Θεοτόκος, η αγία μυροθήκη της θείας ευωδίας

Εόρτιες σκέψεις του Σεβ. Μητροπολίτου Ζακύνθου ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ΄

Η Παντοχαρά των Στροφάδων Νήσων

Χιλιάδες χρόνια τώρα η Θεοτόκος είναι το πιο κοντινό και το πιο αγαπημένο πρόσωπο. Και παρ' όλο που μετέστη στους ουρανούς και έφυγε από τον κόσμο τον ανθρώπινο, βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας. Στέκει αμίλητη δίπλα μας. Ακούει όμως έντονα τους δύσκολους προβληματισμούς και όλα τα αδιέξοδά μας. Μεταφέρει τις αγωνίες και τον πόνο μας, στο θρόνο της χάριτός του Υιού της και δημιουργεί τον σωτήριο δεσμό με τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Μέσα από τις ιερές Ακολουθίες και την Παράκληση,  μεταφέρουμε όλους τους καημούς μας, τα πάθη μας  και διαρκώς την παρακαλούμε να μεσιτεύσει στον Κύριό μας και Υιό Της.

Εμείς οι Ορθόδοξοι μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα αναπτυσσόμαστε. Η Παναγία δεν λείπει ποτέ από την καρδιά και από τα χείλη μας. Το όνομά Της επικαλείται η μάνα στο νανούρισμα του παιδιού  και στο μοιρολόι, για να της δώσει παρηγοριά. Και σε κάθε βαθιά μας συγκίνηση, στη μεγάλη μας χαρά ή στην αβάσταχτη δυστυχία μας τρέχουμε να προσκυνήσουμε τήν Άχραντη Εικόνα Της. Η Παναγία μας είναι η Μητέρα της ζωής. Την Λατρεύουμε, γιατί θέλουμε να ζούμε, έστω και αν είναι μικρή και οδυνηρή τούτη η πρόσκαιρη ζωή. Με την μεσιτεία Της και τούτος ο προσωρινός κόσμος μεταβάλλεται σε αιωνιότητα.

Παναγία, η Μητέρα της ζωής. Παναγία, η Γλυκοφιλούσα. Παναγία η Γοργοεπήκοος. Παναγία, η γέφυρα που ενώνει τη γη με τον ουρανό. Παναγία, η πύλη της μετανοίας. Παναγία, «η εν πρεσβείαις ακοίμητος». Πόσα ονόματα και πόσους τρόπους βρίσκει ο Χριστιανός για να φανερώσει την αγάπη, τον δεσμό και τη λατρεία του στο πρόσωπό Της;  Αν και μετετέθη στους ουρανούς, η Θεοτόκος δεν εγκατέλειψε τον κόσμο. Η αγιότητά Της ρέει σε ολόκληρο το Σώμα της Εκκλησίας. Ενωμένη με το Χριστό από το θαύμα της ενσαρκώσεως, εξακολουθεί να είναι η αγία μυροθήκη του ακένωτου μύρου και της θείας ευωδίας του Χριστού, να στέλνει σε μας τις ακτίνες της λαμπρότητός Του και της αγάπης Της, να διανέμει τον πλούτο των εκ Θεού χαρισμάτων και θείων εκλάμψεων και να φωτίζει τον δρόμο της σωτηρίας κάθε πιστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν την ανακηρύσσει θεά, «ου θεάν ταύτην φημίζοντες», γράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αλλά «Μητέρα ζώντων», λέγει ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου, η οποία, με τις μεσιτικές προσευχές Της, συμπαρίσταται στις δοκιμασίες των ανθρώπων, καταπραΰνει τους πόνους τους, γαληνεύει τις ψυχές τους, σπεύδει στις ικεσίες τους και ως Μητέρα βρίσκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο.

Γι’ αυτό πανηγυρίζουμε την Κοίμησή της. Επειδή, όχι μόνο δεν την στερηθήκαμε με την σωματική έξοδό Της από τον κόσμο, αλλά την έχουμε για πάντα μέσα στην Εκκλησίας μας, στις εικόνες μας, στα σύμβολα, στις κόγχες και στα ιερά άμφια και κυρίως μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου προεξάρχει των χορών των Αγγέλων και ψάλει τον ακατάπαυστο ύμνο της δόξης του Θεού. Η Θεοτόκος ελέησε και εξακολουθεί να ελεεί την ανθρώπινη φύση. Με αυτή την πίστη καταφεύγουμε στη Μητρική προστασία Της και μαζί με τις προσευχές μας μπροστά στην αγία Της μορφή για το πλήθος των δωρεών Της, ας μην διστάσουμε να Την παρακαλέσουμε για τους πόνους και τις θλίψεις μας, για τις δοκιμασίες και τα προβλήματά μας, για κάθε καταιγίδα και συμφορά που παρουσιάζεται στη ζωή μας.

«Πάντες προσκυνήσωμεν αυτήν  δεόμενοι, Συγγενούς οικειότητος, μή επιλάθη Δέσποινα, των πιστών εορταζόντων την παναγίαν Σου Κοίμησιν».