Φανάρι: Ομιλία Αρχιμανδρίτου Βοσπορίου, νέου Αρχιγραμματέως, επί τη χειροτονία του (25.12.2023)

Ομιλία Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη κ. Βοσπορίου, Αρχιγραμματέα της Αγίας και Ιεράς Συνόδου 

ΛΟΓΟΣ 

ΕΠΙ ΤΗι ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑι 

(Πάνσεπτος Πατριαρχικὸς Οἶκος, Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2023)

Παναγιώτατε Δέσποτα·

Μέγας ὁ σήμερον συγκλονισμός μου, ἐρχόμενος εἰς συνέχειαν τῆς «ὡς ἐν συσσεισμῷ» αἰφνιδίου, πρὸ ἑβδομάδος μόλις, προαγωγῆς τῆς ταπεινότητός μου, προτάσει καὶ προβολῇ τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Κορυφῆς, ἐγκρίσει δὲ τῶν Σεβασμιωτάτων ἁγίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, εἰς ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Συνοδικῶν Σεκρέτων. Καὶ ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιγραμματεὺς δέον ὅπως εἶναι Πρεσβύτερος, κατὰ τὴν σοφὴν τάξιν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς. Δι’ ὃ καὶ ἡ μεγίστη σήμερον εὐλογία ἐν τῷ ταπεινῷ μου βίῳ, ἡ εὐλογία τῆς λήψεως τῶν τῆς θείας καὶ φρικτῆς ἱερωσύνης χαρισμάτων ὑπὸ τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς καὶ χαριτοβρύτου καὶ προσκυνητῆς μοι Πατριαρχικῆς δεξιᾶς, τῆς καὶ εἰς Διάκονον χειροτονησάσης με, κατὰ μῆνα Ὀκτώβριον σωτηρίου ἔτους ͵βιζʹ.

Οὕτω κοσμηθείς, ἐλέει θείῳ καὶ πεπνυμένῃ Ὑμετέρᾳ πρωτοβουλίᾳ, τῆς χάριτος τοῦ τελεῖν –ὁ ἀνάξιος– τὰ καὶ ἀγγέλοις ἀπειργόμενα ἔνδον τοῦ κατάπετάσματος τελεσιουργούμενα, ἵσταμαι, οὒκ ἄλλως πως, ἀλλ’ ἐνεὸς μόνον καὶ εὐγνώμων. Εὐγνώμων Θεῷ, ὅτι μὲ ἠλέησε διὰ τοῦ δώρου τῆς ζωῆς καὶ δὴ διττῶς. Εὐγνώμων τοῖς κατὰ κόσμον γονεῦσι μου κατὰ πάντα τὰ λοιπά, ἄχρι τῆς ἐν τῇ Βασιλίδι ἐλεύσεώς μου. Εὐγνώμων τῷ Πατριάρχῃ μου, ὡς δεξαμένῳ  καὶ εἰσαγαγόντι με ἐν τῷ Πανσέπτῳ τοῦτῳ Σκηνώματι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἣν Οὗτος δοξάζει κυριολεκτικῶς ἐπὶ τριάκοντα καὶ δύο εὐλογημένα καὶ σωτήρια ἔτη. 

Ὑπὸ τὰς ὀροφὰς τοῦ θείου καθιδρύματος τούτου βιοῦν καὶ ἀγωνίζονται καθημερινῶς μία δρὰξ γενναιοφρόνων κληρικῶν, ὑπερηφάνων, διότι ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἐπελέγη ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ κραταιοῦ Πατρὸς τῶν πανορθοδόξων ὡς ὑπηρέτης πιστὸς καὶ ἄοκνος διάκονος τοῦ μυστικοῦ σχεδίου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ πρὸς σωτηρίαν τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ δρὰξ αὕτη, ληφθεῖσα ἐκ τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς σκοτεινοῦ κόσμου τῆς ἀδικείας, τῆς πλεονεξίας, τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, τοῦ ἀπυθμένου μίσους, λαμπρύνεται καθ’ ἡμέραν ἀγλαϊζομένη διὰ τοῦ ἀπαυγάζοντος πνευματικοῦ φωτὸς Βαρθολομαίου τοῦ πάνυ. Θάλπεται συνεχῶς ἐκ τῆς Ὑμετέρας πατρικῶς κενωτικῆς ἀγάπης, Παναγιώτατε. Στηρίζεται ὑπὸ τῆς τοσον τιμητικῆς Πατριαρχικῆς ἐμπιστοσύνης. Εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην αὐτήν, Ὑμῶν, ὀφείλω, Παναγιώτατε, τὸ σημερινὸν δῶρον τοῦ ἀποστολοπαραδότου ἱερατικοῦ χαρίσματος, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν περικόσμησίν μου διὰ τοῦ εὐθύνῃ βαρυτάτου καὶ τιμῇ ὑψηλοτάτου Αὐλικοῦ ἀξιώματος τοῦ Ἀρχιγραμματέως, συνοδευομένου καὶ ὑπὸ τοῦ ἐπὶ λαμπρότητι διακρινομένου Ὀφφικίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. 

Καὶ ἐπειδή, ἀνθρωπίνως ἐπειράσθην –ὁμολογῶ– ὑπὸ τοῦ λογισμοῦ ὅτι «δικαιοῦσαι τῆς προαγωγῆς», ἔσκυψα Λουκᾷ τῷ Ἕλληνι Εὐαγγελιστῇ καὶ ἰατρῷ, ὃς ἐκφαντορικῶς διεσκέδασε τὸν κενόδοξον λογισμὸν διὰ τὼν καινοδιαθηκικῶν λόγων του· «…ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» [Λκ. ιζʹ, 10]. Πολλῷ μᾶλλον ὅταν οὔτε «ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι οὐκ ἐποιήσαμεν». Ταῦτα σκεπτόμενος καὶ εὐλαβῶς καταθέτων ἐν ἀπολύτῳ συστολῇ καὶ εὐγνωμοσύνῃ, εὐχαριστῶ καὶ αὖθις τὴν Ὑμετέραν Προσκυνητήν μοι Θειοτάτην Παναγιότητα διὰ τὰς ἀριφνήτους Αὐτῆς πρός με εὐεργεσίας. Ἀδείᾳ δὲ Ὑμετέρᾳ, εὐχαριστῶ καὶ ἅπαντα τὰ θεοπρόβλητα μέλη τῆς περὶ Ὑμᾶς κλεινῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου διὰ τὴν πρὸς ἐμὲ ἀνοχήν των. Εὐχαριστῶ καὶ τὰ μέλη τῆς Ὑμετέρας Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, τά τε πρῴην καὶ τὰ νῦν, τὰ παλαιὰ καὶ τὰ νεώτερα. Εὐχαριστῶ ἰδιαιτέρως, διὰ τὴν ἄψογον συνεργασίαν, τὸν πρῶτον Ἀρχιγραμματέα μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Προύσης κ. Ἰωακείμ, ὡς καὶ τὸν ἄμεσον προκάτοχόν μου καὶ νῦν Πρωτοσυγκελλεύοντα κ. Γρηγόριον. Εὐχαριστῶ τοὺς ὀτρηρούς, ἀφοσιωμένους καὶ ὑπομονετικοὺς Γραμματεῖς τοῦ Γραφείου μας, εἰς τοὺς ὁποίους προσβλέπω, ὡς ἀμέσους πολυτίμους συνεργάτας μου. Ἀρίστην εὔχομαι καὶ τὴν μετὰ τοῦ ἁγίου Ὑπογραμματέως καὶ τοῦ Κωδικογραφεύοντος συνεργασίαν, ἐν αὐταπαρνήσει, πρὸς θεραπείαν τοῦ κοινοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς ὑποστηρίξεως, ἐν τέλει, παντὶ σθένει, τοῦ θεσμοῦ εἰς τὸν ὁποῖον ὁλοπροθύμως ἀφιερώσαμε τὸν βίον μας καὶ ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ καταλείψωμε καὶ τὴν τελευταίαν μας πνοήν, Θεοῦ συνευδοκοῦντος.  

Ἅπαντες, ἀπὸ κοινοῦ, ἐν εὐγνωμοσύνῃ καὶ ὁμονοίᾳ, εἴμεθα εἰς τὴν διάθεσιν τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, Παναγιώτατε! Ὑμεῖς συνεχίσατε νὰ μᾶς διδάσκητε, νὰ ὁραματίζησθε, νὰ χαράσσητε νέας κελεύθους, νὰ μᾶς εὐλογῆτε καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζητε, νὰ ἀγωνίζησθε ὑπὲρ τοῦ Ἀνθρώπου, ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, ὑπὲρ τῆς περιβαλλοντικῆς ἰσορροπίας! Συνεχίσατε νὰ εἶσθε ἡ ὁρατὴ Κορυφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Πατέρων, τῶν Συνόδων, τῶν Ἁγίων, τοῦ εὐσεβοῦς καὶ μαρτυρικοῦ μας Γένους! Ζῆθι, Παναγιώτατε, ἐπὶ χρόνους μακροὺς καὶ ἀγαθούς!