Ένα νιόγραφτο ποίημα του Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ για την παρουσία της Αγίας Βαρβάρας στην Αττική

ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Λοιπόν, μὲς στοῦ Μαγιοῦ τὸ θάμπωμα

μᾶς ἦλθες, χίλια καλῶς ὅρισες!

ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια ἀποδημίας

ἀπὸ τὴν πάλαι Βασιλεύουσά μας,

Κόρη γλυκύτατη τῆς πορφυροντυμένης

Μαρτυροπρωτεύουσας Νικομηδείας.

Κόρη μὲ τὸ βαρβαρικὸ καὶ δύσηχ’ ὄνομα

ποὺ τὸ κατέστησες Ἐσὺ ἀπὸ μόνη Σου,

κατέρυθρη ἀπὸ παρθενικὴ αἰδὼ

καὶ ἀπὸ αἷμα μαρτυρίου,

εὔμουσο ὄνομα καὶ ὁλοπόθητο!

Μᾶς ἦρθες σὲ ὧρες δίσεχτες,

ἀνήλιαγες, συννεφιασμένες

-δὲν εἶναι Μάϊος συνηθισμένος τοῦτος!-

ὧρες ταπείνωσης κι ἀγκούσας τοῦ λαοῦ μας.

Κι ἐμεῖς μὲ τὸ μισὸ παπούτσι,

τὶς τρύπιες τσέπες

καὶ τὴν πλούσια καρδιὰ

ἐσπεύσαμε τρεχαπετάμενοι νὰ Σ’ ἀγκαλιάσωμε

καὶ νὰ Σ’ ἀνασπαστοῦμε,

νὰ κρατηθοῦμε ὅπως-ὅπως ἀπ’ τὴ χάρη Σου

γιὰ νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι κ’ ὑψομέτωποι

τὴν ὥρα ποὺ ἡ γῆς γλιστρᾶ καὶ φεύγει

κάτω ἀπ΄ τὰ ποδάρια μας.

Οἱ πυροβολητὲς τοῦ Θεοφρούρητου Στρατεύματος

κι ὅσοι δουλεύουν τὸ πικρὸ ψωμί τους

σὲ λαγούμια σὰν ἀσπάλακες καὶ σ’ ὀρυχεῖα

ἀνασκιρτήσανε στὸ ἄκουσμα τοῦ ἐρχομοῦ Σου.

Τὸ ἴδιο κ’ οἱ ταλανιζόμενοι ἀπὸ λοιμώδεις νόσους,

καθὼς κ’ οἱ Μακεδόνες Δραμινοὶ

κ’ οἱ Ἁγιοβαρβαρίτες τοῦ Αἰγάλεω

ὁποὺ σεμνύνονται στὴν προστασία Σου

Ἁγια Βαρβάρα μου, καὶ στ’ ὄνομά Σου.

Ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ τὴν ὀντότητα

τῆς εὐσεβοῦς, περικλεοῦς Ἑλλάδος,

ἐφόρεσε μ’ ἀξιοπρέπεια τὴν ὕψιστη ἐπισημότητα

νὰ Σὲ καλωσορίσει ἐπὶ κιλίβαντος

μὲ ροδοπέταλα,

μὲ τάπητες στὸ χρῶμα τοῦ αἵματος,

μὲ ἤχους πανηγυρικούς,

μὲ θυμιάματα εὐώδη καὶ μελισσοκέρια,

μὲ μυρεψικὰ περιρραντήρια,

καὶ μὲ ληκύθους καρδιοστάλακτων δακρύων.

Πολλῶν κι ὁλόθερμων δακρύων

γιὰ Σένα, ποὺ σὲλίγο πάλι θὰ μισέψεις,

γιὰ μᾶς, γιὰ τὰ παιδιά μας

-στὴν ἡλικία Σου εἶναι!-

ποὺ τοὺς ψαλιδίσανε τὰ ὄνειρα

καὶ τὰ γεμίσανε ρυτίδες,

γιὰ ὅσους στέκουνε στὶς θλιβερὲς

οὐρὲς τῶν συσσιτίων,

γιὰ ὅσους σφαγιάζονται ὡς ἄρνες,

καλὴ ὥρα σὰν τοὐλόγου Σου,

λίγο παρέκει σὲ γειτονικὲς αὐλές,

γιὰ τὸ γνωστό Σου καὶ ἀγαπημένο Κίεβο

μὲ ὅσα μιλημένα καὶ ἀμίλητα κι αὐτὸ τραβάει,

γιὰ τοὺς ἀφανισμένους τάφους καὶ σταυροὺς

τῆς Νικομήδειας, ποὺ τώρα,

θὰ τὸ ξέρεις, τὴνε λένε πιὰ Ἰζμίτ.

Λοιπόν, χίλια καλῶς μᾶς ὅρισες,

χίλια καὶ δυὸ χιλιάδες,

παρηγοριὰ ὁλόδροση Ἁγία μου,

ὁ κάμπος μὲ τὰ λούλουδα

ποὺ λὲν’ οἱ Κρητικοί,

καὶ μὲ τὶς πρασινάδες!...

Καὶ δές, παρακαλῶ, ὅταν καὶ πάλι

θὰ στραφῇς στὴ Βενετιὰ μὲ τὰ χρυσᾶ βελόνια,

νὰ μὴ μᾶς λησμονήσεις χρυσοκόρη Βιθυνή,

μὴ μᾶς ξεχάσεις Σάντα Μπάρμπαρα,

μὲ τόσους γύρω μας γαμψόνυχους

βαρβάρους ψυχοβγάλτες,

ἀνατολίτισσα ἀγαπημένη Ἀδελφή μας...

Πειραιεύς, 24-5-2015

[Σημείωση ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ: Ευχαριστούμε τον Σεβ. Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, ότι επέλεξε το πολυπεριοδικό μας για πρώτη δημοσίευση του νεογραμμένου σήμερα ποιήματός του, που αφορά την σωματική παρουσία της Αγίας Βαρβάρας στην Ελλάδα, από τη Βενετία, όπου μονίμως πλέον θησαυρίζεται! Του ευχόμαστε η Αγία να τον κραταιώνει εν παντί, όπως και όλους μας! 

          Οι συνοδευτικές του ποιήματος φωτογραφίες αποτυπώνουν την προ ημερών ευλογητή αναχώρηση του λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας από τη Βενετιά προς την Αττική και προέρχονται από ιταλικό ιστότοπο.]