Όχι στα φτηνά υποκατάστατα της μόνης και αληθινής χαράς

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά

24 Νοεμβρίου 2019

(Λουκ. ιη΄ 18-27)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Μεγάλη ευκαιρία και ανεπανάληπτη ευτυχία και χαρά έχασε ο πλούσιος νέος, όταν προτίμησε τα πλούτη του και αρνήθηκε την πρόσκληση του Κυρίου, για να τον ακολουθήσει, κόβοντας κάθε δεσμό με οτιδήποτε γήινο και φθαρτό. Έτσι, έχοντας την ψυχή του σκλαβωμένη στους επίγειους θησαυρούς του, αρνήθηκε τον μοναδικό και αδαπάνητο θησαυρό της αγιότητας και της θέωσης.

     Σήμερα ίσως να τον τιμούσαμε ως άγιο, ανήκοντα στην χορεία των Αγίων Αποστόλων και να είχαμε αφιερώσει ακολουθίες και ιερούς ναούς στο όνομά του, αν αποφάσιζε να ακολουθήσει τον Κύριο. Το όνομά του και το παράδειγμά του θα βρισκόταν αδιάκοπα και δοξαστικά στα χείλη των πιστών, ανά τους αιώνες, σ’ όλες τις φυλές και τους τόπους. Όμως αυτός προτίμησε την ύλη, την φθορά και το σκοτάδι. Έγινε περίλυπος, όταν ο Κύριος του έκανε την πρότασή Του, διότι δεν ήταν αυτό που θα ήθελε να ακούσει. Ήταν κάτι που δεν τον βόλευε.

     Παρότι πλούσιος, τα πλούτη του δεν τον ικανοποιούσαν και δεν τον γέμιζαν. Ένιωθε σκοτάδι μέσα του και ψυχική θλίψη. Ήταν διαρκώς ανικανοποίητος και είχε μέσα του ένα κενό, το οποίο δεν μπορούσε να γεμίσει. Έτρεφε γλυκές ελπίδες ότι, συναντώντας τον Θεάνθρωπο Ιησού, θα έπαιρνε ζωτικές απαντήσεις στις αγωνίες και θα ανακουφιζόταν. Τελικά, όμως, φάνηκε ότι δεν είχε τη θέληση και τη δύναμη να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την θέωση.

     Παρά το γεγονός ότι ισχυρίστηκε, ενώπιον του Ιησού, ότι εφάρμοζε σχολαστικά και πιστά όλες τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, από τα παιδικά του ήδη χρόνια, τα λόγια του ήταν τυπολατρικά. Θεωρούσε, ότι αντιμετωπίζοντας τυπικά και επιδερμικά κάποιες διατάξεις του Ιουδαϊσμού, είχε επιτελέσει το καθήκον του στο ακέραιο και θα σωζόταν.

     Τελικά, όμως, αφήνεται να εννοηθεί ότι ούτε αυτές τις είχε τηρήσει. Διότι, αν είχε εμβαθύνει στην ουσία τους και τις είχε αντιμετωπίσει σωστά, ίσως να προετοίμαζε μέσα του καλύτερα το έδαφος, για να δεχθεί τον θείο σπόρο του Χριστού. Αντίθετα, υπήρξε επιλεκτικός σε ό,τι τηρούσε. Αδιαφορούσε για τους φτωχούς και τους αναξιοπαθούντες, μη θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο γι’ αυτούς και ζούσε μέσα στις μάταιες απολαύσεις. Ένιωθε μέσα του μια πικρή γεύση χαράς για τα πλούτη που απολάμβανε. Όμως, η χαρά αυτή ήταν μάταιη, ένα φτηνό υποκατάστατο της μόνης και αληθινής χαράς.

     Ας μην μιμηθούμε τον νέο αυτό και ας θυσιάσουμε τις ματαιότητες της ύλης για χάρη της Βασιλείας του Θεού, η οποία αποτελεί και τον μοναδικό ανθρώπινο προορισμό.