Από βρέφος μέχρι τα σήμερα ξοδεύω πάμπολλες ώρες του νυχθημέρου μέσα στον ναό της Φανερωμένης εν Βανάτω της Ζακύνθου, μια και βρίσκεται -μοναστηριακώ τω τρόπω- δίπλα στο πατρικό σπίτι μας.
Θυμάμαι, καθισμένος κατάχαμα στο περιθώριο των στασιδιών, να μην αντέχω τις τόσο μακρές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας... Έτσι, συνομιλούσα τρόπον τινά με τις ελαιογραφίες των τοίχων του Ναού, ενώ συνωστιζόμουν αφόρητα από το πλήθος των εκκλησιαζόμενων. Παρηγοριόμουν όμως, διότι οι πέριξ άγιοι μού ήταν γνωστοί και φίλοι εκ κοιλίας μητρός!
Κάποιος όμως από αυτούς είχε την μεγαλύτερη συμπάθειά μου, διότι συνδυαζόταν με τον απόλυτο τρόμο μου: Ένας φοβισμένος άνθρωπος τρέχει προς τα βράχια να σωθεί, καθώς από τη μανιασμένη θάλασσα τον κυνηγά κάποιο φοβιστικότατο θαλάσσιο τέρας, με ορθάνοιχτο τεράστιο στόμα... Κάθε φορά που μπαίνω στην εκκλησία μας το τέρας καταδιώκει ακόμη κι ακόμη τον άνθρωπο εκείνο. Τόσα χρόνια τώρα, σε ένα κυνήγι δίχως τέλος...
Αργότερα, μαθαίνοντας ανάγνωση, συλλάβισα "ΙΩΝΑΣ", μεγαλώνοντας έμαθα και προσέλαβα ότι πρόκειται για την έξοδο του Προφήτη Ιωνά από την κοιλία του κήτους, όπως ιμπρεσιονιστικά (παράδοξο για εκκλησιαστικό έργο) έχει αποδοθεί από τον ζακύνθιο ζωγράφο και αγιογράφο Χρήστο Ρουσέα, καλλιτέχνη του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Όλα αυτά τ' αναθυμάμαι σήμερα, εορτή του αγίου Ιωνά, του διστακτικού Προφήτη. Κι ένα μυστικό μου: Κάθε φορά που μπαίνω στην εκκλησία, από τότε μέχρι σήμερα, με την αριστερή άκρη του βλέμματος, ελέγχω εκεί ψηλά, αν και κατά πόσον διέφυγε απ' το θαλάσσιο τέρας ο φίλος μου άγιος!!!...
Έγραψα, π. Παν. Καποδίστριας, 21.9.2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου