† ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου,
Παντὶ τῷ Χριστεπωνύμῳ Πληρώματι
τῆς Ἁγιωτάτης Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου,
Χάρις ὑμῖν καὶ Εἰρήνη ἀπὸ τοῦ ἐν Βηθλεὲμ τεχθέντος
Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος.
Τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»
Κάθε φορὰ ποὺ στεκόμαστε μπροστὰ στὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, νιώθουμε τὴ λογική μας νὰ ἀποδεικνύεται ἀνίκανη νὰ συλλάβει τὸ μεγάλο γεγονός. Ἀδυνατεῖ νὰ ἐξηγήσει κάτι ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ μέτρα της. Δὲν εἶναι μόνο ἡ δυσκολία κατανόησης μιᾶς παρθενικῆς γέννησης. Εἶναι κυρίως τὸ ἀσύλληπτο τῆς θεϊκῆς γέννησης. «Ὁ ἄναρχος ἄρχεται». «Ὁ Λόγος σαρκοῦται». «Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται». «Ἀρχὴν λαμβάνει χρονικὴν» ὁ δημιουργὸς τοῦ χρόνου.
Γιὰ κάθε γεγονός, στὸν κόσμο τοῦτο -ἱστορικό, κοινωνικὸ ἢ φυσικό- μπορεῖς νὰ ἀναζητήσεις καὶ νὰ βρεῖς κάτι ἀνάλογό του. Ξανασυνέβη τὸ ἴδιο, ἢ παρόμοιό του, σὲ προηγούμενες ἐποχές· κι εἶναι σίγουρο πὼς θὰ ἐπαναληφθεῖ καὶ μελλοντικά. Τὸ γεγονὸς τῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, ὅμως, εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο. Δὲν ἔχει ὅμοιό του σὲ προηγούμενη ἐποχή, οὔτε καὶ θὰ ἔχει μελλοντικά. Εἶναι «τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον», τὸ σημαντικότερο γεγονὸς στὴν Ἱστορία. Αὐτὸ ποὺ δίχασε τὴν Ἱστορία στὴν πρὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἐποχή. Εἶναι ἡ ἀναδημιουργία τῆς ἀνθρωπότητος.
Χωρὶς τὴ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ θὰ παραμέναμε βυθισμένοι στὴν ἁμαρτία, ἀνήμποροι νὰ ἐπιτελέσουμε τὶς δυνατότητες τῆς φύσης μας, ποὺ πήραμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴ δυνατότητα, ἐφοδιάζοντάς μας μὲ τὰ ἀπαραίτητα μέσα, νὰ τελειοποιηθοῦμε, νὰ φτάσουμε στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» μὲ τὸν Θεό. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέγει ὅτι «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Μὰ καὶ ἡ Κτίση, ἡ ὁποία «συνεστέναζε καὶ συνώδινε» μαζί μας, ἐλευθερώνεται, τώρα, ἀπὸ τὴ φθορά.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στέκει μὲ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ καὶ λέγει: «προσέλαβε τὸ χεῖρον, ἵνα δῷ τὸ βέλτιον· ἐπτώχευσεν, ἵν᾿ ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν· δούλου μορφὴν ἔλαβεν, ἵνα τὴν ἐλευθερίαν ἡμεῖς ἀπολάβωμεν».
Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μιὰ γυναίκα, τὴν Παρθένο Μαρία, δείχνει καὶ τὶς δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, μιμούμενος τὴν Παναγία στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα, νὰ χωρέσει μέσα του τὸν Θεό.
Τὰ Χριστούγεννα εἶναι καὶ μήνυμα πραγματικῆς εἰρήνης, αὐτῆς ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἥσυχη συνείδηση, λόγῳ τῆς καταλλαγῆς ποὺ ἔφερε ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Εὔλογα, λοιπόν, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον συναγάλλονται». Μέσα στὰ τόσα ἀντιφατικά, ἀλληλοσυγκρουόμενα καὶ ἀνησυχητικὰ μηνύματα τῶν ἡμερῶν μας, ἔρχεται νὰ ἠρεμήσει καὶ νὰ καθησυχάσει τὸν ἄνθρωπο τὸ μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λουκ. β΄, 11).
«Διέλθωμεν», λοιπόν, καὶ ἡμεῖς «ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός» (Λουκ. β΄, 15). Ἐκεῖ θὰ βροῦμε ὅ,τι κατὰ βάθος ἐπιζητοῦμε: Εἰρήνη, χαρά, λύτρωση, πληρότητα ζωῆς.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὅσο κι ἂν θέλουμε κι ἐμεῖς στὴν Κύπρο, σήμερα, νὰ ἀποβάλουμε κάθε θλίψη καὶ βιοτικὴ μέριμνα, ὅσο κι ἂν ἐπιθυμοῦμε νὰ «πετάσωμεν τὰς ὄψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις» εἰς Βηθλεέμ, δὲν μποροῦμε, δυστυχῶς, νὰ τὸ πετύχουμε. Οἱ σκέψεις καὶ οἱ καρδιές μας δὲν μποροῦν νὰ ἀποσπαστοῦν ἀπὸ τὴν κατεχόμενη γῆ μας, ἀπὸ τὶς βουβές, σήμερα, ἐκκλησίες μας, ἀπὸ τὸ δρᾶμα τῆς πατρίδας μας.
Γιορτάζοντας τὰ πεντηκοστὰ δεύτερα Χριστούγεννα σὲ μιὰ μοιρασμένη πατρίδα, καὶ βιώνοντας τὴν ἀδικία σὲ βάρος μας καὶ τὴν ἀναλγησία τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, καλούμαστε νὰ ἀντλήσουμε θάρρος ἀπὸ τὰ μηνύματα τῆς μεγάλης γιορτῆς, νὰ ἀναθεωρήσουμε τὴν ἀδιέξοδη πορεία μας καὶ νὰ προγραμματίσουμε τὸ μέλλον.
Ἀμέσως μετὰ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν πατρίδα μας, τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ μας παρέμενε ἀκμαῖο καὶ ἀξιοζήλευτο. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, ἐπῆλθε σταδιακὴ κάμψη τοῦ φρονήματος αὐτοῦ καὶ τῆς διάθεσης γιὰ ἀγώνα πρὸς ἀπελευθέρωση καὶ ἐπιστροφὴ στὴν κατεχόμενη γῆ μας.
Ἡ «ἄνετη προσωρινότητα» στὴν ὁποία ξεχαστήκαμε, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν παρελκυστικὴ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας καὶ τὴ μεθοδευμένη ἐπιδίωξη, ἐκ μέρους της, τοῦ τελικοῦ καὶ ἀμετάθετου στόχου της γιὰ κατάκτηση καὶ τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου, μᾶς ὁδήγησαν στὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ καὶ τὴν κοινωνία μας σὲ ἀποσύνθεση.
Βιώνουμε καθημερινὰ αὐτὴν τὴν ἀπαράδεκτη κατάσταση:
Τὸ ἔγκλημα καὶ ἡ διαφθορὰ κυριαρχοῦν στὴν κοινωνία μας. Φόνοι, ἀπάτες, κλοπές, βία στὰ γήπεδα, κάθε εἴδους ἐγκλήματα κυριαρχοῦν στὰ καθημερινὰ δελτία εἰδήσεων. Ὡς καὶ ἂν ὁ Ἑλληνοχριστιανικός μας πολιτισμὸς ἔχασε κάθε ἐπίδραση στὴ ζωή μας.
Τὸ καθημερινὸ πήγαινε–ἔλα στὰ κατεχόμενα, ὄχι γιὰ προσκύνημα στὰ ἱερὰ καὶ στὰ ὅσιά μας, ἀλλὰ γιὰ διασκεδάσεις καὶ ἐνίσχυση τῆς οἰκονομίας τῶν κατεχομένων, δηλώνει ἔλλειψη ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ διάθεση ὑποταγῆς.
Ἡ ἔκπτωση στὸν πολιτικὸ βίο, ποὺ παρατηρεῖται ὄχι τόσο μὲ τὴν ἐπιδίωξη κάποιων, χωρὶς προσόντα καὶ δυνατότητες, γιὰ κατάληψη δημοσίων θέσεων καὶ πολιτειακῶν ἀξιωμάτων, ὅσο μὲ τὴν ὑποστήριξη ποὺ αὐτοὶ συναντοῦν ἀπὸ εὐρέα στρώματα τοῦ λαοῦ, τί ἄλλο μαρτυρεῖ παρὰ ἐπιστροφὴ σὲ πολιτικὸ πρωτογονισμό;
Κι ὅλα αὐτὰ ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι ἀνενόχλητοι ἐμπεδώνουν τὴν κατοχὴ καὶ προωθοῦν τὴν ὑλοποίηση τῶν ἀνόσιων στόχων τους. Βυθισμένοι στὴ διαφθορά, ὅμως, καὶ παραδομένοι στὴ ραστώνη, δὲν μποροῦμε νὰ διεξαγάγουμε ἀγώνα ἐθνικῆς ἐπιβίωσης. Τὸν τελευταῖο καιρό, μάλιστα, μὲ τὶς ψευδοεκλογὲς στὰ κατεχόμενα ἐδάφη μας, καλλιεργοῦμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μὲ τὴν ἀλλαγὴ κατοχικοῦ ἡγέτη, ἐπίκειται καὶ εὐνοϊκή, γιὰ μᾶς, λύση τοῦ προβλήματός μας. Μέσα στὴν ποικίλη σύγχυσή μας παραβλέπουμε ὅτι οὐδεὶς ἡγέτης στὰ κατεχόμενα μπορεῖ νὰ ἐπιβάλει διαφορετικὴ πορεία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ θέλει ἡ Τουρκία, ἢ νὰ ἀλλάξει τὶς στρατηγικὲς παραμέτρους γιὰ τὴ μορφὴ λύσης. Ἀντίθετα, μάλιστα, ἡ ἐντύπωση ποὺ δημιουργήθηκε, γιὰ διαλλακτικότητα τῆς ἄλλης πλευρᾶς, θὰ ἐπισύρει καὶ νέες πιέσεις σ’ ἐμᾶς, γιὰ περαιτέρω ὑποχωρήσεις, ποὺ θὰ κεφαλαιοποιηθοῦν ἀπὸ τὴν κατοχικὴ δύναμη.
Ἰδιαίτερα σοβαροί, πράγματι, οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε. Κι ὀφείλουμε νὰ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας, προκειμένου νὰ τοὺς ἐξουδετερώσουμε καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ διαβιώνουμε, ὡς Ἑλληνισμός, στὴν Κύπρο, ὅπου κατοικοῦμε ἐδῶ καὶ 35 αἰῶνες.
Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο πολὺ λιγότερο προβλέψιμο, σὲ σχέση ἀκόμα καὶ μὲ τὸ πρόσφατο παρελθόν. Ἀπὸ τὸν διπολισμὸ τοῦ ψυχροῦ πολέμου καὶ ἀργότερα τὴν ἡγεμονία τῆς μοναδικῆς Ὑπερδύναμης, ἔχουμε περάσει σὲ φάση αὐξανόμενης ἀβεβαιότητας. Ἡ ἀβεβαιότητα ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴ συχνὰ ἀπρόβλεπτη συμπεριφορὰ κάποιων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ περιμέναμε συνέπεια καὶ ἀξιοπιστία. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει, ὡς Ἑλληνισμός, στὶς δικές μας, κυρίως, δυνάμεις νὰ στηριχθοῦμε. Νὰ χρησιμοποιήσουμε, ὅσο μποροῦμε, καὶ τὶς προσφερόμενες συμμαχίες μὲ γειτονικοὺς λαούς, τῶν ὁποίων τὰ συμφέροντα συμπλέουν μὲ τὰ δικά μας, ἀλλὰ νά ἒχουμε πάντα ὑπόψη μας, ὅτι, ἂν τὰ συμφέροντα τῶν ξένων ἐξυπηρετοῦνται, κάποια στιγμή, καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μας, δὲν θὰ διστάσουν αὐτοὶ νὰ ἀλλάξουν συμμαχίες.
Γιὰ νὰ εἴμαστε πειστικοὶ σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους, θὰ πρέπει νὰ καταστήσουμε σαφὲς ὅτι δὲν θὰ δεχθοῦμε λύση ποὺ νὰ θέτει σὲ κίνδυνο τὴ διαβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν Κύπρο. Φημολογούμενες λύσεις, ὅπως ἡ λεγόμενη Διζωνικὴ Δικοινοτικὴ Ὁμοσπονδία, ἢ ἡ Συνομοσπονδία, ἢ ἡ λύση δύο κρατῶν ὁδηγοῦν τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Κύπρου σὲ ἐθνικὴ εὐθανασία. Ἡ λύση ποὺ θὰ δεχθοῦμε θὰ πρέπει νὰ προνοεῖ καὶ γιὰ τὸν λαό μας ὅλα τὰ δικαιώματα ποὺ ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.
Ἡ κρίση τῆς Ἱστορίας θὰ πρέπει νὰ μᾶς συνέχει. Ἡ Ἱστορία δὲν ἀναγνωρίζει ἐλαφρυντικά. Κρίνει, ἐπικρίνει καὶ κατακρίνει ψυχρά, βάσει τοῦ ἀποτελέσματος. Αὐτὴ ἡ ἔγνοια ἂς μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος.
Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις καὶ μὲ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἐθνικοῦ μας θέματος νὰ μᾶς διακατέχει, χαιρετίζουμε, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς μεγάλης ἑορτῆς, ὅλους, ἰδιαίτερα τοὺς πρόσφυγες, τοὺς ἐγκλωβισμένους, τοὺς ἀγνοούμενους καὶ τοὺς συγγενεῖς τους, εὐχόμενοι ὑπομονὴ καὶ ἐγκαρτέρηση. Μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ἂς ἐντείνουμε τὶς προσπάθειές μας γιὰ ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας μας στὸ ἀνατέλλον νέο ἔτος 2026, τὸ ὁποῖο εἴθε νὰ εἶναι ἐν παντὶ εὐλογημένο ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,
Χριστούγεννα 2025.
Διάπυρος ἐν Χριστῷ τεχθέντι εὐχέτης,
+Ο ΚΥΠΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου