«῾Ο καθένας ὅμως ἂς προσέχει πῶς χτίζει. Γιατὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ βάλει ἄλλο θεμέλιο ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει καὶ ποὺ εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός».
Κάθε έργο στη ζωή μας χρειάζεται τα θεμέλιά του. Για τα κτήρια αυτό μοιάζει αυτονόητο. Αλλά και για κάθε δράση, κάθε στόχο, αν δεν υπάρχουν θεμέλια που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας που στοχοθετεί και παλεύει, όσο και με το περιβάλλον, τους άλλους προς τους οποίους απευθύνεται αλλά και θα τους χρειαστεί, τότε το έργο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
Αυτός που βάζει στόχους έχει φιλοδοξίες, κάποτε και έπαρση. Άλλοτε, έχει αγαθές προθέσεις. Θέλει να προσφέρει στους άλλους. Άλλοτε, έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κάποτε και υπερβολική. Άλλοτε, ενώ θέλει να κάνει κάτι, έχει δειλία, είτε γιατί νιώθει ότι το έργο ξεπερνά τις δυνατότητές του είτε γιατί φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει να αντέξει την όποια πίεση ένα έργο έχει. Διότι όταν κάποιος ξεκινά να προσπαθεί για κάτι, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο, να πιέσει τον εαυτό του, να μη μείνει στα λόγια και την παρατήρηση, αλλά να βάλει βία στο εγώ του, για να μπορέσει να νικήσει τις δυσκολίες και να χτίσει.
Την ίδια στιγμή, κάθε έργο πρέπει να λαμβάνει υπόψιν και τους άλλους. Μεγάλοι σχεδιασμοί, αν δεν έχουν ρεαλισμό, αν δεν απαιτούν από τους άλλους δράσεις και συμπαράσταση την οποία δεν είναι έτοιμοι να δώσουν, διότι είτε είναι κλεισμένοι στο δικό τους εγώ είτε δεν πιστεύουν σε αυτό που εμείς θέλουμε, τότε η αποτυχία, αργά ή γρήγορα, μοιάζει δεδομένη. Η παρηγοριά είναι ότι δοκιμάσαμε. Όμως η ήττα δεν είναι ευχάριστη. Γι’ αυτό και χρειάζεται να βλέπουμε το περιβάλλον, τον πλησίον, το εφικτό, για να πάμε λίγο παραπάνω, να εμπνεύσουμε όχι με διαταγές, αλλά με φιλότιμο για το περισσότερο, να τηρήσουμε όμως τους κανόνες για το αυτονόητο.
Το δυσκολότερο έργο στα ανθρώπινα είναι οι σχέσεις. Κάθε μορφή συνάφειας, φιλική, ερωτική, γονεϊκή, αδελφική, συναδελφική απαιτεί βία στον εαυτό μας, απάρνηση της προτεραιότητας του θελήματος, ενσυναίσθηση, υποχωρητικότητα αλλά και αποφασιστικότητα μαζί, την εξουσία της αγάπης και όχι της επιβολής. Προϋποθέτει έναν εαυτό που θέλει να ωριμάσει, για να μπορέσει να σταθεί στη σχέση, που όσο κι αν κάποτε μοιάζει αναγκαστική, αργά ή γρήγορα θα φανεί ότι χωρίς ελευθερία δεν θα αντέξει. Κι έχουμε γεμίσει σήμερα από ανθρώπους που ζητούν την εξουσία της επιβολής και όχι την όμορφη εξ-ουσία της αγάπης, την έξοδο δηλαδή από την ουσία του εγώ και το άνοιγμα στο «εμείς».
Όλα στην πραγματικότητα οδηγούν στην πνευματική ζωή, στην πίστη, στον Χριστό. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, μας επισημαίνει ότι ο καθένας ας προσέχει πώς χτίζει, διότι το μοναδικό θεμέλιο που κρατά για πάντα είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το πρόσωπο Εκείνο το οποίο φέρνει μαζί Του την αγάπη, την πίστη, την ελπίδα, το νόημα που ξεπερνά το παρόν, την ανάσταση, την αιωνιότητα. Φέρνει μαζί Του τον Σταυρό, τη βία δηλαδή στο θέλημα και την υπακοή στον Πατέρα, στη σχέση της αγάπης που είναι ο όντως ζωή. Φέρνει το άπλωμα σε όλους, με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να προσλάβει. Όλα αυτά και άλλα, στην πραγματικότητα κάνουν κάθε έργο να διαρκέσει, ακριβώς διότι δεν είναι η προσωπική μας δόξα και ικανοποίηση, όπου το έργο στηρίζεται, αλλά η αγάπη και η ομορφιά της προσφοράς των χαρισμάτων μας προς πάντας, ακόμη και προς αυτούς που δεν το θέλουν και δεν το αντέχουν. Η ανοιχτότητα δεν απαιτεί την συμμόρφωση.
Στα έργα μας δεν είναι δεδομένο ότι υπάρχει ο Χριστός. Γι’ αυτό και εύκολα σβήνουν, ακόμη κι αν πρόσκαιρα θριαμβεύσουν. Αν όμως υπάρχει, έστω και λίγο, η αγάπη, τότε εμείς θα σωθούμε εξαιτίας της προσπάθειας. Το έργο θα σβήσει. Ο Χριστός όμως θα θερίσει τους, έστω, λίγους καρπούς. Και μαζί μ’ αυτούς κι εμείς θα λάβουμε τη χαρά της βασιλείας Του.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 10 Αυγούστου 2025, Θ’ Ματθαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου