Ἡ χριστιανοσύνη βαδίζει αὐτόν τόν καιρό σέ μιά συνάντηση μέ τό γεγονός τῆς τοῦ Χριστοῦ Γέννας∙ μιά συνάντηση μέ τό «πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων», ὅπως ἀκοῦμε συχνά νά ἀναφέρουν μέ μιά ἀνεκτικότητα καί εὐανάγνωστες διαχωριστικές γραμμές ἄνθρωποι καλλιεργημένοι ἀλλά ἀδιάφοροι στό γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσεως. Κι ὅλο αὐτό μέσα ἀπό ἕνα πραγματικά ἐντυπωσιακό περιτύλιγμα ἠθῶν καί ἐθίμων, γραφῶν καί λόγων, ἔργων φιλαδελφίας καί μιά πρόσκαιρη διάθεση φιλαλληλίας.
Ὅμως, πίσω ἀπό τό
κάθε περιτύλιγμα, πίσω ἀπό τίς φωτεινές βιτρίνες καί τά λαμπιόνια ὁ κόσμος μας
περιστρέφεται μέ μιά ἀπίθανη ταχύτητα σέ μιά ἀέναη καταστροφή πολεμικῶν
συρράξεων καί συγκρούσεων ὑπερδυνάμεων… Στήν Ἀφρική οἱ ἐμφύλιοι καί
γενοκτονικοί ἀλληλοσπαραγμοί ἐμφανίζονται μετά ἀπό ἀναθεωρήσεις συμφερόντων τοῦ
προηγμένου κόσμου μας, μετά ἀπό ἀνακαλύψεις νέων ὀρυκτῶν κοιτασμάτων, μετά ἀπό
ἀποσύρσεις ἐνδιαφέροντος τῶν παλαιῶν ἀποικιοκρατῶν, πού ἀπό τόν τρόπο πού
δροῦσαν εἶχαν καθιερωθεῖ σάν νέο-ἀποικιοκράτες, μετά ἀπό ἀλλαγές κυβερνήσεων,
μετά ἀπό λαϊκούς ξεσηκωμούς καί ὑποκινήσεις πραξικοπημάτων…
Σ᾽ αὐτό τό «ἀδελφοφάγωμα»
βγαίνει ἕνα ὑπόγειο φονικό καί καταστροφικό αἴσθημα, σχεδόν πρωτογονικό καί
ἀμείλικτα ἀδιάκριτο, ὁ θρίαμβος τοῦ κακοῦ στόν χειρότερο ἀνίδωτο ἐφιάλτη. Ἐνίοτε,
οἱ ἰσχυρότεροι δίδουν καί Μεσσιανικό χαρακτῆρα στή δράση τους καί τά μέρη αὐτά
εἶναι σήμερα πάρα μά πάρα πολλά, εἶναι ἀμέτρητα καί ζητοῦν δεκάδες «Ραχήλ
νά κλαίουν τά τέκνα τους καί νά μήν θέλουν νά πιστέψουν ὅτι δέν ὑπάρχουν πιά..»
! Μιά γιά τό Σουδάν, μιά γιά τό Κονγκό, μιά γιά τή Μοζαμβίκη, γιά τό
Μαλί, τόν Νίγηρα, τήν Αἰθιοπία, τή Σομαλία, τή Βόρεια Νιγηρία, τή Λιβύη καί σέ
ἀπίθανα μέρη, ὅπου «ἀνεξάρτητες» ὁμάδες φανατικῶν δροῦν γιά νά
δημιουργήσουν νέες ἑστίες πολέμου…
Κι ἔρχονται
Χριστούγεννα καί ἐπιβεβαιώνονται οἱ στίχοι τοῦ ποιητοῦ Κῶστα Βάρναλη, στό ποιήμά
του «Οἱ πόνοι τῆς Παναγίας».
Φθάνει ἡ στιγμή τῆς Γέννας
τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Παναγία, βλέποντας τόν ἀνθρώπινο περίγυρο, ἀρχίζει ἕνα
μονόλογο, ἕνα νανούρισμα πού μοιάζει περισσότερο μέ μοιρολόϊ…
Ποῦ νά σέ κρύψω, γιόκα μου, νά μή σέ φτάνουν οἱ κακοί;
Σέ ποιό νησί τοῦ Ὠκεανοῦ, σέ ποιά κορφήν ἐρημική;
Δέ θά σέ μάθω νά μιλᾶς καί τ’ ἄδικο φωνάξεις.
Ξαίρω, πώς θα ’χεις τήν καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
πού μές στά βρόχια τῆς ὀργής ταχιά θενά σπαράξεις.
……………………………………………
Θεριά οἱ ἄνθρώποι, δέ μποροῦν τό φῶς νά τό σηκώσουν.
Δέν εἶν’ ἀλήθεια πιό χρυσῆ σάν τήν ἀλήθεια τῆς σιωπῆς.
Χίλιες φορές νά γεννηθεῖς, τόσες θά σέ σταυρώσουν.
Ὤχου, μοῦ μπήγεις στήν καρδιά, χίλια μαχαίρια καί σπαθιά.
Στή γλῶσσα μου ξεραίνεται τό σάλιο, σάν πικρή ἀψιθιά!
Ὤ! πῶς βελάζεις ἥσυχα, κοπάδι ἐσύ βουνίσο…
Βοηθᾶτε, οὐράνιες δύναμες, κι ἀνοίχτε μου τήν πιό βαθιά
τήν ἄβυσσο, κρυφά ἀπ’ τόν
κόσμο τοῦτο νά γεννήσω!
Σ’ αὐτόν, δυστυχῶς, τόν ἁπτό γιά ἐμᾶς καί ἀόρατο γιά τούς περισσοτέρους περίγυρο γεννᾶται καί φέτος ὁ Χριστός… Σέ μιά ἀκόμα προσπάθειά Του νά μᾶς παρακινήσει νά ἀφήσουμε τή θηριώδη φύση μας, σιγοψιθυρίζοντας τό μοιρολόϊ τῆς Γέννας τῆς Παναγίας σάν μιά νέα δεκάτη ᾠδή…
ὁ Καμερούν Γρηγόριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου