θαύματος καὶ εὐφραινόμεθα εὐωδιαζόμενοι ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ κλεινοῦ Μεγαλο-μάρτυρος!
Προβάλλουσα λοιπὸν σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἐνώπιόν μας τὴν ἁγίαν μορφὴν καὶ τὸ Μαρτύριόν του μᾶς καλεῖ ὅπως «ἀναθεω-ροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς» του, «μιμηθῶμεν τὴν Πίστιν» του (πρβλ. Ἑβρ. ιγ´, 7)! Θὰ προσεθέτομεν: Καὶ τὴν ὑπομο-νήν του! Τὴν μεγάλην ὑπομονήν του τόσον κατὰ τὴν φυλάκισίν του καὶ τὰς κατ᾽ αὐτὴν βασάνους, ὅσον καὶ κατὰ τὸ τελικὸν διὰ λογχισμοῦ Μαρτύριόν του! Ὅπως σύγχρονος Ἅγιος προέτρεπεν, ἄς παρακαλοῦμεν τὸν Θεὸν «νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν Πίστιν καὶ τὴν ὑπομονὴν τῶν Ἁγίων»! Τὴν Πίστιν καὶ τὴν ὑπομονὴν τοῦ Δημητρίου χρειαζόμεθα, ἰδιαιτέρως εἰς τοὺς δυσχειμέρους καιροὺς ἡμῶν, διὰ νὰ δυνηθῶμεν νὰ ἀντεπεξέλθωμεν εἰς τὰς πολλὰς προκλήσεις ἐνώπιον τῶν ὁποίων εὑρισκόμεθα ὄχι μόνον ὡς Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωποι, οἰκήτορες τοῦ πολυταράχου καὶ πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως ταλαιπωρουμένου πλανήτου μας!
Τὴν Πίστιν καὶ τὴν ὑπομονὴν μᾶς ἐδίδαξαν ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ οἱ προσφάτως εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπισήμως διὰ Πατριαρχικῆς ἡμετέρας καὶ Συνοδικῆς ἀποφάσεως καὶ Πράξεως, κατόπιν σχετικοῦ αἰτήματος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κυρίου Δανιήλ, καταταγέντες τέσσαρες ἐκλεκτοὶ Ἁγιορεῖται Πατέρες Ρουμανικῆς καταγωγῆς, δύο τοῦ εἰκοστοῦ καὶ δύο τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνος. Ἐγνωρίσαμε τοὺς συγχρόνους ἡμῶν δύο πρώτους, ἤτοι τὸν Ὅσιον Διονύσιον, ἱερομόναχον τῆς Βατοπαιδινῆς Σκήτης Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κολιτσοῦς, τὸν ἁπλοῦν καὶ πένητα, τὸν στερηθέντα μὲν τῆς σωματικῆς ὁράσεως κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του, ἀλλὰ ἀμέσως θεωροῦντα τὸν Θεὸν καὶ τὸ Ἄκτιστον Φῶς Του, καὶ πολλοὺς πλουτίζοντα διὰ τῶν διδαχῶν του. Καὶ τὸν Ὅσιον Πετρώνιον, Δικαῖον τῆς Λαυρεωτικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρό-μου, ἀριστοκράτην τοῦ γνησίου πνευματικοῦ βίου. Καὶ οἱ δύο διέπρεψαν λαμπρῶς εἰς τὸ ἀναίμακτον μαρτύριον τῆς ἀκριβε-στάτης καὶ συνεπεστάτης Μοναχικῆς ζωῆς, μὲ τελείαν ἀποταγὴν τοῦ κόσμου, μὲ πολλὴν καὶ θυσιαστικὴν αὐταπάρνησιν, μὲ εἰλικρινῆ ταπείνωσιν καὶ ἐκτενῆ ἀγάπην, μὲ καθαρὰν προσευχὴν καὶ ἀδιάκοπον ἔνθεον ἄσκησιν! Ὁ Ὅσιος Πετρώνιος ἐπιπροσθέτως διεκρίθη καὶ ὡς σπουδαῖος Θεολόγος, τοῦ ὁποίου πολλὰ βαθυστόχαστα κείμενα Πατερικοῦ πνεύματος καὶ ἀρώματος ἔχουν μεταφρασθῆ καὶ δημοσιευθῆ καὶ εἰς τὴν Ἑλληνικήν. Καὶ οἱ δύο ἐτύγχανον παναγιορειτικῆς ἀναγνωρίσεως, μεγάλου σεβα-σμοῦ καὶ ἀγάπης. Ἀμφότεροι εἶχον ἔκτυπα τὰ γνωρίσματα τῆς ἁγιότητος καὶ ψηλαφητὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Ἀλλὰ καὶ οἱ δύο παλαιότεροί των, οἱ λίαν προσφάτως ἁγιοκαταταγέντες, Ὅσιος Ἱερομόναχος Νήφων Προδρομίτης καὶ Μοναχὸς Νεκτάριος, ἐπίσης τῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ καλλικέλαδος μύστης καὶ διδάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς ἐκκλησια-στικῆς μουσικῆς, ὁ καὶ «Νέος Κουκουζέλης» ἀποκαλούμενος, ἐμαρτυρήθησαν ὑπὸ τῶν συγχρόνων των ὡς γνήσιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, εὐλαβέστατοι θεράποντες τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Αἱ μουσικαὶ συνθέσεις τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου, ἰδιαιτέρως δὲ τὰ καὶ σήμερον ψαλλόμενα, εἴτε ἑλληνιστὶ εἴτε ρουμανιστί, «Ἄξιόν ἐστι», προξενοῦν μεγάλην κατάνυξιν, ἀνάγουν καὶ τέρπουν μὲ πολλὴν εὐφροσύνην τὰς ψυχὰς ψαλλόντων καὶ ἀκροωμένων! Θεωροῦμεν μεγάλην εὐλογίαν ὅτι εἰς ἡμᾶς ἔλαχεν ἡ τιμὴ νὰ προβῶμεν εἰς τὴν ἐπίσημον καὶ κανονικὴν ἀναγνώρισίν των ὡς Ἁγίων καὶ τὴν ἐγγραφὴν τῶν σεβασμίων ὀνομάτων των εἰς τὰς δέλτους τοῦ Ἁγιολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἴθε αἰ εὐχαί των καὶ αἱ πρὸς Θεὸν πρεσβεῖαι των νὰ συνοδεύουν τόσον τοὺς Ἁγιορείτας πατέρας καὶ τὸ Περιβόλιον τῆς Θεοτόκου, ὅσον καὶ τὰς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τόσον τὴν τῆς γηΐνου Πατρίδος των Ρουμανίας, ὅσον καὶ τῆς ἐν ᾖ ἐτελειώθησαν Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς ἡμῶν! Εἴθε ἡ Ρουμανία καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ εἰς τὸ μέλλον νὰ ἀναδείξουν πολλὰ τοιαῦτα Ὁσιακὰ ἀναστήματα, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἔπαινον τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του!
Λοιπόν, ἀδελφοί, ἀφοῦ ἐκφράσωμεν ὁλοκαρδίους εὐχαριστίας πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀδελφὸν Πατριάρχην κ. Δανιὴλ διὰ τὴν φιλάδελφον πρόσκλησίν του πρὸς ἡμᾶς καὶ τὴν ὅλην εὐγενῆ δοχὴν καὶ φιλοξενίαν, εὐχόμεθα ὅπως ὁ Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἐν δόξῃ Ἀναληφθεὶς ἀφ᾽ ἡμῶν εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ θεώσας τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, οὗ καὶ τὴν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, καὶ τῶν νεωστὶ ἁγιοκαταταγέντων τεσσάρων Ἁγιορειτῶν Ὁσίων Διονυσίου, Πετρωνίου, Νήφωνος καὶ Νεκταρίου, εὐλογῇ, ἁγιάζῃ καὶ σώζῃ τὴν πόλιν καὶ χώραν ταύτην καὶ πάντας ὑμᾶς τοὺς συμπροσευχομένους, διασφαλίζων ὑμῖν τὰ σωτηριωδέστερα. Ἀμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου