Τασία Νέγκα Αβούρη (Ζάκυνθος 1924 - Μελίσσια 2010). Μια σύντομη περιδιάβαση στη ζωή και την προσφορά της

Η Τασία Νέγκα ήταν το 6ο κατά σειράν από τα 7 παιδιά που απέκτησε ο Διονύσιος και η Παρασκευή Νέγκα. Ο πατέρας της ήταν έμπορος και επιχειρηματίας, άνθρωπος πολυπράγμων και δημιουργικός, ανέπτυξε διάφορες δραστηριότητες μεταξύ άλλων είχε βιοτεχνία σαπωνοποιΐας, ενώ απέκτησε σημαντική περιουσία, αφού αγόρασε ένα κτήμα στην περιοχή Λυκούδι, στα περίχωρα της πόλης Ζακύνθου. Ταξίδεψε στις αρχές του αιώνα δύο φορές στην Αμερική, ώστε να αποκομίσει τα απαραίτητα κεφάλαια για να ξεπληρώσει δανειακές υποχρεώσεις που είχε. Όμως πέθανε νωρίς, λίγο μετά τη γέννηση του 7ου παιδιού της οικογένειας, αφήνοντας τη γυναίκα του Παρασκευή Νέγκα με επτά παιδιά και σημαντικές οικονομικές υποχρεώσεις.

Η Τασία γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1924. Όταν ο πατέρας της πέθανε ήταν σε ηλικία μόλις 3 ετών. Τη μεγάλωσε η μάνα της Παρασκευή Νέγκα το γένος Γούλιαρη, μαζί με τα άλλα της 6 παιδιά (5 κορίτσια και 2 αγόρια). Σαν παιδί έζησε στο πατρικό σπίτι στο καντούνι της Φανερωμένης στην συνοικία του Άμμου ενώ τα καλοκαίρια, τα περνούσαν στο Λυκούδι, όπου η οικογένεια είχε το κτήμα με αμπέλια και ελιές. Πήγε σχολείο στο Δημοτικό του Άμμου, στη Ζάκυνθο. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Ζακύνθου. Ήταν 15 χρόνων μαθήτρια στο σχολείο όταν ξεσπάει ο πόλεμος και η Ιταλική κατοχή στη Ζάκυνθο. Ανέφερε συμμετοχή στην Αντίσταση μέσω μαθητικών ομάδων.

Επιμένει να θέλει να φύγει από τη Ζάκυνθο για να σπουδάσει παρά το ότι τα οικονομικά της οικογένειας δεν το επιτρέπουν. Φεύγει τελικά για την Αθήνα που σπουδάζει Θεολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1943-1947), υπό δύσκολες συνθήκες (Κατοχή και Εμφύλιος). Δουλεύει για να σπουδάσει, ενώ σημαντική είναι η υποστήριξη που λαβαίνει από τον θείο της Πάνο Γούλιαρη, αδελφό της μητέρας της. Αυτός παίρνει την περίοδο αυτή, αλλά και στη συνέχεια στη ζωή της, τον ρόλο του πατέρα που λείπει και τού χρωστάει γι' αυτό ευγνωμοσύνη σε όλη της τη ζωή.

Εργάζεται μετά το πτυχίο του Πανεπιστημίου, κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα και διδάσκοντας σε ιδιωτικά σχολεία στην Αθήνα, Κρήτη και Άνδρο. Ο σεισμός του '53 τη βρίσκει μακριά από τη Ζάκυνθο. Γνωρίζεται με τον Μαρίνο Αβούρη (1954), φιλόλογο, νεοδιόριστο τότε καθηγητή Γυμνασίου, ερωτεύονται και παντρεύονται τον Δεκέμβριο του 1955 στο ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου των Φιλικών στη Ζάκυνθο σε κλειστό οικογενειακό κύκλο και εγκαθίστανται στη Ζάκυνθο, η οποία είναι ακόμη ερειπωμένη από τον σεισμό του '53. Έζησαν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής της (55 χρόνια) και απόκτησαν 2 παιδιά. Το 1956 γεννιέται το πρώτο τους παιδί (Νίκος) και το 1959 το δεύτερο (Διονυσία). Αποκτούν 5 εγγόνια: Νατάσα (1984), Κωνσταντίνος (1986), Μαρίνος (1987), Μαρίνα (1994) και Ευριπίδης (1997).

Ζουν στη Ζάκυνθο τα πρώτα χρόνια μέχρι να ανοικοδομηθεί η πόλη, σ' ένα παράπηγμα στην περιοχή Ξιφίτα, στη συνέχεια στην περιοχή της πλατείας Σολωμού και αργότερα στο Ψήλωμα, επί της οδού Φιλικών. Εργάζονται και οι δύο ως εκπαιδευτικοί στο εξατάξιο Γυμνάσιο Ζακύνθου στο ψήλωμα. Στα Μαρινέικα Μπανάτου, στο πατρικό κτήμα της οικογένειας Αβούρη, περνάνε τα καλοκαίρια.

Αναπτύσσουν μαζί σημαντική κοινωνική δράση στη Ζάκυνθο κατά την περίοδο 1955-1970. Η Τασία είχε συνεχή προσφορά σαν θεολόγος και εκπαιδευτικός εκτός του πλαισίου του σχολείου. Συνεισέφερε μέσα από οργάνωση μαθητικών ομάδων, κύκλους κυριών που συζητούσαν τακτικά πνευματικά και παιδαγωγικά θέματα κλπ. Είχαν μείνει ιστορικές οι Χριστουγεννιάτικες Λαχειοφόροι Αγορές που οργάνωναν οι μαθητικές ομάδες υπό την καθοδήγηση της με σκοπό να συλλέξουν χρήματα για υποστήριξη απόρων και αναξιοπαθούντων.

Το 1970 φεύγουν από τη Ζάκυνθο λόγω μετάθεσης του Μαρίνου Αβούρη που προάγεται σε επιθεωρητή και ζουν στο Ηράκλειο Κρήτης (1970-1973), Νέα Σμύρνη (1973-1974), Παγκράτι (1974-1990). Εργάζεται σε διάφορα σχολεία στην Κρήτη και στην Αθήνα. Φτάνει μέχρι τη βαθμίδα της Γυμνασιάρχου. Σε όλα αυτά τα μέρη η Τασία δημιουργεί γύρω της πυρήνες προσφοράς και εμπνέει νέους ανθρώπους στην κοινωνική προσφορά και δράση.

Μετά τη συνταξιοδότηση και των δύο, μετακομίζουν στα Μελίσσια Αττικής ενώ όλο και πιο συχνά περνάνε μεγάλες περιόδους στη Ζάκυνθο. Τελικά το 2000 μετακινούνται μόνιμα στη Ζάκυνθο, όπου μεταξύ άλλων τα τελευταία χρόνια ασχολείται με βιολογικές καλλιέργειες σε ένα μικρό λιοστάσι κληρονομιά από το πατρικό κτήμα. Το 2009 παρουσιάζει προβλήματα υγείας και μετακινούνται ξανά στα Μελίσσια. Εκεί αφήνει την τελευταία της πνοή στις 15 Μαρτίου 2010.

Το έργο της Τασίας Νέγκα ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής δύναμης και πίστης. Μπορεί να αποδοθεί μέσα από ένα δικό της κείμενο (απόσπασμα από ένα δικό της πρόσφατο κείμενο που έγραψε για τη φίλη της Μαρία Χέλμη), που περιγράφει με ακρίβεια και τα δικά της πιστεύω και τρόπο δράσης:

«Ενέπνεε αγάπη στον συνάνθρωπό της που ετύχαινε να την πλησιάσει. Του μετέδιδε τις αρχές και πεποιθήσεις που αθόρυβα και σιωπηρά ανάβλυζαν από το μέσα πλούτο το δικό της, τον ξεχωριστό που σε έλουζε και σε μαγνήτιζε να ακολουθήσεις το παράδειγμά της. Με τη συνεπή και κατά τη χριστιανική διδασκαλία ζωή της σε ωθούσε να επιστρατευθείς και εσύ σε αυτόν τον αγώνα, να γίνεις ο άνθρωπος όχι των λέξεων αλλά των έργων. Αυτός ο δρόμος της ταπείνωσης σού φέρνει και καρπούς πολλούς. Μόνο με αυτού του είδους την επιστράτευση υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθούν εστίες πολλές, εστίες αντίστασης κατά της εγωκεντρικής εθελοτύφλωσης και ανοχής του κακού που κυριαρχεί γύρω μας και ασφυκτικά μας περισφίγγει».

Οι οικείοι της Τασίας Νέγκα Αβούρη ζήτησαν αντί για στεφάνια στην μνήμη της να κατατίθενται δωρεές στο Λύρειο Ίδρυμα, παιδικό χωριό και Γηροκομείο, μη κερδοσκοπικό φορέα που προσφέρει σημαντικό έργο. Στοιχεία για το Λύρειο Ίδρυμα και αριθμοί λογαριασμού: http://www.ethnodata.gr/lyreioidryma/Support.html .