Ημέρα αναφοράς των Ορθοδόξων στους Νεκρούς μας σήμερα. Καθώς απέξω προχωρά ο κόσμος στην ένταση του Καρνάβαλου και των κομφετί, η Εκκλησία στρέφεται κατανυγόμενη προς τη "θριαμβεύουσα" πτυχή της κι επι-κοινωνεί με όσους κοιμούνται τον αιώνιο ύπνο.
Στην Ενορία μας δόθηκε -ως συνήθως- η ευκαιρία δύο συνάξεων για να μνημονευτούν οι Νεκροί του Μπανάτου. Η πρώτη ευκαιρία ήταν μεσημεριανή κι έγινε στον Ναό της Φανερωμένης μας. Ιδού και οι σχετικές φωτοστιγμές:
Η δεύτερη σύναξη ήταν εσπερινή κι έγινε στον ναό της Παναγούλας μας, απ' όπου τα υπόλοιπα φωτοστιγμιότυπα:
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ο Εφημέριός μας, ομιλώντας προς τα πολυπληθή εκκλησιάσματα, επισήμανε τη σημαντικότητα των Μνημοσύνων στη ζωή των Χριστιανών μας, αφενός μεν ως αναφορά στις προσωπικές ρίζες της ύπαρξης ενός εκάστου (πάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων κλπ.) και του ίδιου του πολιτισμού μας, αφετέρου δε ως παιδαγωγία και "μνήμη θανάτου" για εμάς τους χοϊκούς, οι οποίοι συχνάκις λησμονάμε αυτή μας την προοπτική, ασχολούμενοι -ανόητα- με πράγματα και καταστάσεις που ενισχύουν την δυσώδη πτωμαΐνη που μάς μέλλει. Κάλεσε μάλιστα τους ενορίτες, ν' αποδεινύονται ανθρωπινότεροι και πιο ευαίσθητοι έναντι του συναθρώπου (καταργώντας το ισχύον λατινικό φθέγμα "homo homini lupus" - ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος), πράγμα που θα σημάνει συνάμα και άσκηση στην ταπεινοφροσύνη.
Στο τέλος, μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, μοιράστηκαν τα Κόλλυβα (όλα φτιαγμένα στο σπίτι) και οι πλείστοι επισκέφτηκαν τους δικούς τους στο παρακείμενο Κοιμητήριο.
3 σχόλια:
λάμπει η εκκλησία μέ τά κόλλυβα καί τά κεριά.κι ομως μνημονεύει τους νεκρούς.κατι σάν γιορτή .Αντιγράφω καί κάτι Πεντζικικόν ."συναναστρεφόμαστε τούς νεκρούς συνεχώς,ο άνεμος από τ ανοιχτά τρικύμιζε τά μαλλια του
στεκόταν απ έξω μέ τή μαύρη γραβάτα σφιγμένη
ο νιούτσικος περίμενε η Αυγούλα νάρθει
"μάννα"έλεγε ,"πού είσαι;πατέρα πώς περνάς;σάς κράζω φίλοι καί συγγενείς,μανιά μου"...δέν έχω διαβάσει άλλο τέτοιο ποίημα.(από τά παλαιοντολογικά του Ν.Γ.Πεντζίκη.)
@ Αγαπητή Ναντιέζντα,
ευχαριστώ και συγχαίρω για το υπέρκαλο και πεντζικίζον σχόλιό σου.
Ελπίζω να είδες και το ημέτερο ανάλογο τρίστιχο (πλην ταπεινότατο) στον ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΗΣΚΙΟΥ.
Καλημέρες!
"κι εσύ πού δέ θές νά πεθάνεις τί παριστάνεις;" μ ενέπνευσε τό τρίστιχο αυτό καί έτσι αντέγραψα τό συγγενές πεντζικικόν..τι παριστάνει κανείς όταν απωθεί τήν μνήμη θανάτου; είναι μιά παράδοση πού ξεκινά από τόν Πλάτωνα καί συνεχίζεται ως τίς μέρες μας ..μέ τόν Κανάρη νά λέει "Κωνσταντη σήμερα θά πεθάνεις' Στόν Ισκιο αυτής τής παράδοσης καί τό υμέτερον ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου