e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Κατανυκτικό Ψυχοπαράσκευο στο Μπανάτο Ζακύνθου, ποτίζοντας τις ρίζες του δέντρου της ζωής μας


Ολόφωτο δειλινό της Παρασκευής των Ψυχών, 1ης Μαρτίου 2019, μνημονεύοντας τους προσφιλείς και αλησμόνητους Κεκοιμημένους μας, στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου. 
     Ευάριθμοι Ενορίτες προσήλθαν, ώστε να προσκομίσουν τις λειτουργιές και τα κόλλυβα εις μνήμην των Αγαπημένων απάντων: Προπάππων, πάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, αδελφών, συγγενών, φίλων, μα και εχθρών, κυρίως αυτών. Όλων εκείνων πάντων- όπως είπε στην ομιλία του ο Εφημέριος- οι οποίοι αποτελούν τις ρίζες του Δέντρου της Ζωής μας και τώρα, από την άλλη Όχθη, αναμένουν εναγωνίως εμάς, να τους προσφέρουμε μια κάποια ανάψυξη, δηλαδή δροσιά μνημόνευσης
     "Ας είναι Όλοι αναπαυμένοι", είπε ο π. Παναγιώτης κλείνοντας τον λόγο του. "Και ας ελπίσουμε, τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μας θυμούνται κι εμάς, όταν μεθαύριο θα βρισκόμαστε στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία".
























Μια ενδιαφέρουσα άποψη: ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΝΩΘΕΝ


Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ 

Δέχθηκα από έγκυρη ακαδημαϊκή πηγή τις κάτωθι παρατηρήσεις, τις οποίες και κοινοποιώ, γιατί θεωρώ ότι συνεισφέρουν θετικά στην υπόθεση της κατανοήσεως του Ουκρανικού Ζητήματος.

"Αγαπητέ π. Ρωμανέ,

Το θέμα της Ουκρανίας άπτεται 3 θεμάτων:

α) Του θέματος της "εισπηδήσεως", το οποίο ξεκαθαρίζει ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος «Περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Πολωνίᾳ Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ο οποίος εκδόθηκε το 1924, βάσει του οποίου υπάρχει έκτοτε η κανονικώς συσταθείσα Ορθόδοξος Εκκλησία της Πολωνίας.

β) Του θέματος του "εκκλήτου", το οποίο ξεκαθαρίζει η μελέτη του Καθηγητού A. Kartaschoff με τίτλο "ΤΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΑΞΕΙ", η οποία εξεδόθη το πρώτον από το Συνοδικό Τυπογραφείο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πολωνίας, στη Βαρσοβία, το έτος 1936, και επανεκδόθη το έτος 1948 στον τόμο ΚΓ΄ του περιοδικού "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ".

γ) Του θέματος των χειροτονιών από σχισματικούς, το οποίο ξεκαθαρίζει η πραγματεία του απο Αγχιάλου Σμύρνης Βασιλείου του έτους 1887 με τίτλο "Πραγματεία περί του κύρους της χειροτονίας κληρικών υπό επισκόπου καθηρημένου και σχισματικού χειροτονηθέντων".

Όλα τα παραπάνω έγκυρα και έγκριτα κείμενα φυσικά είναι πρότερα της Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, συνεπώς κάθε εις βάρος του μομφή για ενέργειες αυθαίρετες ή ιδιοτελείς ή πρωτόγνωρες, αναφορικά με την Εκκλησία της Ουκρανίας, κρίνεται ως έωλη και ανάξια σοβαρού σχολιασμού.

Άρα, όλες οι τυχόν αποφάσεις τοπικών Εκκλησιών που εκφράζουν είτε ευθεία αντίθεση είτε έστω επιφυλάξεις για τους χειρισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία και για την παροχή Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της χώρας αυτής κρίνονται επίσης ως στερούμενες σοβαρής εκκλησιολογικής και ιεροκανονικής επιχειρηματολογίας και βάσης. Λυπούμαι που θα το επισημάνω, αλλά οι Επίσκοποι που προβαίνουν σε τέτοιες αποφάσεις είναι είτε αγράμματοι είτε πουλημένοι είτε, ακόμη χειρότερα, και τα δύο αυτά μαζί...

Αγαπητέ π. Ρωμανέ,

Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω μαζί σου στο ότι όσοι μειοψηφούν σε μια συνοδική απόφαση δεν πρέπει να εκφράζουν δημοσίως τη γνώμη τους. Εάν αυτό ίσχυε, τότε δεν θα γνωρίζαμε την λαμπρή, καθαρή και τεκμηριωμένη άποψη υπέρ της Ουκρανικής Αυτοκεφαλίας του Επισκόπου των Δυτικών Πολιτειών των ΗΠΑ της Σερβικής Εκκλησίας Maxim Vasiljevic, που κολλά στον τοίχο την των πλειόνων αμάθεια ή προσκόλληση ή εξαγορασμένη άρνηση...

Επίσης, φρονώ ότι είναι θετικό, στην περίπτωση της Εκκλησίας της Κύπρου, η αποκάλυψη με δημόσιες παρεμβάσεις των Μητροπολιτών Κύκκου και Λεμεσού, διότι τώρα πλέον οι πάντες γνωρίζουν με τι έχουμε να κάνουμε και τι μπορεί να κρύβεται πίσω από φτιασιδώματα και επιτυχημένο "ιερό μάρκετινγκ"...

Αγαπητέ μου π. Ρωμανέ,

Εν κατακλείδι, το Ουκρανικό ζήτημα είναι μια ευλογία άνωθεν. Κάθε ημέρα που περνά βεβαιώνομαι έτι περισσότερο ότι ο Θεός βρίσκεται πίσω από την ελάχιστη λεπτομέρεια αυτού του ζητήματος. Διότι στην Αγία μας Εκκλησία είχε μαζευτεί πολλή βρωμιά, μπόλικη κακοδοξία, άφθονη υποκρισία και ψευτιά και αυτό που χρειάζεται είναι ένα καλό ξεκαθάρισμα. Και ο Θεός, όπως όλα δείχνουν, κρατεί αποφασισμένος πλέον "τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ, καὶ συνάξει τὸν σῖτον αὐτοῦ εἰς τὴν ἀποθήκην, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ" (Ματθ. γ΄ 12).

Ευχαριστώ για την ανοχή. Υγίαινε".

Θανατηφόρο τροχαίο στη Λεωφόρο Αλίμου. Θύμα ο Μπανατιώτης Παναγιώτης Γούναρης


Θανατηφόρο τροχαίο έγινε το μεσημέρι της Πέμπτης 28ης Φεβρουαρίου 2019 στη Λεωφόρο Αλίμου. Tο δυστύχημα αφορούσε μία μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού και έναν ηλικιωμένο άνδρα, τον Μπανατιώτη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ (Τάκη) Γούναρη, στο ρεύμα προς παραλία, απέναντι από το κατάστημα "Διάφανο".

Σύμφωνα με τις ιστοσελίδες Athens Voice, notia.gr και alimosonline.gr, το τροχαίο έγινε όταν ένας άντρας ηλικίας 85 ετών (ο Τάκης Γούναρης) επιχείρησε να διασχίσει τη διάβαση πεζών, που έχει δημιουργηθεί πρόσφατα, στην οποία υπάρχει και φανάρι. Ωστόσο, οι ίδιες πληροφορίες δεν διευκρινίζουν ακόμη αν το φανάρι ήταν κόκκινο ή πράσινο.

Εκείνη τη στιγμή περνούσε, με κατεύθυνση την παραλία, μια μοτοσικλέτα, που οδηγούσε ένας νεαρός, η οποία παρέσυρε τον ηλικιωμένο και στη συνέχεια έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω σε μια στάση. Ο άτυχος πεζός έχασε τη ζωή του επιτόπου, ενώ ο οδηγός της μοτοσικλέτας, ο οποίος φορούσε κράνος, μεταφέρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος στο Ασκληπιείο της Βούλας.

Η κηδεία του φίλτατου συντοπίτη μας Τάκη Γούναρη τοποθετείται στο μέσο της ερχόμενης εβδομάδας.

Από τη θέση αυτήν εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στους παμφίλτατους οικείους του.






Ανακοινωθέν για τη νέα σύνθεση της εν Φαναρίω Αγίας και Ιεράς Συνόδου (1.3-31.8.2019 )


Γενομένης τῆς τακτικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ταύτην θά ἀποτελέσουν, διά τό ἑξάμηνον 01.03.2019 – 31.08.2019, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβ. Ἱεράρχαι:

Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος
Τρανουπόλεως κ. Γερμανός
Τορόντο κ. Σωτήριος
Ἀνέων κ. Μακάριος
Λαοδικείας κ. Θεοδώρητος
Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιος
Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλόχιος
Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός
Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ
Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντῖνος
Σύμης κ. Χρυσόστομος
Σικάγου κ. Ναθαναήλ

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 1ῃ Μαρτίου 2019

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Η ευσεβής υποκρισία της Σερβικής Εκκλησίας


Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ 

«Λευκή Δαιμονία» ονόμαζε τη Δύση και το Δυτικό Πολιτισμό ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, πνευματικός πατήρ του Ιουστίνου Πόποβιτς και πνευματικός παππούς συγχρόνων Ιεραρχών της Σερβικής Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων ο Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς και ο Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς. Όλη αυτή η ρητορική διαπότισε τη σερβική Θεολογία και, μέσω των δήθεν «φιλελλήνων» πνευματικών τέκνων του Πόποβιτς, διοχετεύθηκε τεχνηέντως και στη νεοελληνική εκκλησιαστική πραγματικότητα. Θυμάμαι εκείνες τις εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, πριν από πολλά χρόνια, όπου ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς σε άπταιστα ελληνικά «καλόπιανε» όλους εμάς τους αφελείς Έλληνες, οι οποίοι, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μας αγαπούν τα ομόδοξα «αδέλφια» μας του βορρά, ήμασταν διατεθειμένοι ακόμη και τη ζωή μας να δώσουμε για χάρη τους...

Κανείς τότε δεν είχε υποψιαστεί ότι όλη αυτή η απάτη ήταν μέρος του δολίου και ευφυούς σχεδίου της Μοσχοβίας να διεισδύσει απειλητικά στην Πατρίδα μας, να μας αποκόψει από τις ρίζες του Γένους μας και να μας καταστήσει υπόδουλο προτεκτοράτο των δικών της εγωιστικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Όλα αυτά, μαζί με την καλλιέργεια μύθων και τη διασπορά ψευδοπροφητειών, ενίσχυσαν τις αλυτρωτικές διαθέσεις που είναι σε θέση πάντοτε να δυναμιτίσουν την ομαλή πορεία ενός έθνους και να το οδηγήσουν σε αυτοκαταστροφικές επιλογές και περιπέτειες.

Όμως, ο «φιλελληνισμός» των Σέρβων αυτών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, όπως ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς, στην πραγματικότητα εξηντλείτο μόνον στην άριστη εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ως όπλο και αυτή, για να το στρέψει εν καιρώ κατά του Γένους μας. Και αυτό το βλέπομε σήμερα, που ο Μητροπολίτης Μπάτσκας λειτουργεί ως ο πλέον ειδεχθής βραχίονας της μοσχοβίτικης εκκλησιολογικής εκτροπής και αυθαιρεσίας μέσα στη Σερβική Εκκλησία, συμπαρασύροντας και τον άβουλο κατ’ ουσίαν Πατριάρχη των Σέρβων σε ατραπούς υψηλής εκκλησιαστικής διακινδύνευσης. Πίσω από όλες τις ακραίες, αθεολόγητες, ανιστόρητες και αντικανονικές τοποθετήσεις της Σερβικής Εκκλησίας, και προσωπικά του Πατριάρχου Ειρηναίου, κρύβεται αυτή η ιδιάζουσα και «περίεργη» προσωπικότητα, ο Μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς. Εκείνος είναι ο υποβάλλων και γράφων, άσχετα με το ποιος εμφανίζεται ως υπογράφων...

Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Τιμά πραγματικά ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς τους πνευματικούς του πατέρες, τον Ιουστίνο Πόποβιτς και τον Αχρίδος Νικόλαο Βελιμίροβιτς, με αυτήν την δραστηριοποίησή του υπέρ των μοσχοβίτικων συμφερόντων και σε βάρος της Ρωμιοσύνης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Φυσικά και όχι! Εκτός και αν θέλει να μας πει ότι οι πνευματικοί του πατέρες ήταν και εκείνοι υποκριτές, όπως αυτός, και ενώ με τα λόγια καταδίκαζαν τη Δύση και τον Φραγκικό αντορθόδοξο Πολιτισμό, στην πραγματικότητα είχαν πλήρως εφιππεύσει στο άρμα της κατεξοχήν φράγκικης αυτοκρατορίας της ανατολής, δηλαδή της τσαρικής Ρωσίας του Μεγάλου Πέτρου, της Μεγάλης Αικατερίνης και των διαδόχων τους, που κατέστησαν τη Μοσχοβία ένα κακέκτυπο «Βατικανό» μέσα στην καρδιά της Ορθοδοξίας, με την πρόθυμη συνδρομή της Ρωσικής Εκκλησίας, που ανέλαβε να «θεολογικοποιήσει» και να «ιδεολογικοποιήσει» αυτόν τον εκφραγκισμό των Ρώσων.

Η Σερβική Εκκλησία λειτουργεί ως πρόθυμος δορυφόρος της Μοσχοβίας στον ανίερο πόλεμό της κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Κέντρου της Ορθοδοξίας, που κατεξοχήν και διαχρονικά την διαφυλάττει από τον κίνδυνο του εκφραγκισμού και της αλλοτριώσεώς της. Η Σερβική Εκκλησία έχει καταστεί λοιπόν συνώνυμο της «Λευκής Δαιμονίας» που κάποτε στηλίτευε μέσω επιφανών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων της. Η Σερβική Εκκλησία αποτελεί δυστυχώς ένα θλιβερό Καρναβάλι με προσωπεία και μάσκες «ευσεβούς υποκρισίας» να χορεύουν στους ξέφρενους ρυθμούς της Μοσχοβίας.

Ναι, «ευσεβής υποκρισία», που προκαλεί τις συνειδήσεις κάθε λογικού και ισορροπημένου ανθρώπου. Δεν μπορεί διαφορετικά να αντιμετωπιστεί η παραφροσύνη του τελευταίου γράμματος του Πατριάρχη των Σέρβων προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όταν, κατακλείοντας αυτή τη συρραφή γελοιωδέστατων και ανερμάτιστων μοσχοβίτικων φληναφημάτων, διαπράττει το ανοσιούργημα να απειλεί την Μητέρα των Σέρβων Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και κάθε άλλη τοπική Εκκλησία που θα έλθει σε κοινωνία με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, με... διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τέλος, είμεθα νομοτελώς ηναγκασμένοι, όπως συστήσωμεν τοις τε Πανιερωτάτοις ιεράρχαις και τοις τιμίοις κληρικοίς της Εκκλησίας ημών το απέχειν της λειτουργικής και κανονικής κοινωνίας ου μόνον μετά του προειρημένου κ. Επιφανίου Ντουμέγκο (sic) και των συν αυτώ, αλλά και μετά των συλλειτουργούντων και κοινωνούντων αυτοίς αρχιερέων και κληρικών, συνωδά τη ιεροκανονική αρχή, ότι ο κοινωνών ακοινωνήτω αποβαίνει και αυτός ακοινώνητος»...

Και τα λέγουν αυτά οι κατεξοχήν κοινωνήσαντες μετά ακοινωνήτων! Ναι, διότι η Εκκλησία της Σερβίας στην Αμερική δεν έπαυσε ποτέ να έχει ευχαριστιακή κοινωνία με τους τότε σχισματικούς και αντικανονικούς Ρώσους της λεγόμενης ROCOR. Καμία άλλη Εκκλησία δεν είχε κοινωνία μαζί τους και είχαν οι Σέρβοι! Και τώρα έχουν το θράσος να επισείουν απειλητικά «ιεροκανονικές αρχές» απέναντι στο Θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας, το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Κρατήστε λοιπόν την ευσεβή υποκρισία σας, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες της Σερβικής Εκκλησίας. Εμείς δεν θα συμμετάσχουμε στην παραφροσύνη και στον εκτροχιασμό σας. Εμείς είμαστε γερά θεμελιωμένοι στην Ορθοδοξία μας, αυτήν που οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας θεολόγησαν και χαλύβδωσαν, αυτήν που και εσείς μάθατε κάποτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τώρα, επιλέγετε αντί της Ορθοδοξίας την συμφεροντολογική ταύτιση με τους αναιρούντες και καταπατούντες αυτήν, τους Μοσχοβίτες. Αναμενόμενο, αφού σας έχουν εξαγοράσει και οικοδομούν ακόμη και τους ναούς σας.

Το ερώτημα είναι εάν σε αυτούς τους ναούς θα λατρεύεται πλέον ο Θεός ή ο χρυσός...

Όταν ο Επίσκοπος θέτει εαυτόν υπεράνω της Εκκλησίας


Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

Είμαι πολύ προβληματισμένος αυτές τις ημέρες με όσα συμβαίνουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όχι τόσο με αυτά που κάνουν οι Μοσχοβίτες και τα θλιβερά εξαγορασμένα φερέφωνά τους. Από αυτούς είναι αναμενόμενες οι απρέπειες και οι ασχημοσύνες. Μόνο οι στρουθοκαμηλίζοντες και οι αφελείς εκπλήσσονται. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη διαχρονική πορεία της Ρωσικής Εκκλησίας και των δορυφόρων της δεν εκπλήσσονται. Απλά προσεύχονται μήπως και επέμβει ο Θεός, εάν Του το επιτρέψουν, καθώς δεν παραβιάζει την ελευθερία κανενός, για να αποτραπεί η οριστική έκπτωσή τους από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εξέλιξη που θα ήταν τραγική για εκατομμύρια αδελφούς που βρίσκονται υπό την δικαιοδοσία τους...

Ο προβληματισμός και η στενοχωρία μου οφείλονται σε άλλα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούνται εντός του σώματος τοπικών Εκκλησιών και απειλούν την ευστάθειά τους. Φαινόμενα που καταδεικνύουν το μέγεθος και την έκταση της διαβρώσεως και της δολιοφθοράς που έχει προκαλέσει η διάχυση και ύπουλη χρόνια διείσδυση της δηλητηριώδους μοσχοβίτικης αντιθέου κοσμοθεωρίας και αντορθοδόξου εκκλησιολογίας.

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα προς αποφυγήν ζήσαμε αυτές τις ημέρες στην Αποστολική και Παλαίφατη Εκκλησία της Κύπρου. Ίσως να υπάρξει και άλλο... Θα δούμε... Αλλά και τα δύο αυτά είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την ασχήμια της εσχάτης επάρσεως και αλαζονείας, οι οποίες συνίστανται στην απόλυτη εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, στην πλήρη απορρύθμιση του κορυφαίου και θεμελιώδους συστήματος διοικήσεως της Εκκλησίας, που είναι το συνοδικό σύστημα.

Η Εκκλησία της Κύπρου, όπως και κάθε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, απεφάνθη συνοδικώς. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις αποφάσεις της, είναι όμως αποφάσεις της Εκκλησίας της Κύπρου, αποφάσεις της Εκκλησίας. Πάντοτε στην Εκκλησία το Συνοδικό Σύστημα λειτουργούσε και λειτουργεί με την αρχή «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω». Ποτέ δεν απαιτήθηκε η ομοφωνία. Και αν, κατά περίπτωση, ζητήθηκε ή επιτεύχθηκε, αυτό δεν είναι ο Κανόνας, αλλά η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει. Διότι η απαίτηση ομοφωνίας ως πάγια αρχή για τη λήψη αποφάσεων στην Εκκλησία συνιστά την αναίρεση της συνοδικότητας. Αφού στην περίπτωση αυτή ο ένας, το εγώ, μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις της Εκκλησίας και να ακυρώσει το έργο της. Κάτι που φυσικά δεν είναι το Θέλημα του Θεού.

Η Εκκλησία της Κύπρου μίλησε. Αποφάσισε. Ανακοίνωσε επισήμως τις αποφάσεις της. Στο επίσημο ανακοινωθέν, όπως συμβαίνει πάντοτε στις συνοδικές αποφάσεις, δεν αναφέρονται οι τυχόν διαφωνίες ή τα ονόματα όσων δεν υπογράφουν τα πρακτικά και μειοψηφούν κατά τη λήψη των αποφάσεων. Αυτό ποτέ δεν το έκανε η Εκκλησία, και πολύ ορθά, διότι αυτό θα αναιρούσε την ουσία και τον σκοπό του Συνοδικού Συστήματος, που είναι η επίτευξη της συμφωνίας μέσω των διαφωνιών και των διαφορετικών απόψεων. Στο τέλος, όμως, όλοι οφείλουν να υπερασπιστούν έργω και λόγω τις αποφάσεις της Εκκλησίας που λαμβάνονται με κανονικό τρόπο από τη Σύνοδο, στην οποία ανήκουν και οφείλουν υπακοή.

Διαβάσαμε στο εκκλησιαστικό ρεπορτάζ την εξής φοβερή είδηση: «Όσον αφορά στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Εκκλησία της Κύπρου σχετικά με το θέμα της Ουκρανίας, ο Μητροπολίτης Λεμεσού επισήμανε πως διαφώνησε στην Ιερά Σύνοδο με την ανακοίνωση αυτή, γεγονός που καταγράφτηκε στα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου, δεν την υπέγραψε και ως εκ τούτου δεν μπορεί να την υπερασπιστεί. Παρόλα αυτά την σέβεται και την αποδέχεται ως απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου.»... Η αναίρεση της Εκκλησίας, η κατάργηση της Συνοδικότητας, η αθέτηση των επισκοπικών καθηκόντων μέσα σε λίγες γραμμές...

Για τον Επίσκοπο που σέβεται τον εαυτόν του και αγαπά την Εκκλησία δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά» όταν πρόκειται να μιλήσει δημοσίως για κανονικές αποφάσεις της Εκκλησίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι τάχα σέβεσαι και αποδέχεσαι την απόφαση της Συνόδου και την ίδια ώρα να ναρκοθετείς τα θεμέλια αυτής της ίδιας της Συνόδου, λέγοντας πως δεν υπέγραψες τις αποφάσεις της και άρα δεν μπορείς να τις υπερασπιστείς! Εξάλλου, ποιος σου ζήτησε να βγεις δημοσίως και να υπερασπιστείς αυτήν την απόφαση; Δεν ήταν προτιμότερο να σιωπήσεις και, αν θεωρείς ότι η Σύνοδός σου έκαμε λάθος εν προκειμένω, να καταφύγεις στην προσευχή ώστε ο Θεός να φωτίσει για να γίνει το σωστό; Ή, εάν δεν πιστεύεις στην προσευχή, δεν είναι αρκετό να εξαντλήσεις τις αντιρρήσεις σου μέσα στο σώμα που ανήκεις, τη Σύνοδο, επιδιώκοντας να μεταπείσεις τους συνεπισκόπους σου για να αλλάξουν στο μέλλον την απόφασή τους; Γιατί πρέπει δημοσίως, εις επήκοον πάντων, να προβάλλεις το εγώ σου, την προσωπική σου άποψη, τα οποία, όταν έγινες Επίσκοπος, υποσχέθηκες και ομολόγησες προ της χειροτονίας και εγκαταστάσεώς σου ότι απαρνείσαι για χάρη της Εκκλησίας, ότι καταθέτεις ευλαβώς στη Σύνοδο που σε εξέλεξε για να ποιμαίνεις τον λαό του Θεού;

Η συμπεριφορά αυτή του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού, ως και η ανάλογη προ ημερών του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου, ο οποίος έδωσε στη δημοσιότητα το προσωπικό του Υπόμνημα προς τη Σύνοδο, επιθυμώντας με αυτόν τον τρόπο να εξωτερικεύσει και εκείνος τη διαφωνία του, αποτελούν την αναίρεση του θεσμού του Επισκόπου ως μέλους του συστήματος της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος που αγωνίζεται να προβάλλει την προσωπική του φωνή και άποψη πάνω από εκείνες της Εκκλησίας, που επιδιώκει να σκεπάσει την Εκκλησία με τη δική του εικόνα και προβολή, δυστυχώς δεν είναι αληθινός Επίσκοπος.

Γνωρίζω ότι ενδεχομένως στενοχωρώ κάποιους αδελφούς, οι οποίοι έχουν πέσει άθελά τους θύματα του ευσεβοφανούς μάρκετινγκ «γεροντισμού», που ταλανίζει την Εκκλησία μας σε διαφόρους καιρούς και τόπους. Όμως, η Εκκλησία είναι κοινωνία, όχι «επικοινωνία». Και αυτό θα πρέπει να το προσέχουμε όλοι μας, για να μην γινόμαστε αφελή θύματα των επιτηδείων. Και να έχουμε πάντοτε μια αρχή στη ζωή μας, κυρίως εντός της Εκκλησίας. Να μην γοητευόμαστε, ώστε να μην απογοητεύομαστε.

Η Εκκλησία δεν ξεκίνησε από εμάς και δεν θα τελειώσει σε εμάς. Αν αυτό έχουμε πάντοτε κατά νου, τότε θα είμαστε αυτό που πραγματικά θέλει ο Θεός: Πιστοί. Ούτε άπιστοι, αλλά ούτε και εύπιστοι...