Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Μαρούλης, άξιος Εφημέριος του ναού του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, αποτελεί έναν εξαίρετο και πολύ αγαπητό συναδελφό, ο οποίος είναι και συχνότατος αναγνώστης του Νυχθημερόν. Το περασμένο καλοκαίρι μάλιστα, παραθερίζοντας στο Κερί της Ζακύνθου, είχαμε την ευλογία να μάς επισκεφθεί εδώ στο Μπανάτο και να βρεθούμε εκ του σύνεγγυς, ανταλλάσσοντας σκέψεις, απόψεις, αγαπητικά αισθήματα!
Στις 14 Οκτωβρίου 2011, ο π. Δημήτριος έλαβε μέρος ως εισηγητής στο 2ο Διεθνές Συνέδριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας, με θέμα «Η Προ των Πυλών του Θανάτου Μέριμνα», που διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Ρόδο. Ο λόγος του ήταν καθαρή εξομολόγηση των μύχιων σκιρτημάτων του για το πώς διάβηκε ο ίδιος ως ιερέας και άνθρωπος από το καμίνι του καρκίνου, λίγα χρόνια πριν.
Αξίζει να τον παρακολουθήσουμε λέξη την λέξη, συλλαβή την συλλαβή, πόνο τον πόνο και ν' αντλήσουμε γόνιμη παρηγορία και χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς, το γιατί, το έως πότε της ύπαρξης ενός εκάστου!
π. Π. Κ.
2 σχόλια:
Συγκλονιστικό! Ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε Π.Παναγιώτη να το δούμε και να λάβουμε μηνύματα πίστης και ελπίδας! Άραγε γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Σκέφτομαι πόσο μακριά βρίσκομαι.
Ευλογείτε πάντοτε!
π Παναγιώτη, παρακολούθησα με πολλή προσοχή και σε ορισμένα σημεία με δυνατή συγκίνηση αυτό το βίντεο που με καθήλωσε! Άρχισα να διαβάζω ξεκινώντας από ένα προσωπικό βίωμα. Η περιγραφή των θεραπειών, των συναισθημάτων, της ατμόσφαιρας των αποστειρωμένων λευκοπενικών θαλάμων αντικαρκινικού νοσοκομείου, των διακυμάνσεων, της φυσικής κατάπτωσης, μου ήταν όλα «οικεία» και με έφεραν ξανά σε αυτή την ατμόσφαιρα που έζησα με τη μητέρα μου που υπέφερε στωικά έναν αιματολογικό καρκίνο. Το έζησα από την πλευρά του συνοδού, και άκουσα με απερίγραπτο συγκλονισμό «τον τρόπο» που το ζει ο ίδιος ο ασθενής, μέσα στην ψυχή του. Μπόρεσα να το παραλληλίσω γιατί κι εκείνη ήταν άνθρωπος βαθιάς εσωτερικής διεργασίας Πίστης και Υπομονής.
Είναι πολύ σημαντικό το ότι πρόκειται για ιερέα, που ενώ περνάει όλα τα στάδια της διαδικασίας του Πένθους μετά τη διάγνωση, έρχεται αντιμέτωπος με την πιο φοβερή Απειλή κατά της ύπαρξης, που είναι η μεγαλύτερη Απώλεια, αλλά ο Τρόπος που τα βιώνει όλα αυτά εμπεριέχει τόσο βαθειά το Θεό ως Βίωμα! Μου θύμισε εκείνο του απ Παύλου: «Η δύναμίς μου εν αθενεία τελειούται». Η Άσκηση του Πόνου τον έκανε ν αγγίξει πιο Ουσιαστικά τα καρφιά στο Σταυρό του Χριστού, και του προσέδωσε ήδη από αυτή τη ζωή στοιχεία Ανάστασης. Σώζει πολλούς ανθρώπους το Παράδειγμα και θα σώσει πολλούς το πετραχήλι Του.
Δημοσίευση σχολίου