Ομιλίες Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πατριάρχου Βουλγαρίας κατά την επίσημη υποδοχή του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Προσφώνησις

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

ἐπί τῇ ὑποδοχῇ τοῦ Μακ. Πατριάρχου Βουλγαρίας κ. Δανιὴλ εἰς Φανάριον

(Πέμπτη, 25 Δεκεμβρίου 2025)

* * *

Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Σόφιας καὶ Πατριάρχα τῆς κατὰ Βουλγαρίαν Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, λίαν δὲ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Δανιήλ,

Μετὰ χαρᾶς πολλῆς καὶ καρδίας δοξολογούσης τὸ Σωτήριον ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ κατευθύνοντος τὸν πλοῦν τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς Μακαριώτατε ἀδελφὲ μετὰ τῆς Τιμίας Συνοδείας Ὑμῶν εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ ἀειλαμποῦς Φαναρίου. Σᾶς ἀσπαζόμεθα ἀδελφικῶς καὶ ἀπευθύ-νομεν λόγον παρακλήσεως καὶ ἀγάπης  ἀπὸ τὴν εἰς τοὺς κάτω ἱστορικοὺς χρόνους καθέδραν τοῦ ἑκάστοτε, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατρι-άρχου, τὴν ταπεινὴν καὶ ἡσύχιον, τὴν ἀκμαίαν καὶ ζῶσαν, τὴν χωροῦσαν καὶ εὐκοσμοῦσαν τὴν περίγειον.  

Καλῶς ἤλθετε, λοιπόν, εἰς τὰ μητρῷα σκηνώματα˙ καλῶς ἐφθάσατε εἰς τὴν θάλπουσαν τὸν καθ’ Ὑμᾶς φιλόθεον Λαὸν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν˙ καλῶς ἐδράμετε σήμερον ὡς νοητοὶ ποιμένες εἰς τὴν καινοποιὸν Φάτνην τῆς Νέας Κωνσταντι-νουπολίτιδος Βηθλεέμ, τῆς ἀναγεννώσης, ἐν Φωτὶ τοῦ Τεχθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, τὴν κατὰ Ἀνατολὰς Ἐκκλησίαν Του.

Αἱ ἐν πνεύματι εἰρήνης καὶ διαθέσει ἑνότητος ἐπισκέψεις τῶν ἑκασταχοῦ Ποιμένων τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν τιθηνὸν καὶ τροφὸν αὐτῶν, δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς καὶ μόνον τυπικὴν ὑποχρέωσιν, ἀλλὰ σταθηρὰν καὶ πραεῖαν φανέρωσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθοῦς κοινωνίας καὶ ἀλληλοπεριχω-ρήσεως. Διὰ τῆς ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ λειτουργικῆς συνταυτίσεως καὶ ἀναζωπυρώσεως τῶν πατρικῶν δογμάτων καὶ ἠθῶν, αἱ ἐπισκέψεις αὗται καθίστανται ἀναπόσπαστον μέρος τῆς ἐκκλησι-αστικῆς ἀληθείας καὶ ἀνακαινίζουν τὴν ποθητὴν ἑνότητα τῆς πίστεως. 

«Τί ἔστιν ἑνότης πνεύματος; Καθάπερ ἐν σώματι πνεῦμά ἐστι τὸ πάντα συνέχον, καὶ ἕν ποιοῦν τὸ ἐν διαφόροις μέλεσιν˙ οὕτω δὴ καὶ ἐνταῦθα. Διὰ γὰρ τοῦτο τὸ πνεῦμα ἐδόθη, ἵνα τοὺς ἐν γένει καὶ τρόποις διαφόροις διεστηκώτας ἑνώσῃ». Αὐτῆς τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ταπεινὸς διάκονος καὶ ὑπηρέτης, ἐζωσμένος τὸ Δεσποτικὸν τοῦ Νιπτῆρος λέντιον, ὑπάρχει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Πόλεως ταύτης. Αὐτὸν τὸν παμπολύτιμον θησαυρὸν τῆς πίστεως περιφυλάττει. Αὐτὴν τὴν παρακαταθήκην ἐπαυξάνει ἐργαζόμενος, μεθ’ ἁπλότητος καὶ ἐν κρυφῇ, τὸ τάλαντον. Αὐτὴν εὐαγγελίζεται δοξολογικῶς, ὡς οἱ ᾄδοντες τὸ ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις σήμερον Ἄγγελοι, ἤτοι τὴν ἐπὶ γῆς εἰρήνην, τὴν ταυτόσημον καὶ ὁμόψυχον τῆς ἑνότητος. Ἐξ αὐτῆς καὶ μόνον τῆς κεκληρονομημένης εὐθύνης πηγάζει ἡ πρώταρχος θυσία τοῦ κατὰ καιρὸν Ἀρχιερατεύοντος ἐνταυθοῖ.

Δὲν ἀποτελεῖ προνόμιον τιμῆς ἡ ἐν τῇ ἐξαντλήσει τοῦ χρέους καλλιέργεια ταύτης τῆς πρὸς ἡμᾶς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Χαίροντες καὶ ἀγαλλόμενοι τρέχομεν τὴν ὁδὸν ταύτην. Δὲν κομπορρημονοῦμεν διὰ τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ. Δὲν φυσιούμεθα διὰ τὴν καρποφορίαν τοῦ σπόρου τῆς πίστεως. Δὲν ὑπερηφανευόμεθα διὰ τὴν συνεχῆ ἐργασίαν εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Ἀντιθέτως αἴρομεν μετὰ συνέσεως, σιωπῆς, προσευχῆς, διακρίσεως καὶ διαρκοῦς ἐγρηγόρσεως τὸν χρηστὸν ζυγὸν καὶ τὸ ἐλαφρὸν φορτίον τοῦ Χριστοῦ, ἀφορῶντες εἰς τὴν κοινὴν προκοπὴν καὶ εὐζωίαν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Ἐπαναλαμβάνομεν, λοιπόν, καὶ πάλιν μετ’ ἀφελότητος ἐν εἰλικρινείᾳ τὴν αἴσθησι τῆς χαρὰς ἡμῶν διὰ τὴν παρουσίαν Σας τὴν εὔσημον τῶν Χριστουγέννων ἡμέραν εἰς τὴν Κωνσταντινού-πολιν. Ἡ σύμπτωσις αὕτη ἔχει ἰδιαιτέραν σωτηριολογικὴν σημαν-τικήν, καθὼς ἐγκαινίζει νέαν ἀρχὴν εἰς τὰς σχέσεις τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας μετὰ τῆς κατὰ Βουλγαρίαν θυγατρὸς αὐτῆς. Αἱ σχέσεις τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συγγενείας τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν δὲν εἶναι σχέσεις ἐθιμικαὶ καὶ ἁβρόφρονες. Ἡ δι’ αὐτῶν ἐκδηλουμένη ὁμοφροσύνη καὶ ταύτισις εἰς τὰ τῆς πίστεως καὶ τὰ τῆς καθόλου ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι φανέρωσις τῆς ἐν ἡμῖν καὶ ὑμῖν ἐνυπαρχούσης Χάριτος τοῦ τεχθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ. 

Πολλάκις τείνομεν νὰ λησμονῶμεν κατὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν διαφόρων ποιμαντικῶν προβλημάτων καὶ διαφορετικῶν περιπτώσεων τῆς ἐκκλησιαστικῆς καθημερινότητος, ὅτι ἡ θεωρία καὶ ἡ πρᾶξις εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς ταυτίζονται καὶ δὲν ὑφίσταται ὡς εἰς τὰ λοιπὰ συστήματα δυνατότης ἀποκλίσεως. Δὲν δυνάμεθα νὰ εὐαγγελιζώμεθα τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἑνότητα καὶ νὰ ζῶμεν ἐν ταραχῇ καὶ μερισμοῖς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ κατὰ Ἀνατολὰς Ἐκκλησία, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἀφορῶσα εἰς τὸν νοητὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ δὲν δύναται νὰ ζῇ ἐκτὸς τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς κατ’ Αὐτὸν συζεύξεως.

Ἡ ὡς ἐσχάτη πρώτη καὶ τἀνάπαλιν ὑποστασιάζουσα τὴν ἑνότητα ἐνταῦθα Ἐκκλησία ὁλοψύχως ποθεῖ αὐτὴν καὶ ἀπορρίπτει τὰς διαιρέσεις. Ἀγωνίζεται διὰ τὴν συνεννόησιν καὶ παλεύει διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν παραχορδιῶν. Ἐπουλώνει τὰς πληγὰς, ἀντιπαρέρχεται τὰ λάθη καὶ μνημονεύει τὰς ἀρετὰς τῶν τέκνων της. Ἐπαινεῖ τὴν ἀντιπελάργησιν τῶν θυγατέρων πρὸς τὴν μητέρα. Τιτρώσκει, ὥσπερ πελεκάν, τὰ σπλάγχνα της διὰ νὰ ζωοποιήσῃ τὰ ἔκγονά της.

Ἡ παρουσία Σας σήμερον εἰς τὸ Φανάριον καὶ ἡ εἰς τὴν αὔριον συλλειτουργία ἡμῶν μεθ’ Ὑμῶν ἐπιβεβαιοῦν τὰ μόλις λεχθέντα. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὑπάρχουν ταῦτα εἰς τὴν καρδίαν Σας καὶ ὅτι ἤδη τῇ αὔρᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἔχετε ὀσφρανθῇ μυστηριωδῶς τὰ ἀνεκλάλητα καὶ ὑπέρχρονα καὶ θεῖα, τὰ ὅσα δηλαδὴ τελεσιουργοῦνται εἰς τὸν καθηγιασμένον τόπον τοῦτον.

Ἐδῶ περικρατεῖται ὁ Σταυρὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μαρτυρίου καὶ κηρύττεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως. Ἐδῶ συνυπάρχει τὸ μεγαλεῖον μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν εὐτέλειαν καὶ τὴν πτωχείαν. Ἐδῶ συμπλέκεται ἡ ἐξουθένωσις καὶ ἡ παλινόρθωσις. Ἐδῶ συναντᾶται ὁ θάνατος καὶ ἡ ζωή. Ἐδῶ τὰ παλαιὰ καὶ τὰ καινὰ συνυφαίνονται καὶ ὁ οὕτως παραγόμενος χιτὼν τῆς πίστεως περισκέπει τὴν Οἰκουμένην.

Αἱ ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίᾳ διαφορετικαὶ ἐκφράσεις εἰς τὰ ἐπιμέρους δὲν προσβάλλουν τὴν ἑνότητα καὶ συμφωνίαν τῶν οὐσιωδῶν. Ἡ ὕπαρξίς των μάλιστα εἶναι ζητούμενον, καθὼς ἀναδεικνύουν τὴν ποικιλομορφίαν καὶ τὴν δυνατότητα πολυμε-ρείας εἰς τὴν ταυτότητα. Εἰς αὐτὴν τὴν μετὰ καλλιτεχνίας ἀνά-δειξιν ἐκ πολλῶν ψηφίδων ἁρμονίαν καὶ ἑνότητα, ὡς ἐπ’ ἐσχάτων προσπαθοῦν ἔνιοι νὰ προκαλέσουν ρήγματα, προβάλλοντες τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ὡς αὐθαιρετοῦσαν καὶ ὑπερβαίνουσαν τὰ τεθεσπισμένα. Τοῦτο, ἀσφαλῶς, καὶ ἀποτελεῖ πλάνην καὶ ἠθελημένην παραποίησιν τῆς ἀληθείας. Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία τῆς θυσίας μετήλλαξε τὸ εἶναι της, ἤτοι τὴν ἐκδαπάνησιν εἰς τὴν διακονίαν μὲ τὴν ἐνάσκησιν ἐξουσίας. Ἡ ἀπαρέγκλιτος καὶ μετ’ εὐλαβείας τήρησις ἀφ’ ἡμῶν τῶν πατρῴων ὐποθηκῶν δὲν δύναται νὰ ἀποτελῇ μομφήν. 

Κατανοοῦμεν τὴν δυσκολίαν νὰ ἀποδεχθῇ ἡ ἐποχή μας τὴν ἐκκλησιαστικὴν λογικήν, ἤτοι τὸν τρόπον σκέψεως καὶ ἐνεργείας τῶν διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ τῆς συμβολῆς τῶν θείων Πατέρων τῶν συγκροτησάντων τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους ἀποφάσεων καὶ πρακτικῶν των, αἱ ὁποῖαι καθορίζουν τὸν ἱστορικὸν ροῦν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δυνάμεθα ἐπ’ οὐδενὶ νὰ ἀποστῶμεν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῶν Πατέρων μας. Ἡ ἀδυναμία αὕτη οὐδόλως ἀποτελεῖ μίαν στεῖραν προσκόλλησιν εἰς τὸ παρελθόν. Ἡ Ἐκκλησία ἐκσυχρονίζεται μυστικῷ καὶ ἀφάτῳ τρόπῳ. Ἐκσυχρονίζεται εἰς τὰ πρόσωπα τῶν καθ’ ἑκάστην γενεὰν Ἁγίων. Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἱερᾶς Παρα-δόσεως, ἡ ὁποία Παράδοσις καὶ ἀποτελεῖ τὴν ἀνεξάντλητον ζωη-φόρον πηγὴν καὶ τὴν σάρκωσιν τῆς πίστεώς μας. 

Εἰς τὸ πλαίσιον τοῦτο εἶναι ἀναπόσπαστον καὶ ἀναπό-δραστον καί, μᾶλλον, πρωτεῦον στοιχεῖον ἡ παρουσία καὶ αἱ καθιερωμέναι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας εὐθῦναι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ὑπόμνησις αὕτη καθίσταται ἀναγκαία διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι ἡ ἰδιάζουσα θέσις αὐτοῦ ἐνδοορθοδόξως ἀποτελεῖ ἐπ’ ἐσχάτων λίθον προσκόμματος, ὅπου ἡ λογικὴ καὶ αἱ ἰδιοτελεῖς ἐπιδιώξεις ὑπερτεροῦν ἐκ μέρους ὡρισμένων καὶ ἀναζητεῖται τρόπος ἀνατροπῆς τῶν παραδεδομένων. Πιστεύομεν, ὅμως, ἀκραδάντως ὅτι ἡ ἐπιπαφλάζουσα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ φωτίσῃ τὸν νοῦν καὶ τὰς καρδίας τῶν ἀμφιβαλλόντων καὶ θᾶττον ἢ βράδιον θὰ ἐναρμονισθοῦν εἰς τὸ εὖ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας.

Περαίνοντες τὰς ἀδελφικὰς ταύτας προσρήσεις, ἀπονέμομεν καὶ αὖθις τὸν ἀσπασμὸν ἀγάπης καὶ τὸ χαῖρε πρὸς Ὑμᾶς, καὶ διὰ τοῦ τιμίου Προσώπου Σας εἰς ἅπασαν τὴν ἐν Βουλγαρίᾳ σεβασμίαν Ἱεραρχίαν, τὸν εὐαγῆ Κλῆρον, τὰς ὁσίας Μοναστικὰς Ἀδελφότητας καὶ τὸν φιλόχριστον Λαόν, καὶ προγευόμενοι ἤδη τῆς χαρᾶς τῆς μεθ’ ἡμῶν καὶ Ὑμῶν κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας συντυχίας εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα ὅπως ὁ δι’ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, εἰρηνεύσῃ τὸν κόσμον καὶ τὰς καρδίας ἡμῶν.

Καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα! Ὡς εὖ παρέστητε, Μακαριώτατε ἀδελφέ!

Ἀντιφώνησις
 τῆς Α. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Βουλγαρίας καὶ Μητροπολίτου Σόφιας κ.κ. Δανιὴλ
εἰς τὴν προσφώνησιν τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης, καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν εἰρηνικὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον

Ἐν Φαναρίῳ Κωνσταντινουπόλεως τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2025

Παναγιώτατε, ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ ἡμῶν,
Σεβασμιώτατοι,
Θεοφιλέστατοι,
Σεβαστοὶ πατέρες,
Ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί,

Εἰς ἀντιφώνησιν τῆς Ὑμετέρας ἐγκαρδίου προσφωνήσεως, κατ’ ἀρχὰς ἐπιθυμοῦμεν ὅπως ἐκ βάθους καρδίας συγχαίρωμεν Ὑμῖν ἐπὶ τῇ λαμπροτάτῃ ταύτῃ ἑορτῇ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως: μιᾶς πανηγύρεως τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἐλπίδος, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης, τῆς πραγματωμένης ἑνότητος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ Προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου. Διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Αὐτοῦ Υἱοῦ, τοῦ Προαιωνίου Λόγου, ἀνέτειλε διὰ τὸν κόσμον μία νέα ἐποχή: ἡ ἐποχὴ τῆς χάριτος, τῆς καταλλαγῆς μὲ τὸν Οὐρανόν, τῆς ἀποκαλύψεως ἐνώπιον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν σωτηρίαν καὶ τὴν Βασιλείαν τοῦ Πατρός. Ἡ δυνατότης ἡμῶν νὰ κοινωνήσωμεν μεθ’ Ὑμῶν τῆς ἀληθῶς οἰκουμενικῆς ταύτης πανηγύρεως τῆς σωτηριώδους ἡμῶν πίστεως – μετὰ τοῦ Προκαθημένου καὶ τῶν Ἀρχιερέων, τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ ἡγιασμένου λαοῦ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως – θερμαίνει τὰς καρδίας ἡμῶν καὶ πληροῖ αὐτὰς φωτεινῆς χαρᾶς τε καὶ εὐχαριστίας.

Εὑρισκόμενοι ἐνταῦθα, ἐν ταῖς αὐλαῖς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, αἰσθανόμεθα βαθυτάτην συγκίνησιν, καθότι ἐξ αὐτῆς οἱ πρόγονοί μας, παραλαβόντες τὸ Εὐγγέλιον, τὸ ἅγιον Βάπτισμα, καθὼς καὶ τὰς πρώτας νουθεσίας εἰς τὴν Ἱερὰν Διαθήκην καὶ τὸν Νόμον τοῦ Χριστοῦ, ἔμαθον πῶς δεῖ τῷ Θεῷ λατρεύειν καὶ τί ἐστιν εὐσέβεια, μὲ ἀποτέλεσμα σύμπας ὁ βουλγαρικὸς λαὸς νὰ προσαναχθῇ εἰς τὴν Ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, ἤτοι εἰς τὴν Θεανθρωπίνην κοινωνίαν τῶν σῳζομένων (πρβλ. Πράξ. 2, 47). Ἅμα τῇ συγκινήσει, γεννᾶται ὁ θαυμασμὸς ἐνώπιον τῆς ἀνεξιχνιάστου θείας Προνοίας περὶ πάντας τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ καὶ τὸ δέος πρὸς τὸ ὄντως μέγα τοῦ Θεοῦ ἔλεος, ὃ Οὗτος οὕτως ἀφθόνως ἐκχέει ἐπὶ τοὺς «ζητοῦντας αὐτόν» (Ἑβρ. 11,6).

Εὐχαριστοῦμεν Ὑμῖν ἐγκαρδίως διὰ τὴν θερμὴν ταύτην ὑποδοχὴν καὶ πιστεύομεν ὅτι ἡ Θεία Χάρις καὶ ἡ ἀδελφικὴ ἀγάπη θὰ ἀναδειχθῶσιν, κατὰ τὰς ἑπομένας ἡμέρας τῆς ἡμετέρας ταύτης ἐπισκέψεως εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, ὡς μία σαφεστάτη μαρτυρία τῆς ἀῤῥαγοῦς ἡμῶν ἑνότητος ἐν τῇ πίστει καὶ τῆ ἐλπίδι. Ἐρχόμεθα ἐδῶ μετ’ εἰρήνης καὶ μετ’ εὐδοκίας, καθὼς καὶ μὲ «τὴν καλὴν παραθήκην… διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν» (Β΄ Τιμ. 1,14), καὶ χαίρομεν ὅτι τοῦτο εἶναι ἀμοιβαῖον.

Καίτοι ἐντὸς διαφόρων πολιτειακῶν καὶ κανονικῶν δικαιοδοσιῶν ὑπάρχοντες, ἡμεῖς εἴμεθα καὶ συνεχίζομεν νὰ διατελῶμεν ἡνωμένοι, ἐντὸς τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας, μὲ ἕνα Ποιμένα καὶ μίαν Κεφαλήν, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡμῶν καὶ μοναδικὸν ἀληθινὸν Διδάσκαλον, Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Ἐν τῇ σπουδῇ ἡμῶν νὰ εὕρωμεν καὶ νὰ ἐκπληρώσωμεν τὸ ἅγιον καὶ τέλειον θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθοδηγεῖ ἡμᾶς «τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα» (Α΄ Κορ. 12,11), δι’ οὗ πάντες «εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν» καὶ μεθ’ οὗ πάντες «ἐποτίσθημεν» (Α΄ Κορ. 12,13). Μὲ τὰς τοιαύτας διαχρονικὰς καὶ ἀμεταβλήτους ἀληθείας, ἡ ἁγία Ἐκκλησία πορεύεται ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς ἱστορικῆς πορείας της μέχρι σήμερον, ἀνεξαρτήτως τῶν διαφόρων δοκιμασιῶν καὶ προκλήσεων ποὺ διασαλεύουσιν τὴν ἑνότητά της.  Ἡ διὰ τῆς ἀγάπης ἑνότης ἐν τῇ Ἀληθείᾳ – αὕτη ἐστὶν ἡ ἡμετέρα ὁδός. Πορευόμενοι ἐν τῇ ὁδῷ ταύτῃ, ὀφείλομεν πάντοτε νὰ μνημονεύωμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐκ ἔστιν ἀνθρωπίνη, ἀλλὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ τοιαύτη θὰ παραμένῃ μέχρι τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῶν χρόνων, ὅτε ὁ Θεός, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἀποστόλου, ἔσται «τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» (Α΄ Κορ. 15,28). Ἂς μνημονεύωμεν καὶ ἡμεῖς, ὡς Ἀρχιερεῖς καὶ Ποιμένες, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης, τῶν λόγων τοῦ ἐνδόξου προκατόχου Ὑμῶν ἐπὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, κατὰ τὸν ὁποῖον: «Πρόβατα καὶ ποιμένες πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην εἰσὶ διαίρεσιν, πρὸς δὲ τὸν Χριστὸν πάντες πρόβατα. Καὶ γὰρ οἱ ποιμαίνοντες καὶ οἱ ποιμαινόμενοι ὑφ’ ἑνὸς τοῦ ἄνω ποιμένος ποιμαίνονται», ἤτοι ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (PG 52, 784).

Παναγιώτατε,

Ὡς γνωστόν, ἡ «Ἐκκλησία συστήματος καὶ συνόδου ἐστὶν ὄνομα» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, PG 55,493). Ἡ Ἐκκλησία εἶναι συνοδικὴ ἐκ φύσεως. Αὕτη ἐπιλύει τὰ προβλήματα συνοδικῶ τῷ τρόπῳ. Τοῦτο ἐμαρτυρήσατε καὶ πάλιν ἐν τῇ Ὑμετέρᾳ θεοπειθεῖ διακονίᾳ, διὰ τῆς συγκλήσεως τῆς Μείζονος καὶ Ὑπερτελοῦς Πανορθοδόξου Συνόδου ἐν τῇ πόλει τῆς Σόφιας, ἐν ἔτει 1998ῳ [χιλιοστώ εννιακοσιοστώ ενενηκοστώ και ογδόω], κατόπιν αἰτήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας, διὰ τῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων τῆς ὁποίας ἐθεραπεύθη τὸ ἀξιολύπητον σχίσμα, τὸ ὁποῖον κατὰ τὸν χρόνον ἐκεῖνον διεμέλιζε τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας. Τούτων ἕνεκα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας, ἀπεφάσισε, εἰς ἔνδειξιν ἀγάπης καὶ τιμῆς πρὸς Ὑμᾶς, καὶ εἰς ἀναγνώρισιν τῶν Ὑμετέρων μεγάλων προσφορῶν διὰ τὴν ὑπέρβασιν τοῦ σχίσματος τούτου, νὰ ἀπονείμῃ τῇ Ὑμετέρᾳ Παναγιότητι τὸ Παράσημον τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Ῥίλας – Πρώτης Τάξεως. Ὁ ἐν Ὁσίοις πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Ῥίλας ὁ Θαυματουργός, ὁ οὐράνιος προστάτης τοῦ βουλγαρικοῦ λαοῦ, εἴθε νὰ πρεσβεύῃ καὶ νὰ μεσιτεύῃ ὑπὲρ τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος πρὸς τὸν Θεὸν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης.

Ἐν κατακλεῖδι, ἐπιτραπείτω ἡμῖν νὰ ὁλοκληρώσωμεν τοὺς λόγους ἡμῶν μὲ τὴν δοξολογίαν τῶν Ἀγγέλων, ἥτις διὰ πρώτην φορὰν ἠκούσθη πρὸ δύο χιλιετηρίδων ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἀλλ’ ἥπερ καὶ μέχρι σήμερον ἀντηχεῖ εἰς ὅλην τὴν Οἰκουμένην, ἐκφράζουσα, ἐν ὀλίγοις λόγοις, πᾶσαν τὴν οὐράνιον ἀγαλλίασιν καὶ τὴν ἄϋλον χαρὰν τῆς σημερινῆς πανηγυρικῆς ἡμέρας:

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).

Ἡ χάρις καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ σήμερον σαρκουμένου Θείου Βρέφους εἴη μετὰ πάντων ἡμῶν!

_________

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου