Ανυπόκριτη θεία αγάπη προς την συγκύπτουσα γυναίκα

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Ι΄ Λουκά

8 Δεκεμβρίου 2019

(Λουκ. ιγ΄ 10-17)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Ευσεβέστατη παρουσιάζεται η καμπουριασμένη γυναίκα της σημερινής περικοπής. Παρά το γεγονός ότι το σώμα της, κυρτό και διπλωμένο, δεν της επέτρεπε να βαδίσει άνετα, ούτε καν να καθίσει αναπαυτικά, μη βρίσκοντας πουθενά γαλήνη, εντούτοις, αυτή η γυναίκα δεν παρέλειπε το θρησκευτικό καθήκον της στη Συναγωγή, καθώς και την πιστή τήρηση του Νόμου. Είχε ζωντανή και θερμή πίστη στον Θεό των πατέρων της και για τούτο ανταμείφθηκε από τον Θεάνθρωπο Ιησού και δέχτηκε από τα άγια χέρια Του, θαυματουργικά, την πολύτιμη υγεία και ανακούφιση από τα δεινά της.

     Το παράδειγμα αυτής της γυναίκας πρέπει να γεμίζει με ενοχές όλους εμάς, τους σημερινούς αυτοαποκαλούμενους πιστούς Χριστιανούς, αν σκεφτούμε πόσες προφάσεις επινοούμε και επικαλούμαστε καθημερινά, με σκοπό να αποφύγουμε να επιτελέσουμε τόσο τα λατρευτικά όσο και τα άλλα χριστιανικά καθήκοντά μας, προς τον πλησίον. Και πόσο περισσότερο κατακριτέο και επιζήμιο είναι για εμάς, όταν αποφεύγουμε να προσέλθουμε στο σωτήριο και υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, είτε από απιστία, είτε από αμέλεια και αδιαφορία, επικαλούμενοι τις περισσότερες φορές γελοίες προφάσεις, όπως κούραση, ασθένεια, εργασία κ.α.. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό συμβαίνει στον ορθόδοξο χριστιανικό ναό και όχι απλώς στην αρχαία ιουδαϊκή Συναγωγή, στην οποία δεν ετελούντο μυστήρια και υπήρξε κατά πολύ υποδεέστερη. 

     Όταν επιτελέστηκε το μέγα αυτό θαύμα του Κυρίου, με το οποίο αντάμειψε την υπομονή και την πίστη αυτής της γυναίκας, θα περίμενε κανείς ότι όλοι θα πλημμύριζαν από χαρά, βλέποντάς την ξανά υγιή και δυνατή. Όμως όχι! Δυστυχώς, κάποιοι λυπήθηκαν σφοδρά! Ήταν οι άνθρωποι, οι οποίοι, καίτοι θρησκευτικοί και πνευματικοί ηγέτες του λαού τους, εντούτοις, είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην υποκρισία, την τυπολατρία, την καλοπέραση και την εξαπάτηση των αφελών. 
     Σκληροί και εγωιστές, διψασμένοι για χρήματα, τιμές και αξιώματα, αλλά και συνεργάτες των Ρωμαίων κατακτητών της χώρας τους, οι Γραμματείς και Φαρισαίοι θεωρούσαν τον απλό λαό υποχείριό τους. Ποτέ δεν επαινούσαν τις αρετές του, ποτέ δεν ενθάρρυναν την αγαθότητά του, αλλά ούτε και τον συμπονούσαν, ανακουφίζοντας έστω και για λίγο τα δεινά του. 
     Για όλους αυτούς, το μέγα θαύμα του Κυρίου συνιστούσε ευθεία προσβολή πάνω στον απροσμέτρητο εγωισμό τους. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκαν ότι ο Κύριος παρέβη τις τυπικές διατάξεις του Νόμου, θεραπεύοντας την δυστυχή γυναίκα, ημέρα Σάββατο. Λες και τη βαρύνουσα σημασία είχαν οι μέρες και όχι ο πόνος και τα βάσανα του συνανθρώπου… Όμως, κατατροπώθηκαν για την πονηριά τους αυτή και υπέστησαν ταπείνωση και καταισχύνη από την απάντηση του Θεανθρώπου Ιησού. 

     Ας μην τους μιμηθούμε, λοιπόν, αλλά ας γίνει η ευσεβής αυτή γυναίκα, η οποία ανταμείφθηκε και θεώθηκε, το υψηλό μας πρότυπο. Γένοιτο!