* * *
Μακαριώτατε Πατριάρχα Ρουμανίας κ. Δανιήλ, σεπτὲ Προκαθήμενε τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας,
Τιμιώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Εὐλαβέστατοι Πατέρες,
Ὁσιώτατοι μοναχοὶ καὶ μοναχαί,
Εὐλογημένε λαὲ τῆς Ρουμανίας,
Πλήρεις δοξολογικῆς χαρᾶς καὶ ἱερᾶς συγκινήσεως ἐκ τῶν ἐκδηλώσεων τιμῆς τῆς τε Ὑμετέρας Μακαριότητος καὶ τῆς περὶ αὐτὴν σεβασμίας Ἱεραρχίας, τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου, τῶν Μοναχικῶν χορειῶν καὶ τοῦ φιλοχρίστου Ρουμανικοῦ Λαοῦ πρὸς τὴν ἡμῶν Μετριότητα, ἐπισκεπτόμεθα διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὴν εὐλογημένην Χώραν τῆς Ρουμανίας καὶ τὴν ἐν αὐτῇ παροικοῦσαν Τοπικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ὁ λόγος τῆς ἐπισκέψεως ταύτης τυγχάνει ἡ ἐπετειακὴ μνήμη δύο καταλυτικῶν γεγονότων διὰ τὴν πορείαν τῶν ἐνταῦθα ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καὶ τὴν ἐξ αὐτῶν διαμόρφωσίν των. Τὸ πρῶτον, ἡ ἀπόδοσις, ἐκ μέρους τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας, ἐν Κωνσταντινουπόλει, Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ ὀνομαζομένου «Αὐτοκεφάλου» ἐσωτερικοῦ καθεστῶτος, πρὸ ἑκατὸν καὶ τεσσαράκοντα ἤδη ἐτῶν, εἰς τὰς ἐνορίως τῆς Ρουμανίας ἐκκλησιαστικὰς ἡμετέρας Ἐπαρχίας˙ τὸ δεύτερον, ἡ συναφὴς περικόσμησις τῆς συνεκλεκτῆς Ἐκκλησίας ταύτης, μετὰ τεσσαράκοντα ἔτη, διὰ τοῦ τιμητικοῦ «Πατριαρχικοῦ» τίτλου. Γεγονότα ἐπισφραγισθέντα διὰ τῶν τιμίων ὑπογραφῶν τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Ἰωακείμ Δ´ καὶ Βασιλείου Γ´ ἀντιστοίχως.
Καὶ εἶναι ὄντως, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἄξια μνήμης καὶ τιμῆς ἀμφοτέρωθεν τὰ γεγονότα αὐτά. Πρὸς τοῦτο καὶ ἐπαινοῦμεν τὸν σχόντα τὴν πρωτοβουλίαν ταύτην, Μακαριώτατον ἀδελφόν κ. Δανιήλ, διὰ τὸν πανηγυρικὸν λειτουργικόν, ἐν πρώτοις, ἑορτασμόν των, συμμεμιγμένον μετὰ πλήθους ἄλλων ἐκδηλώ-σεων τιμῆς, εὐγνωμοσύνης καὶ ἀναδείξεως τῶν ἐξ αὐτῶν εὐεργετικῶν παραμέτρων διὰ τὴν καθόλου ζωὴν τῆς κεχαριτωμένης καὶ πανεμόρφου Χώρας ὑμῶν.
Ἡ ἀνακύκλωσις τῶν ἱστορικῶν γεγονότων εἰς τὴν Ὀρθό-δοξον Ἐκκλησίαν δὲν ἀποτελεῖ μίαν τυπικὴν καὶ στεῖραν ὑποχρέωσιν διὰ τὴν ἐπαναφοράν των εἰς τὸ προσκήνιον, χάριν καιρικῶν ἀφορμῶν. Οἱ ἑορτασμοὶ καὶ αἱ μνῆμαι αὐτῶν ἔχουν ἀναφορὰν εἰς τὸ εὖ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνταυτίζονται μὲ τὸ διαρκῶς ἀνακαινούμενον ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ μυστήριον τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως.
Αἱ ἐκκλησιαστικαὶ ἐπέτειοι διαφέρουν καιρίως ἀπὸ τὰς κοινὰς ὁμοίας, διότι δὲν ἔχουν μόνον παρελθοντικὴν προέλευσιν, ἀλλὰ κυρίως διότι ἔχουν μελλοντικὴν προοπτικήν. Ὅ,τι συνάγεται ἐκ τοῦ παρελθόντος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔχει πρωτίστως ἐσχατολογικὴν διάστασιν καὶ πορείαν. Τὸ παρελθὸν εἶναι τρόπον τινὰ συνώνυμον τῆς φθορᾶς, ὅμως τὸ μέλλον εἶναι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ταυτόσημον τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ζωῆς. Αἱ ἑορταί, ἀποσπώμεναι ἐξ αὐτῆς τῆς θεωρήσεως, ἐκπίπτουν ἀπὸ ζῶσα πραγματικότης εἰς γυμνὸν παράθεμα γεγονότων. Ἄλλως τε «Ἑορτή ἐστιν ἡ τοῦ ὄντως ὄντος ὁμολογία τε καὶ ἐπίγνωσις», κατὰ τὸν θεῖον Γρηγόριον, τὸν τῶν Νυσσαέων Ἐπίσκοπον.
Ὁλόκληρος ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία διαρκὴς ἑορτή. Κέντρον της ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καθὼς ὡς ἀενάως ἑορτάζων καὶ ἑορταζόμενος εἰς αὐτὴν διὰ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς θείας Eὐχαριστίας καὶ τῆς συμμετοχῆς μας εἰς αὐτό, ἀνακαινίζει τὸν κόσμον ὁλόκληρον˙ ἑνοποιεῖ τὰ παρόντα μὲ τὰ προγενόμενα, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐσόμενα˙ καὶ καλεῖ διαρκῶς τοὺς ἀνθρώπους εἰς μέθεξιν τῶν αἰωνίων.
Ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς ἑνοποιοῦ καὶ ἀνακαινιστικῆς Χάριτος τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, τῆς ἐνοικούσης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ διαχεομένης ἐξ αὐτῆς εἰς τὰ τετραπέρατα τῆς Οἰκουμένης, τὰ ἱστορικὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα ἀποκτοῦν σωτηριολογικὴν ἀξίαν.
Οὕτω, τὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα ἑορτάζομεν, ἔχουν δύναμιν καὶ περιεχόμενον ἱκανὸν νὰ μᾶς εἰσαγάγουν βαθύτερον εἰς τὰ τῆς πίστεως, ἐὰν βεβαίως ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία μας ἀγωνίζεται νὰ ἀρθῇ ὑπεράνω τῶν ἀνθρωπομορφισμῶν καὶ τῶν οὐτοπικῶν στόχων, τῶν στοιχείων δηλαδὴ ἐκείνων, τὰ ὁποῖα, συνήθως, καταλύουν τὸ ἀπολύτως ἰσόρροπον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὡς τὸ καθώρισαν οἱ Πνευματοφόροι θεῖοι Πατέρες.
Οὔτε ἰδεαλιστική, οὔτε πάλιν χαμερπὴς ὑπάρχει ἡ εἰς Χριστὸν πίστις. Διὰ τὴν κατόρθωσιν, βεβαίως, τῆς ὀρθότητος, τῆς μεσότητος καὶ τῆς ἑνότητος τῆς ἐκ τῆς πίστεως ἀπορρεούσης ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτοῦνται κόποι καὶ ἀγῶνες. Ὁ ἱστορικὸς ροῦς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ γεγονότα καὶ καταστάσεις ἐγκόπους, προκειμένου νὰ καταγραφῇ ἡ ἐκ τῆς ὀρθοδοξίας ὀρθο-πραξία αὐτῆς.
Διὰ τὴν εὐστάθειαν, περιφυλακὴν καὶ ἐπιτήρησιν τῶν ἐν συντόμῳ περιγραφέντων, μεγίστην καὶ σταυρόσχημον εὐθύνην ἀνέθεσεν ἡ ἐν Συνόδοις καὶ τῇ πράξει ἀποφαινομένη Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἰς τὸ Πρόσωπον τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ μέχρι καὶ σήμερον ἀγόγγυστος ἢ μᾶλλον εὔχαρις διεξαγωγὴ τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας ὑποθέσεων ἀπὸ μέρους τῆς μακαρίας χορείας τῶν ἐν κόποις καὶ μόχθοις καὶ περιπετείαις Πατριαρχευσάντων εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Ἀρχιεπισκοπὴν Κωνσταντινουπόλεως, ἐπιμαρτυρεῖ τὴν ἀλήθειαν τῶν λεγομένων καὶ ἐπιβεβαιοῖ τὴν ὀρθότητα τῆς ἱερᾶς ταύτης πρὸς ἡμᾶς παρακαταθήκης.
Αὐτῆς τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης ὡραῖος καὶ εὔγευστος καρπὸς ὑπάρχει ἡ προαγωγὴ τοῦ ὑμετέρου ἐκκλησιαστικοῦ βίου διὰ τῶν νῦν ἑορταζομένων Πατριαρχικῶν Πράξεων.
Τὰ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐνυπάρχοντα διακριτὰ καὶ ἐνόρια καθεστῶτα, ἀποτελοῦν ἀπόδειξιν τῆς ἀνυστάκτου μερίμνης καὶ τοῦ συνεχοῦς της ἐνδιαφέροντος διὰ τοὺς εἰς Χριστὸν πιστεύ-οντας. Ἡ ἐπισκοποκεντρικὴ διάρθρωσίς της καὶ τοῦ ἐξ αὐτῆς καθιερωθέντος ἀσαλεύτου θεσμοῦ τῆς Πενταρχίας μὲ τὴν ἐν συνεχείᾳ ἀδιαμφισβήτητον καὶ θυσιαστικὴν θέσιν τοῦ Ἀρχιεπι-σκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἐγγυητοῦ τοῦ συνδέσμου τῆς ἀγάπης καὶ πρωτοδιακόνου τῆς ἐναρμονίσεως τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ λειτουργικὸν καὶ ἑνιαῖον ὅλον τῆς κατὰ Ἀνατολὰς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐπεσώρευσε μέχρι καὶ σήμερον εἰς ἡμᾶς ἁγιαστικὴν ἐμπειρίαν.
Τὴν Σταυροαναστάσιμον ἐμπειρίαν ταύτην διαμερίζει ἀμερίστως ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἁπανταχοῦ, χωρὶς νὰ ἐξαντλῆται καὶ χωρὶς νὰ κομπάζῃ. Δαπανᾶται χωρὶς δισταγμούς. Δὲν φείδεται κόπων. Δὲν σκέπτεται ἰδιοτελῶς. Δὲν λειτουργεῖ διχαστικῶς. Δὲν προκρίνει τὸ ἴδιον συμφέρον, ἀλλὰ προτιμᾷ τὸ γενικὸν καλόν. Δὲν χαρίζεται εἰς τὸ ἐπίκαιρον, καθὼς προσβλέπει εἰς τὸ αἰώνιον. Δὲν κρατεῖ διὰ τὸν ἑαυτόν της ὅσα τῆς ἐδίδαξεν ἡ Ἁγιοπνευματική της πεῖρα.
Ἡ συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπος ἱστορικὴ της πορεία φανεροῖ ὅτι τυγχάνει ἀληθὴς καὶ εὔσπλαχνος Μήτηρ. Ἐξ αὐτῶν τῶν μητρῴων σπλάχνων καὶ ἡ καθ’ ὑμᾶς ἐν Ρουμανίᾳ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπροικίσθη διὰ τῶν θεσμικῶν ἐκείνων βοηθημάτων, τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπουν εἰς αὐτὴν τὴν καλυτέραν διαποίμανσιν καὶ τὴν πρὸς νομὰς σωτηρίους ἀγωγὴν τῶν λογικῶν θρεμμάτων τοῦ Χριστοῦ.
Αἱ ἐκ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας δωρεαὶ πρὸς τὰς ἑκασταχοῦ τοπικὰς Ἐκκλησίας δὲν ὑφίστανται ὡς αὐτοτελεῖς καὶ ἀπροϋπόθετοι συνθῆκαι μόνον διὰ τὴν ἐξωτερικὴν διασφάλισίν των, ἀλλὰ κυρίως ὡς ἐναύσματα διὰ τὴν βαθυτέραν ἀντιμετώπισιν τῶν ποιμαντικῶν των θεμάτων.
Οἱ αὐτοκέφαλοι ἐκκλησιαστικοὶ σχηματισμοί, ὡς διεμορφώ-θησαν ἐκ τῶν ἱστορικῶν συγκυριῶν, κατόπιν πολλῆς περισκέψεως, μελέτης καὶ προσευχῆς ὑπὸ τῆς κοινῆς Μητρὸς τῶν Ὀρθοδόξων Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας καὶ τῶν κατὰ καιροὺς ἐν αὐτῇ Ἀρχιεπισκοπευσάντων καὶ Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, δὲν τυγχάνουν στατικαὶ διοικητικαὶ ὀντότητες, κατὰ μίμησιν ἢ καὶ κατὰ παραλληλίαν τῶν πολιτειακῶν δομῶν, ἀλλ᾽ ἐνυπάρχουν ὡς δυναμικὴ φανέρωσις τῆς καινῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς εἰς τὸν περίγειον κόσμον.
Ἀτυχῶς, πολλάκις καὶ ὑπὸ πολλῶν παρερμηνεύεται καὶ παρανοεῖται ὁ ἐπιμερισμὸς τῆς ἀδιαιρέτου ἐκκλησιαστικῆς δομῆς, διὰ τὰς ὡς προεξεθέσαμεν ἀρχάς, καὶ θεωρεῖται ὡς ἀνέλεγκτος αὐτοτέλεια καὶ αὐθυπαρξία. Τὸ ἀντίθετον μάλιστα ὑπάρχει. Αἱ αὐτοκεφαλίαι δὲν ὑπηρετοῦν τὴν κατάτμησιν, ἀλλὰ μόνον τὴν ἑνότητα. Αἱ αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι δὲν εἶναι ἐν τῷ συνόλῳ των μία οἱονεὶ συνοποσπονδία ἰσοτίμων ἑταίρων, ἀλλὰ ἡ μία καὶ ἑνιαία εὐχαριστιακὴ Κοινότης, ἤτοι κοινότης ταυτότητος καὶ ἱεραρχικῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως. Ἡ Ἐκκλησία ἐνυπάρχει ἐξ ἀρχῆς ἱεραρχικῶς δομημένη καὶ ὡς τοιαύτη χαρισματικὴ φύσις παραμένει ἰσοπόσως προσδεδεμένη καὶ εἰς τὴν θεσμικὴν της διάστασιν.
Χαιρόμεθα, διότι ἡ θυγάτηρ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας εὐγνω-μόνως ἑορτάζει τὴν θεσμικήν της συγκρότησιν διὰ τῶν ὑπὸ λόγον ἱερῶν ἐπετείων. Καυχώμεθα δὲ συγχρόνως ἐν Κυρίῳ μετ᾽ ἀγαλλομένης καρδίας, διότι εἰς τὸ μεσολαβῆσαν διάστημα ἐτίμησε τὰς προσδοκίας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, πληροῦσα καὶ φυλάττουσα τοὺς ὅρους καὶ τὰς συνθήκας, ὑφ᾽ ἃς ἐδόθη αὕτη.
Δραττόμεθα ἐκ τῆς ἐπαινετῆς στάσεως αὐτῆς νὰ ἐπισημά-νωμεν εἰς τὸ παρὸν σημεῖον τὸν μέγαν κίνδυνον διὰ τὸ πανορθόδοξον σῶμα τῆς μετακινήσεώς του ἐξ αἰσθημάτων αὐταρκείας ἐκ τῆς ὑγιοῦς ἐκκλησιολογίας. Αἱ παρατηρηθεῖσαι ὑπό τινων κατά τόπους Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀποκλίσεις καὶ στρεβλώσεις ἐκ τῶν ἱερῶς παραδεδομένων καὶ ἡ ἐπιδιωκομένη παραθεώρησις τῆς ἰδιαζούσης θέσεως τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἔχει ἠδη καταστῆ ἐμφανής.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κηρύττηται, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ὅτι τὸ ἱεροκανονικὸν σύστημα τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει παρωχημένον καὶ ὅτι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία δὲν κέκτηται ἀπαραγράπτους εὐθύνας καὶ δεσμευτικὰς προνοίας διὰ τὴν μέριμναν τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν. Λησμονοῦν ὅτι οἱ ληδωροῦντες τὰ τοιαῦτα δύνανται νὰ τὰ ἐκφωνοῦν καὶ νὰ τὰ γράφουν ἕνεκα μακροθυμίας, χρηστότητος καὶ ἀγαθωσύνης καὶ ἀνοχῆς τῆς διαχρονικῶς θυσιαζομένης Μητρός των. Αἱ θεσμικῶς διατυπούμεναι ποιμαν-τικαὶ χειραφετήσεις δὲν σημαίνουν ἀποκοπὴν ἐκ τοῦ ἀειτρόφου λώρου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ ἔννοια τῆς χειραφετήσεως ταύτης δέον, ὅπως μὴ συγχέηται πρὸς τὴν ὁμόηχον πολιτειοκοινωνικῆς πνοῆς καὶ ἑρμηνείας τοιαύτην. Ἐκκλησια-στικὴ χειραφέτησις σημαίνει μείζονας εὐθύνας καὶ διὰ τὴν χειραφετουμένην, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν χειραφετοῦσαν Ἐκκλησίαν. Σημαίνει κυρίως σπουδήν, πόθον, μέριμναν, συνεχῆ πρόνοιαν καὶ φροντίδα ἐκ μέρους τῆς Μητρὸς διὰ τὴν πορείαν τῆς θυγατρός της, ἔστι ὅτε δὲ καὶ παιδείας, καὶ νουθεσίας, καὶ χειραγωγίας, καὶ ἀνακλήσεως αὐτῆς εἰς τὸ ὀρθόν.
Ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν εἶναι ἀσφαλῶς μονάρχης καὶ δὲν παραλληλίζεται πρὸς τὴν ἐξουσιαστικὴν διαβάθμισιν τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ ἀναλλοιώτως καὶ διαρκῶς ἀναβαπτιζόμενος εἰς τὰ νάματα τῆς ζωηφόρου ἐκκλησιαστικῆς πηγῆς, ἐξ ἧς ἀρύεται τὴν Χάριν τῆς εὐλογητῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς καθ’ ἡμέραν ἀδιαμαρτυρήτου τανύσεως εἰς τὸ σταυρικόν του χρέος, χάριν τῆς ἀναστάσεως τῶν πολλῶν.
Αἱ εἰς τὸ ὀρθόδοξον σῶμα παρεμβάσεις του δὲν εἶναι ἐπίδειξις κυριαρχίας καὶ δυνάμεως, ἀλλὰ μόνον θυσία καὶ μόχθος διὰ τὴν εὐθυδρομίαν τῶν κατὰ τόπους ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, ἀπορρέουσαι ἀβιάστως ἐκ τῆς βαθείας συναισθήσεως τοῦ χρέους του.
Αἱ ἐπισκέψεις καὶ ἱεραὶ ἀποδημίαι του ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην, ἐκ διαφόρων ἀφορμῶν καὶ λόγων, εἶναι ἐπισκέψεις ταπεινοῦ διακόνου τῆς ἑνότητος, τῆς ἀγάπης, τῆς συνυπάρξεως, τῆς εἰρήνης, τῆς καταλλαγῆς, πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐμφάνειαν τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, τοῦ ὁποίου περισσότερον ἢ ἄλλοτε ἔχει ἀνάγκην ὁ διαρκῶς μεταβαλλόμενος κόσμος.
Ἐκφράζομεν, τὴν ἐπίσημον ὥραν ταύτην, τὴν εὐαρέσκειαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, καὶ ἡμῶν προσωπικῶς, διὰ τὴν σταθηρὰν σας παραμονήν, Μακαριώτατε, εἰς τὸ ἐκκλησιολογικῶς ὀρθόν. Χαιρόμεθα καὶ ἐπαινοῦμεν τὴν μὴ εὐδοκίμησιν δῆθεν θεολογικῶν προβληματισμῶν διὰ μετακίνησιν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας εἰς μίαν συνεταιριστικῆς ἀντιλήψεως προοπτικήν, ἡ ὁποία θὰ ἔχῃ καταστροφικὰς συνεπείας διὰ τὴν καθόλου Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων διὰ τὴν ὁλόθερμον ὑποδοχὴν καὶ εὐλογοῦμεν πατρικῶς τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ρουμανίας διὰ τὴν εὐσέβειάν του καὶ τὴν διαρκῆ ἀφοσίωσίν του πρὸς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν.
________
photo: Nicholas Papachristou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου