Το θείο έλεος ξεπλένει την ψυχή από κάθε ρύπο

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

22ας Μαΐου 2016

(Ιω. ε΄ 1 – 15)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Χιλιάδες αναξιοπαθούντες και ασθενείς άνθρωποι, πολλοί εξ αυτών μοναχοί στον κόσμο και αβοήθητοι, βρίσκονταν κάτω από τις στοές της κολυμβήθρας Βηθεσδά.

Η εικόνα που παρουσίαζαν ήταν σπαρακτική και συγκλονιστική. Δάκρυα, οιμωγές, παράπονα, φωνές πόνου ακούγονταν καθημερινά μάταια προσπαθώντας να συγκινήσουν τους αδιάφορους περαστικούς. Η θλίψη και ο πόνος που ποτέ δεν έλειψαν και ποτέ δεν θα λείψουν από τον άνθρωπο αποτελούν αφετηρία πολλές φορές για την μετάνοια και την λύτρωση. Ο άνθρωπος που πονά ξανασκέφτεται και διορθώνει τα λάθη του, αναλογίζεται τις αμαρτίες του και προσφεύγει στις αγκάλες του παντοδύναμου Θεού ως μόνη παρηγοριά και καταφυγή.

Ο ψαλμωδός Δαυίδ λέει ότι ζήτησε τον Θεό «ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως». Τότε η προσευχή γίνεται πιο ζεστή και η πίστη και ελπίδα πιο ισχυρές. Κι ενώ το σώμα πολλές φορές πάσχει, η ψυχή είναι χαρούμενη. Ο επί 38 έτη κατάκοιτος άνθρωπος, λοιπόν, λαμβάνει την θεία δωρεά της γιατρειάς από τα χέρια του Ιησού Χριστού.

Ενώ όλοι τον είχαν εγκαταλείψει και περιφρονήσει, ουδείς μάλιστα βρέθηκε να τον ρίξει στο ταρασσόμενο από άγγελο Κυρίου νερό της κολυμβήθρας για να γιατρευτεί, την ποθητή -ψυχική και σωματική γιατρειά- την πέτυχε από την ίδια την χάρη του Σωτήρος Χριστού.

Ο Κύριος τού συστήνει να μην αμαρτήσει πλέον και αυτή η συμβουλή Του δεν είναι τυχαία και ασήμαντη. Διότι, δυστυχώς, πολλών ασθενειών η αιτία είναι ο άτακτος και αμαρτωλός βίος. Η μέθη, η λαιμαργία, η ανηθικότητα, η ζήλια, η μνησικακία, ο θυμός έχουν δυσμενείς επιπτώσεις και στην σωματική υγεία. Επιφέρουν πολλές φορές σοβαρές και μόνιμες αναπηρίες ακόμα και θάνατο. Πέραν όμως από το σώμα, που έτσι και αλλιώς είναι φθαρτό, έχουν δυσμενείς επιπτώσεις και στην αθάνατη ανθρώπινη ψυχή. Την γεμίζουν φόβους, ενοχές, ανασφάλειες, άγχος, κατάθλιψη. Μπορεί όλα τα καλά και τις δόξες του κόσμου να απολαμβάνει κανείς και όμως να είναι απόλυτα δυστυχής.

Όμως το θείο έλεος και η δύναμη είναι πάντα παρόντα και εξαλείφουν κάθε αμαρτία και κάθε σωματικό ψυχικό πόνο, ξεπλένοντας την ψυχή από τον ρύπο και την ενοχή.

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, κι εμείς να ζούμε πραγματικό (και όχι υποκριτικό) ενάρετο βίο «ἐν Χριστῷ» και αυτό θα μας βοηθήσει να σωθούμε και να σώσουμε και άλλους συνανθρώπους μας, αποστομώνοντας κάθε φωνή και σκέψη ασεβούς και αμετανόητων, όπως ο Χριστός κατανίκησε τον δόλο και την ασέβεια των μοχθηρών Φαρισαίων. Γένοιτο!