e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Μια κλειστή, προσωρινή κοινωνία

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ 


Όλα αρχίζουν, από την στιγμή που φτάνεις στο αεροδρόμιο και προχωρείς προς την ουρά για έλεγχο αποσκευών και διαβατηρίου. Ήδη υπάρχει αρκετή συναισθηματική φόρτιση, είτε φεύγεις για την πατρίδα, είτε γυρίζεις στη δεύτερη πατρίδα. 

Ας καταπιαστούμε, όμως, με την αναχώρηση για την πατρίδα. Είσαι ήδη εξουθενωμένος από την κούραση και τα τρεχάματα των τελευταίων ημερών, να τακτοποιήσεις τα πάντα στο σπίτι που αφήνεις πίσω, να μην αφήσεις τίποτα ανοικοκύρευτο. Να προπληρώσεις λογαριασμούς, να φροντίσεις τον κήπο, τα κατοικίδια αν έχεις, να χαιρετίσεις -πριν φύγεις- δικούς και φίλους, είτε με προσωπική συνάντηση, είτε τηλεφωνικώς και γενικά να φροντίσεις να μην αφήσεις καμίαν εκκρεμότητα. Ταυτόχρονα, μια τελευταία επιθεώρηση στη βαλίτσα μήπως είναι υπέρβαρη ότι είναι κλειδωμένη και το κλειδί σε ασφαλές και ευκολοπροσβάσιμο μέρος τσέπη/τσάντα ώστε να μην ψάχνεις, αν χρειαστεί να την ανοίξεις στο αεροδρόμιο. Να μην ξεχάσεις  κάτι σημαντικό, οι χειραποσκευές να μην είναι κι αυτές  υπέρβαρες, τα μπουκαλάκια και βαζάκια με υγρό ή στερεό περιεχόμενο ή το σωληνάριο της οδοντόπαστας κ.λπ. να μην ξεπερνούν τα 75 γραμμάρια και τελευταία στιγμή όλο και κάτι να τρυπώνεις εδώ κι εκεί, που μάλλον θα το χρειαστείς.   Μια τελευταία ματιά στα χαρτιά σου, διαβατήριο, κατάλογο με όλα τα φάρμακα που παίρνεις μαζί σου για όσο διάστημα παραμείνεις στην παρτίδα, επιβεβαιωμένο από το γιατρό σου με υπογραφές και βούλες (για τα Τελωνεία),  πρόχειρα χρήματα τόσο σε δολάριο Αυστραλίας  για το εδώ αεροδρόμιο, όσο και σε ευρώ για να κινηθείς φτάνοντας στο Βενιζέλιο Αεροδρόμιο και πολλές άλλες μικρολεπτομέρειες της τελευταίας στιγμής.

Αν εργάζεσαι κιόλας, ένα σωρό διαδικασίες και διατυπώσεις, ώστε να ρυθμιστούν όλα! Μπαίνεις, λοιπόν, στην ουρά και περιμένοντας υπομονετικά, κοιτάζεις γύρω σου κι από τα πρόσωπα ή τη γλώσσα που μιλούν προσπαθείς να διαπιστώσεις αν είναι μεταξύ τους κι Έλληνες, και για πού κατευθύνονται. Εκεί «αναπιάνεται» το προζύμι της μικρής κλειστής κοινωνίας, την οποία θ' αποτελέσεις εσύ μέλος και οι συνταξιδιώτες σου στην ίδια πτήση και με τον ίδιο προορισμό! Εκεί στην ουρά της προσμονής και οι πρώτες κουβέντες που θα ανταλλάξεις!
     - Έλληνες; Για πού; Με τα Εμιράτα, Έτιχαντ, Κατάρ;
     - Α, κι εμείς για εκεί με την ίδια εταιρία! Ωραία, θα συνταξιδέψουμε!

Κάπως έτσι αρχίζει η «γνωριμία». Κάπως έτσι και με τους μη Έλληνες, όπου θα είσαι στην ίδια πτήση και πιθανόν πηγαίνουν κάπου στην Αραβία, αφού, αραβικές οι κυριότερες εταιρίες. 

Αγωνία μέχρι να φτάσει η σειρά σου, να περάσει η μεγάλη βαλίτσα, να μην σε χρεώσουν επί πλέον αν είναι ένα κιλό ή περισσότερο υπέρβαρη, να ελεγχθεί το διαβατήριο κι αφού πάρεις ανάσα, πηγαίνεις με τους δικούς/φίλους που σε συνόδεψαν, για καφεδάκι ή και γεύμα, αφού γνωρίζεις πως θα περάσει πάνω από 24ωρο για να πιεις καφέ της αρεσκείας σου και να φας κάτι της προκοπής, ώστε να αντέξεις στο πολύωρο ταξίδι!
  
Και κάπου εκεί που τελείωσες καφέ/γεύμα από τα μεγάφωνα σε ενημερώνουν πως ήρθε η ώρα να επιβιβαστείς. Κάπου σφίγγεται η καρδιά… ναι, ναι το περίμενες με λαχτάρα αυτό το ταξίδι, αλλά τώρα πρέπει να χαιρετίσεις αγαπημένους που, έστω και για μικρό διάστημα, τους αφήνεις πίσω, θα σου λείψουν και θα τους λείψεις.

Αγκαλιές, ευχές για καλό ταξίδι, για να περάσεις όμορφα, να… προσέχεις χαμόγελα για να καλυφτεί τη συγκίνηση, προχωρείς, ενώ έχεις ήδη γυρίσει να κοιτάξεις πίσω κάμποσες φορές και πριν διαβείς την πόρτα που θα κλείσει αμετάκλητα πίσω σου, σταματάς, ψάχνεις με το βλέμμα γεμάτο αγωνία να βρεις τους ανθρώπους σου, ένα πεταχτό φιλί, ένα στερνό κούνημα του χεριού, ένα χαμόγελο και…

Έλεγχοι εκ νέου, στις χειραποσκευές, πλήρης σωματικός έλεγχος αφού αφαιρέσεις ζώνη αν φοράς, ρολόι κι ό,τι άλλο σου ζητήσουν. Περνούν από ακτίνες οι χειραποσκευές, περνάς εσύ κάτω από την… πύλη την ηλεκτρονική, όπου κάποιες φορές μπορεί να έχεις ξεχάσει έστω τσιμπιδάκι στα μαλλιά κι αρχίζει να χτυπάει στα μαλακά ο συναγερμός, σε ψάχνουν, σε ξαναψάχνουν μέχρι να βρουν το… φονικό όπλο κι αν δεν το βρουν, ακολουθείς υπάλληλο που σε οδηγεί σε ιδιωτικό χώρο όπου υποβάλλεσαι σε εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο, μέχρι να βρουν τον ένοχο. Μου έχει συμβεί δυο φορές! Όταν ικανοποιηθούν πλήρως ότι δεν κουβαλάς επάνω σου,  κάτι επικίνδυνο, επιστρέφεις εκεί από όπου σε πήραν  όπου σε καρτερούν με ανυπομονησία και κάποια αγωνία οι δικοί σου αν δεν ταξιδεύεις μόνος. 

Και, εισχωρείς πια στις μεγάλες και ατελείωτες αίθουσες με τα πολλά καταστόλιστα αφορολόγητα καταστήματα, κάποια στιγμή κουράζεσαι να περιτριγυρίζεις, πας στην αίθουσα, ανάλογα με τον αριθμό πτήσης σου και σε λίγο, πάλι έλεγχοι πάλι ουρές κι επί τέλους, επιβιβάζεσαι στο αεροσκάφος,  στριμωγμένος γιατί οι διάδρομοι πολύ στενοί, μόλις και μετά βίας χωράει ένα άτομο, ψάχνεις για τον αριθμό θέσης σου κι αφού τον βρεις, προσπαθείς να εξασφαλίσεις αρκετό χώρο στο ντουλάπι επάνω, για να βάλεις το βαλιτσάκι σου, έτσι ώστε να μπορείς εύκολα να το ανεβοκατεβάσεις όσες φορές χρειαστεί κατά τη διάρκεια της μεγάλης πτήσης. Προσπαθείς να βολευτείς στο στενό κάθισμα, κοιτώντας και τον/τους διπλανούς σου, αν ταξιδεύεις μόνος, ώστε να πάρεις μια ιδέα με ποιους θα περάσεις τις επόμενες είκοσι ώρες!

Αφού μεσολαβήσουν όλες οι γνωστές διαδικασίες, τακτοποιηθούν όλοι οι επιβάτες, ελεγχθούν τα ντουλάπια πάνω από τα καθίσματα  ώστε να είναι καλά κλεισμένα και να μην σου ’ρθει καμιά βαλίτσα ή σακούλα μεγάλη στο κεφάλι εκεί που δεν το περιμένεις, ελέγχουν αν όλοι οι επιβάτες φορούν σωστά τις ζώνες ασφαλείας, διατάσσεται και το προσωπικό από τον… Κάπταιν να «λάβουν θέσεις» για την απογείωση, σταυροκοπιούνται πολλοί προσευχόμενοι και ξαφνικά, βρίσκεσαι στα σύννεφα!

Χαλαρώνουμε όλοι, ανταλλάσσουμε ματιές ανακούφισης με τους διπλανούς ότι απογειωθήκαμε ακίνδυνα και οι αεροσυνοδοί αναλαμβάνουν να  δείξουν τι πρέπει να κάνεις σε περίπτωση κινδύνου, φορώντας σωσίβια, μάσκες οξυγόνου κι όλα τα τερτίπια κι ανάθεμα αν δίνει κανείς σημασία, αφού λίγο πολύ όλοι πιστεύουμε ότι έτσι και για οποιοδήποτε λόγο  κάνει βουτιά στο κενό το αεροσκάφος από τις 3-4 ή και περισσότερες χιλιάδες πόδια που βρίσκεται, θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, πριν προλάβεις να πεις κύμινο! Κάθε φορά που ταξιδεύω, θυμάμαι και μοιράζομαι με τους διπλανούς μου, έτσι για να σπάσει κι ο πάγος λίγο το: «Όλοι είναι άθεοι, μέχρι ν' αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο»!

Κι εκεί που πας να χαλαρώσεις κάπως, ξαφνικά έχεις την αίσθηση ότι σου έρχεται στο κεφάλι το μπροστινό κάθισμα, που ο επιβάτης πατάει το λεβιέ κι κείνο γέρνει πίσω, ώστε να έχει λίγη άνεση ο επιβάτης. Επειδή αισθάνεσαι πολύ στριμωγμένος, γέρνεις κι εσύ το δικό σου και ουαί κι αλίμονο αν κάθεται ακριβώς πίσω σου ιδιότροπο -μάλλον κακότροπο- άτομο. Αρχίζει να σπρώχνει με μανία το κάθισμα σου μπροστά, σε κλωτσάει να το μαζέψεις και κάποτε, μεσολαβούν σκηνές απείρου κάλλους! Κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, σηκώνεις το κάθισμά σου, αλλά ευτυχώς, αρχίζουν να σερβίρουν ποτά/καφέ ή φαγητό ανάλογα με την ώρα, οπότε υποχρεωτικά σηκώνει κι ο μπροστινός το δικό του και παίρνεις ανάσα!

Με το φαγητό που συνοδεύεται πάντα και από μπόλικο κρασάκι, ουίσκι ή ό,τι τραβάει η όρεξη  καθενός, χαλαρώνει κατά πολύ η ατμόσφαιρα, πιάνουμε όλοι κουβέντα, με τους γείτονες  μας, για το φαγητό κ.λπ. ανταλλάσσουμε, μεταξύ μας,  αυτά που δεν θέλουμε να φάμε, αλληλοβοηθιόμαστε σε ότι χρειαστεί και μετά… Ε, πώς να το κάνουμε, υπάρχουν και… σωματικές ανάγκες, ρεύονται όχι και τόσο διακριτικά κάποιοι,  άλλοι αερίζονται… διακριτικά, αλλά, όταν κάθεται δίπλα σου, ο άλλος ή ακριβώς μπροστά σου… Άσε που αρκετοί βγάζουν τα παπούτσια κι η ποδαρίλα δίνει και παίρνει. Είναι κι αυτοί που φοβούνται το νερό και δεν έχουν αγαθές σχέσεις ούτε με το νερό, μήτε με το σαπούνι… Όσο για αποσμητικό, ούτε συζήτηση. Κι άντε εσύ να κάθεσαι στη μέση κι ο εξ αριστερών να βγάλει τα παπούτσια κι η εκ δεξιών, να βγάλει τη ζακέτα γιατί ζεστάθηκε, να σηκώσει τα χέρια γύρω στο λαιμό για χαλάρωση, με αμάνικη μπλούζα που οι μασχάλες αποπνέουν αποφορά… να υπερτερούν κατά πολύ σε κιλά από σένα, οπότε στριμωγμένη, πρόσθεσε και… αερισμούς και σχημάτισε εικόνα!!

Συνέβη πριν χρόνια σε ταξίδι μου με την Ολυμπιακή, κάποια στιγμή αγανακτεί η μεσιανή και την ακούμε να φωνάζει:
     -Φόρεσε,  Χριστιανέ μου, τα παπούτσια σου κι εσύ κυρά μου άντε στην τουαλέτα να πλυθείς, έχει και νερό και σαπούνι…
     Το τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται, πάντως άναψαν τα αίματα γύρω, ποδέθηκαν οι ξυπόλητοι της «γειτονιάς» και μερικές γυναίκες στήθηκαν ουρά στην τουαλέτα! 

Γεγονός πάντως πως δεν αντέχεις να κάθεσαι δεκαπέντε ώρες σε συνεχή πτήση μέχρι την μία και μοναδική στάση, δίπλα σε άτομο που δεν είναι και φανατικό στην ατομική καθαριότητα και που αερίζεται, ξεχνώντας πού βρίσκεται, βασιζόμενο στο θόρυβο των μηχανών! Βέβαια, δεν  συμβαίνουν πάντα αυτά τα περιστατικά, αλλά κάποιες φορές η κατάσταση είναι πολύ ενοχλητική.

Μεσολαβεί ο μεγάλος ύπνος, όπου σβήνουν όλα τα φώτα, κουκουλώνεσαι με την κουβέρτα που σου δίνουν, συνήθως ανεξαρτήτως εποχής κάνει πολύ κρύο στο αεροπλάνο, προσπαθείς να βολευτείς όσο κι όπως μπορείς στο στενό σου χώρο, καληνυχτίζεις τους γείτονες σου στα γύρω καθίσματα κι εκεί που κάποια στιγμή από τη μεγάλη ταλαιπωρία ή με το βοηθητικό χάπι που πήρες, προσπαθείς να κοιμηθείς έστω και λίγο, αρχίζει η… συναυλία!  Από τη μια τα ροχαλητά των γύρω σου κι από την άλλη  κάποιο μωρό ή μικρό παιδί αρχίζει να κλαίει γοερά κι από τη μια πονάει η ψυχή που το ακούς και λυπάσαι και αυτό και τη δόλια τη Μαμά του που δεν ξέρει πώς να το ηρεμήσει κι από την άλλη, αναπόφευκτα εκνευρίζεσαι γιατί αδύνατον να κλείσεις μάτι. Σηκώνεσαι αθόρυβα, αν είσαι τυχερός και κάθεσαι προς τα έξω, ώστε να μην χρειαστεί να κάνεις τον ακροβάτη, ούτε να ενοχλήσεις τους διπλανούς σου και σε βρίζουν άηχα κι αρχίζεις να περπατάς πάνω κάτω στο στενό διάδρομο. Συναντιέσαι με άλλους που βγήκαν και αυτοί περίπατο, κάτι που επιβάλλεται όχι μόνο για το μούδιασμα αλλά για να μην  πάθεις θρόμβωση στις γάμπες από την ακινησία.

Εκεί που γίνονται όμορφα πηγαδάκια, είναι στις τουαλέτες, όπου πολλές φορές περιμένεις για πάνω από δέκα λεπτά να έρθει η σειρά σου! Κάποτε, φτάνεις  στο Dubai, Doha , Abu Dhabi, ανάλογα με την εταιρία που πετάς. Παίρνεις ανάσα, γίνεται μικροπανικός, γιατί πρέπει να μαζέψεις  βαλιτσάκι, τσάντες κι ό,τι άλλο έχεις αφού αλλάζεις και αεροπλάνο.

Κατεβαίνεις από το αεροσκάφος να τεντώσεις λίγο πόδια και χέρια, να κινηθείς να περπατήσεις να ξεμουδιάσεις γενικά, να φας κάτι της προκοπής και να πιεις αληθινό καφέ κι όχι το μαυροζούμι του αεροπλάνου. Μετά παίρνεις σβάρνα τα Αφορολόγητα, που, αν συγκρίνεις τις τιμές ρεαλιστικά, θα διαπιστώσεις πως δεν είναι και τόσο φτηνά, αλλά ε, καμιά φορά παρασύρεσαι ή έτσι για ενθύμιο, αγοράζεις κάτι.

Μερικοί που δεν έχουν κοιμηθεί καθόλου, την αράζουν σε κάνα καναπέ, αν υπάρχει περιθώριο χρόνου, άλλοι έρχονται γύρω για να περπατήσουν όσο μπορούν, με την παρηγοριά, πως φάγαμε το γάιδαρο κι έμεινε η ουρά. 

Σε πέντε περίπου ώρες θα είμαστε Ελλάδα! Ζωηροί και χαρούμενοι όλοι, έχει ξημερώσει κιόλας, επικρατεί μια ευχάριστη αναστάτωση, αφού ξεχνάς ήδη την ταλαιπωρία της 15ωρης πτήσης! Και…πριν το καταλάβεις, πιάνουμε ελληνικό έδαφος. Ρίγη συγκίνησης από άκρη σε άκρη του αεροπλάνου, τουλάχιστον από τους Έλληνες που συνήθως είμαστε η μεγάλη πλειοψηφία! Ανταλλάσσουμε τηλέφωνα πολλοί, μιλάμε για το πού θα πάμε, πόσο θα μείνουμε, με ποιους και γενικά μιλάμε σαν παλιοί φίλοι.

Κάποια στιγμή, από το μεγάφωνο ακούγεται ο Κυβερνήτης να μας ζητά να επιστρέψουμε στις θέσεις μας και να προσδεθούμε, γιατί προσγειωνόμαστε! Εκείνη τη στιγμή, διαλύεται η «κλειστή προσωρινή κοινωνία». Κι, όμως, με όλους αυτούς τους ανθρώπους συνυπήρξαμε για τόσες ώρες σε έναν κλειστό χώρο, μοιραζόμενοι την ίδια ταλαιπωρία, τους ίδιους κινδύνους, τις ίδιες ανησυχίες. Εξοικειωθήκαμε τόσο γρήγορα και για τόσο πολύ, που μερικές φορές ξανοίγεσαι και μοιράζεσαι με τον διπλανό σου, έναν άγνωστο μέχρι χθες, ακόμα κι αυτά που βαραίνουν την καρδιά σου!

Ευχάριστη αναστάτωση σε όλο το σκάφος, τελευταίο συμμάζεμα του νοικοκυριού μας, να μην αφήσουμε τίποτα πίσω και πανέτοιμοι πια για την μεγάλη στιγμή της προσγείωσης στον τόπο μας. Παλιά, όταν τα ταξίδια δεν ήταν τόσο προσιτά και εύκολα και περνούσαν πολλά χρόνια για να πάμε ή ξαναπάμε, χωρίς καμιά προηγούμενη συνεννόηση ή προγραμματισμό, με το που πάταγε το αεροσκάφος στο χώμα το Ελληνικό, αυθόρμητα και πολύ συγκινημένοι, ψάλαμε όλοι τον Εθνικό Ύμνο… Τώρα, ξεσπάμε σε χειροκροτήματα που φτάσαμε ζωντανοί, που αξιωθήκαμε για μια ακόμα φορά να πατήσουμε τα άγια χώματα της πατρίδας μας! Μόνον όποιος γνώρισε ξενιτιά μπορεί να νιώσει αυτά που διαβάζει αυτή τη στιγμή. Οι άλλοι, μπορεί και να μειδιάσουν ειρωνικά θεωρώντας μας γραφικούς…

Για τους περισσότερους από εμάς, διπλή αυτή η συγκίνηση, αφού την ίδια μέρα ή λίγες μέρες μετά παίρνουμε το δρόμο για την ιδιαίτερη πατρίδα μας! Αξιώθηκα έντεκα ταξίδια μέχρι σήμερα! Με βουρκωμένα μάτια αγναντεύω το λατρεμένο νησί μου φτάνοντας και με βουρκωμένα μάτια το αποχαιρετώ κοιτάζοντας πίσω μέχρι που δεν φαίνεται πια καθόλου… Και αναρωτιέμαι κάθε φορά, άραγε, θα αξιωθώ να αντικρίσω πάλι την Ζάκυνθό μου, ή θα  να είναι αυτό το τελευταίο μου ταξίδι;

δ.μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: