Η έκπληξη της πίστης

«Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι» (Λουκ.  5, 8-10)

«Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα» 

         Οι άνθρωποι της εποχής μας, εγκλωβισμένοι σε μία καταιγίδα πληροφοριών, εικόνων, εντυπώσεων βαριόμαστε εύκολα. Ιδίως όταν καλούμαστε να πάρουμε θέση έναντι θεμάτων και γεγονότων που έρχονται από το βαθύ χτες, όπως είναι η πίστη, νιώθουμε ότι ο τρόπος και ο χρόνος της στερούνται του ενδιαφέροντος, της περιπέτειας. Εύκολα γίνονται συνήθεια και μας κάνουν να περιορίζουμε την ενασχόληση, τη συμμετοχή, την όποια βίωση στις γιορτές ή στην ανάγκη μας. Αγνοούμε όμως ότι η πίστη είναι από μόνη της έκπληξη, διότι είναι σχέση με ένα πρόσωπο το οποίο ξεπερνά τα μέτρα μας όχι μόνο ως προς την ιστορία της παρουσίας Του ή το κήρυγμά Του, αλλά ως προς την αγάπη που μας δείχνει, την ανεξάντλητη και δυσερμήνευτη  αγάπη.

            Η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας είναι έκπληξη. Μοιάζει με εκείνη που ένιωσαν οι μαθητές όταν είδαν ότι το πλοίο τους γέμισε από ψάρια, μετά από μία άγονη ζώγρηση όλη την προηγούμενη νύχτα. Η έκπληξη ήταν ότι ο Χριστός δεν περιφρόνησε την ανάγκη τους να ζήσουν. Την ταυτότητά τους, το ποιοι ήταν. Μαζί Του όμως όλα αυτά απέκτησαν άλλο νόημα. Δεν αρκούμαστε στη ζωή ως επιβίωση, αλλά ζούμε τη ζωή ως νόημα αγάπης, ανάστασης, αιωνιότητας. Δεν αρκούμαστε στον συνήθη τρόπο που βλέπουμε τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας, στην καλημέρα της χαράς, στην καλημέρα της συναλλαγής, στην καλημέρα της συνύπαρξης, ακόμη και στην άρνηση  της εχθρότητας ή το προσπέρασμα της αδιαφορίας. Όλα γίνονται καινά. Η παρουσία του Χριστού γίνεται αγάπη που σώζει εμάς και ας κάνει χαρούμενους που ζούμε και συναντούμε τους άλλους. Τους όποιους άλλους. Ναι λοιπόν στην έκπληξη της πίστης. Διότι όλα όσα γίνονται στην Εκκλησία περνούν από τη συνάντηση με τον Χριστό και τις εικόνες του, τους συνανθρώπους μας, που κάνουν κάθε στιγμή ξεχωριστή. Αφού η αγάπη είναι ξεχωριστά και μοναδικά όμορφη! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025, Α’  Λουκά