e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2025

«Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους»


«Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη» (Λουκ. 8, 33) 

«Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη». 

            Στιγμές-στιγμές μοιάζουμε σαν μανιακοί οι άνθρωποι. Η ταχύτητα των καιρών, η αναζήτηση νέων εμπειριών, κάποτε και οι ίδιοι οι στόχοι που βάζουμε, τους οποίους θέλουμε να εκπληρώσουμε όπως-όπως μας κάνουν να μην στεκόμαστε στιγμή. Γέμισε μάλιστα ο κόσμος από υπερκινητικά παιδιά. Γιατί κάτι μέσα μας, που το μεταδίδουμε και στους νεώτερους, μας σπρώχνει να μην είμαστε ήρεμοι και γαλήνιοι, αλλά συνεχώς να βλέπουμε τη ζωή σαν να μας κυνηγά και πρέπει να την προφτάσουμε. Αυτή η μανία δεν μας αφήνει τελικά να δούμε ποιο είναι το καίριο. Αν είναι η αγάπη, που θέλει κόπο και χρόνο. Αν είναι η συνάντηση με τον άλλον, που μέσα στο άγχος κάθε μορφής είναι βέβαιο ότι δεν θα γεννήσει φως.  Αν είναι να προλάβουμε να ζήσουμε, μόνο που η χαρά θα μας ξεφεύγει. Και η κτίση μάς μιμείται. Την καταστρέφουμε με την υπερεκμετάλλευση, με το κτίσιμο κάθε χώρου, με το στράγγισμα των πόρων της, με την καταστροφή των δασών, των λουλουδιών, των πουλιών, των ζωντανών της, και μας ανταποδίδει χτυπήματα. Μία δαιμονική σύγκρουση ανάμεσα στο συμφέρον, στην αυτάρκεια, στην καλοπέραση, στη απώλεια του μέτρου και του ιερού. Όπως έκαναν οι κάτοικοι των Γεργεσηνών.

Στο πρόσωπο του δαιμονισμένου καθρεφτιζόταν ο εαυτός τους. Χωρίς σπίτι, που είναι η σχέση με τον Θεό. Χωρίς ρούχα, που είναι η κάλυψη από τις αρετές. Στην έρημο της απουσίας της αγάπης. Στους τάφους που είναι ο πνευματικός θάνατος της θεοποίησης του εγώ και των αναγκών. Ο δαιμονισμένος ήταν στην άκρη, για να μην τους ενοχλεί. Και όταν γιατρεύτηκε και τα δαιμόνια μπήκαν στους χοίρους κι εκείνοι έπεσαν στη λίμνη, οι κάτοικοι έπρεπε να δούνε πλέον τον εαυτό τους.  Μόνο που καθρέφτης τους τώρα ήταν ο Χριστός. Η νέα αρχή. Τα συμφέροντά τους άξιζαν όσο μια βουτιά στη λίμνη. Η καρδιά τους όμως πνίγηκε μαζί με τους χοίρους. Γιατί δεν ήθελε τελικά να αγαπήσει. Κι έτσι έδιωξαν τον Χριστό. Ας μην τους μοιάσουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

26 Οκτωβρίου 2025

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά



 

Δεν υπάρχουν σχόλια: