Αναμνήσεις - Εντυπώσεις από το Τζάντε μας

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Τώρα που για μια ακόμα φορά, μία ακόμα προσωρινή επιστροφή έγινε παρελθόν, τώρα που η απόσταση κι ο χρόνος με βοηθούν να ιδώ τα πράγματα λίγο πιο αντικειμενικά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες εντυπώσεις. Αναφέρομαι στο πρόσφατο, αλλά σύντομο λόγω γεγονότων, ταξίδι μου στον αγαπημένο τόπο, στο Φιόρε, που υμνώ στις γραφές μου.

Ολόκληρη πενταετία είχε περάσει από το τελευταίο μου ταξίδι εκεί. Πολλές οι αλλαγές, πάρα πολλές, κι εμείς που δεν έχουμε τη τύχη να ζούμε εκεί, δεν τις βιώνουμε έτσι όπως επέρχονται, σταδιακά, ομαλά, μας χτυπούν σαν κεραυνός εν αιθρία, είτε θετικές είναι, είτε αρνητικές.

Ανθρώπινο, να κουβαλάς μέσα σου τις εντυπώσεις από κάθε τελευταίο ταξίδι, χαράζονται στο μυαλό και στη σκέψη και σε θρέφουν, σε κρατούν, σε ζωογονούν και μ΄ αυτές ζεις και πορεύεσαι, ξυπνάς και κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι έναν ακόμα γυρισμό...

Η πρώτη και μεγάλη απογοήτευση, οι φευγάτοι... Mολονότι έχεις ήδη πληροφορηθεί το γεγονός και το γνωρίζεις, μόνο όταν βρεθείς στο τόπο και χώρο αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της απουσίας κι είναι τόσο οδυνηρό και τόσο μεγάλο το κενό μέσα σου...

Η επίσκεψη στων Φευγάτων τα σπίτια, (Εν τη Πόλει της Μελβούρνης, δίγλωσση ποιητική συλλογή, εκδόσεις Τσώνη, Μελβούρνη 2007, σελ. 98), σε προσαρμόζει στη σκληρή πραγματικότητα και συνειδητοποιείς πλέον το «τελειωτικό» τού αναπόφευκτου. Σε κοιτάζει μια, συνήθως, γελαστή φωτογραφία και σε πονάει αφάνταστα η γνώση ότι αυτό το χαμόγελο δεν θα το ξαναδείς πια. Μα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το γεγονός ότι τους βρίσκεις όλους μαζεμένους...μολονότι δεν έφυγαν όλοι μαζί, για σένα, έτσι είναι γιατί τώρα μόνο έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τα γεγονότα.

(....) σε κάθε της επιστροφή όλο και πλήθαιναν οι φευγάτοι κι εκείνη πήγαινε από τάφο σε τάφο κι άναβε καντήλια.
(Το Βάζο, Κραταιός Νόστος, εκδόσεις Πανεπιστημίου RMIT Μελβούρνης, 2000, σελ. 6).

Σειρά βέβαια, έχουν οι αγαπημένοι φίλοι και οι δικοί σου, οι άνθρωποι της καρδιάς σου, τους κοιτάζεις και διαπιστώνεις με απορία πόσο έχουν αλλάξει... πόσο πιο γερασμένοι φαίνονται... με την ίδια απορία σε κοιτούν και κείνοι και στο κουρασμένο σου πρόσωπο που ο καταλύτης χρόνος έχει αφήσει τη σφραγίδα του, προσπαθούν να δουν το «νεανικό» άτομο που τους χαιρέτησε πριν τόσα χρόνια.

Όλοι και όλα έχουν αλλάξει... ακόμα κι ο τόπος, καινούργια σπίτια μεγαλοπρεπή χτίστηκαν, καινούργια κτίρια, καινούργιοι δρόμοι, εκεί που παλιά υπήρχαν μόνο κάτι καντούνια και πολλά, πάμπολλα οχήματα... τόσα, που δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στο δρόμο, για να μην πω κινδυνεύεις... αφού, οι περισσότεροι οδηγοί κάνουν ό,τι εξυπηρετεί τους ίδιους, σταματώντας όπου και όποτε θέλουν, σταθμεύοντας όπου τους βολεύει αδιαφορώντας για κώδικες κυκλοφορίας αλλά και για την ασφάλεια των άλλων οδηγών και των πεζών.

Είναι και κάποιες άλλες εντυπώσεις πάντως, όπως, π.χ., οι λεγόμενοι «πεζόδρομοι». Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι πεζόδρομοι είναι, αφού επιτρέπεται η κυκλοφορία δικύκλων, είτε ποδήλατα είναι αυτά είτε μηχανάκια. Η λέξη η ίδια, εννοεί ότι είναι μόνο για πεζούς και όχι για οχήματα οποιασδήποτε μορφής και κυβισμού.

Δεν ξέρω αν αυτή η ανορθόδοξη κατάσταση επικρατεί σε άλλες χώρες του κόσμου, εδώ που ζω πάντως ΟΧΙ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, ίσως, μόνο στη Ζάκυνθο, να υποθέσω ότι οι νεοζακυνθινοί αγνοούν τι σημαίνει πεζόδρομος; Και οι αρχές, τι κάνουν;

Τη χειρίστη των εντυπώσεων προκαλεί το θέαμα μικρών παιδιών μέχρι και νηπίων, όπου οι γονείς τα έχουν στο μπροστινό κάθισμα και χωρίς ζώνη ασφαλείας, το ίδιο και για μωρά όπου βρίσκονται είτε μπροστά είτε πίσω, χωρίς το ειδικό προστατευτικό κάθισμα για μωρά. Για να μην αναφερθώ στους γονείς που έχουν τα παιδιά τους, μέχρι και πολύ μικρής ηλικίας, στο μηχανάκι, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κράνος χωρίς τίποτα. Αμφιβάλλω, αν αυτά γίνονται σε προηγμένα κράτη, αυτό είναι όχι απλά παράνομο, αλλά εγκληματικό. Το μικρό παιδί δεν έχει τη λογική ή τη δυνατότητα να φροντίσει τον εαυτό του, ιερό καθήκον του γονιού να το προστατεύει κι όχι να το εκθέτει σε τέτοιους κινδύνους.

Άλλη μεγάλη πληγή, το τσιγάρο... είχα την «ευκαιρία» να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τι γίνεται όχι μόνο σε δημόσιες υπηρεσίες, κλειστούς χώρους, εστιατόρια, αλλά ακόμα και σε αυτό το ίδιο το Νοσοκομείο Ζακύνθου!!! Μολονότι υπάρχουν παντού ταμπέλες στις οποίες ευκρινώς αναγράφεται: Απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, από τον πιο υψηλά ιστάμενο μέχρι το πιο κατώτερο μέλος προσωπικού, επισκέπτες, και οι ίδιοι οι ασθενείς(!) καπνίζουν αρειμανίως σαν τα φουγάρα με αποτέλεσμα, αν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις εκεί μέσα, να υποφέρεις γιατί δεν μπορείς να αναπνεύσεις και να φύγεις με αναπνευστικό πρόβλημα. Ουαί κι αλίμονο, δε, αν κάνεις την κουτουράδα να διαμαρτυρηθείς...

Μία ευχάριστη έκπληξη, η αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων. Χάρηκα ιδιαίτερα διαπιστώνοντας ότι κάποιες λέξεις που είχαν εξαφανισθεί από το στόμα των πολλών, επανήλθαν στο λεξιλόγιο τους και τις χρησιμοποιούν όπου πρέπει, όπως, π.χ. συγνώμη, ευχαριστώ, παρακαλώ. Άλλο ευχάριστο, η φιλότιμη προσπάθεια για εξυπηρέτηση σε δημόσιες και μη υπηρεσίες και η ευγένεια του προσωπικού στον ιδιωτικό τομέα, είτε για μαγαζιά πρόκειται είτε για φαγάδικα, κλπ.

Βέβαια, να μην παραλείψω, όχι απλά να αναφερθώ, αλλά να εξάρω τους καλοσυνάτους, πρόσχαρους, περιποιητικούς και φιλόξενους συμπατριώτες μου, όπου η ζεστασιά και το χαμόγελο τους, το νιάσιμο τους για το συνάνθρωπο, σε βοηθάει να παραβλέπεις τα όποια αρνητικά και κάνει τη στιγμή του χωρισμού... πιο δύσκολη.

δ.μ.τ.