Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Όσοι υποστηρίζουν το "ουδείς αναντικατάστατος", θεωρώ ότι σφάλλουν. Διότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, μοναδικός και αναντικατάστατος, όπως ακριβώς το αποτύπωμα στα δάκτυλά μας, που δεν αντικαθίσταται, όντας μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αυτές τις σκέψεις κάνουμε κατά την εκδημία ενός καλού και αρχοντικού συντοπίτη μας, του Παύλου Δρογγίτη, ο οποίος μετέστη προς Κύριον, το μεσημέρι της εορτής της Αγίας Παρασκευής (26.7.2024) και ετάφη το απόγευμα της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος (27.7.2024), στο κοιμητήριο του Βανάτου.
Έζησε 85 δημιουργικά χρόνια, εδώ στον γενέθλιο τόπο του, το Βανάτο της Ζακύνθου, με τους αρχοντικούς ωσαύτως γονείς και τα πολλά αδέλφια του. Τονίζουμε τις λέξεις "καλός και αρχοντικός", διότι όλη αυτή η Οικογένεια, πατροπαράδοτα, διακρίνεται στον μικρό τόπο μας, για την πηγαία καλοσύνη και την ευρυχωρία της εσωτερικής αρχοντιάς, ψυχικής ευγένειας, καρδιακής αγάπης, της ανοιχτοσύνης στην κοινωνία. Ο Παύλος ήταν η χαρακτηριστική συμπερίληψη της εκδηλωτικής αγάπης της οικογένειας προς κάθε κατεύθυνση, όντας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ο -θα λέγαμε- paterfamilias των Δρογγιταίων, μετά την εκδημία κατ' αρχήν των γονέων του, πολυσέβαστων Παναγιώτη και Ελένης, και μετά των αδελφών του, αξιοθύμητων Γεωργίου και Διονυσίου. Έτσι η μεγάλη αυλή των Δρογγιταίων, πάντα ολάνθιστη, πάνδροση και ευρύχωρη ως τόπος και τρόπος ζωής, είχε χαρακτηριστική μορφή αρχηγού της, τον Παύλο (Λάκη), συνεπικουρούμενο στην γαλαντομία και καλοσύνη από την αγαπημένη σύζυγό του, την Γεωργία. Η νεότερη οικογένεια, του Βαλάντη με την Άννα και τα παιδιά τους, Παύλο και Σπύρο, συνεχίζουν την πατρογονική παράδοση.
Άνθρωπος της Εκκλησίας ο κεκοιμημένος Παύλος! Επί πολλές δεκαετίες διετέλεσε Εκκλησιαστικός Σύμβουλος στους Ναούς του Βανάτου, κυρίως δε της Φανερωμένης! Οι λέξεις "Εκκλησιαστικός Σύμβουλος" στους μικρούς τόπους δεν εκφράζει όλη την αλήθεια. Καλύτερα να πούμε: Ο χαμάλης, ο υπηρέτης, ο άνθρωπος για τις βαριές δουλειές της Εκκλησίας, κάτι περισσότερο από νεωκόρος, επειδή συγκεντρώνει και όλες τις κακότητες των εναντίων της εκκλησιαστικής ζωής, που πάντα -δυστυχώς- υπάρχουν και δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτε, μάλιστα δε ως οχιές πασχίζουν να δηλητηριάσουν όσους διακονούν τη μεγάλη υπόθεση που λέγεται Ενορία και Ναός κάθε τόπου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ήμουν πολύ μικρός και ο Παύλος Δρογγίτης ήταν Επίτροπος, με τόση διάθεση δοτικότητας και διακονίας στον Ναό μας, μια Κυριακή καλοκαιριού σαν τώρα, έβγαινε τελευταίος από τη Φανερωμένη μας κι ένας από τους ανωτέρω αργόσχολους δηλητηριαστές, θέλοντας να τον πειράξει περιπαιχτικά, του λέει: "Λάκη, εβγάλατε πολλά σήμερα εεε;", εννοώντας τα... έσοδα από τον ισχνότατο δίσκο της Κυριακής. Εκείνος στωικά, εν είδει χιούμορ μάλιστα (διότι είχε και πολύ χιούμορ), του απαντάει, σαν να περίμενε την ερώτηση: "Δόξα τω Θεώ, εβγάλαμε το μεροκάματο. Τη βγάλαμε και σήμερα!". Κι έφυγε, κλειδώνοντας τον Ναό, σαν να του είχε πει ο άλλος, το πιο φυσικό πράγμα. Σοκ, ο δηλητηριαστής!!!
Προσωπικά, επιτρέψατέ μου, να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου, ότι, όντας μικρό παιδάκι και διαμένοντας δίπλα στον Ναό της Φανερωμένης, ο ίδιος, μαζί με τον τότε Εφημέριο και μετέπειτα Γέροντά μου, αοίδιμο Διονύσιο Μαμφρέδα (+1993), επέμενε να είμαι διαρκώς στην εκκλησία και να βοηθώ τον ιερέα ως "δασκαλούδι" (:ιερόπαις) και αργότερα ψαλτάκος. Δεν το μετάνιωσα ποτέ! Ένα κυριακάτικο πρωί, κόβοντας το αντίδωρο, έκοψα και το δάχτυλό μου, πλημμυρίζοντας στα αίματα. Με πήρε αγκαλιά με αγάπη και φροντίδα και με πήγε δίπλα, στη μητέρα μου!
Πολλές δεκαετίες ήταν, λοιπόν, Επίτροπος ο Λάκης, η δε σύζυγός του, η Γεωργία, εκ των πρώτων συνεργατών των Εφημερίων και του πνευματικού έργου της Ενορίας κατά την τελευταία 50ετία σχεδόν. Η Ενορία, χρωστώντας τόσα και τόσα στον Μεταστάντα και την οικογένειά του, στις 21 Νοεμβρίου 2010, στο πλαίσιο των τότε εορτών για τα 500 χρόνια Ιστορίας της Ενορίας (1510-2020), του απένειμε τιμητική διάκριση με Χρυσό Στεφάνι, ως μικρή έκφραση τιμής για τη μεγάλη προσφορά του. [Δείτε ανωτέρω φωτό].
Κατά την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος και η σύζυγός του, είχαν αναλάβει να διακονούν στην εορτή της Βλαχέραινας Βανάτου και κάθε 2α Ιουλίου, ανάμεσα στα πολλά άλλα, μετά από μεγάλη προετοιμασία, παρασκεύαζαν το παραδοσιακό γλύκισμα του "Κουμπόστου" (γύρω στις 300 μερίδες) και ο ίδιος ο Λάκης, με έκδηλη ευχαρίστηση, τα διένειμε (εις διπλούν, τριπλούν και πολλαπλούν) στους συνεορταστές της Παναγίας. [Δείτε ανωτέρω φωτό].
Ύστερα ήρθε η ασθένεια... Μετά από τα πρώτα ξεσπάσματά της, η νηνεμία... Έτσι, επανήλθε στην κανονικότητα της καθημερινότητας έως και τον συχνό εκκλησιασμό, όπως πάντα. Τελευταία φορά που εκκλησιάστηκε ήταν την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, 2 Ιουνίου 2024, στον Ναό της Φανερωμένης μας. [Δείτε ανωτέρω φωτό]. Κατόπιν, άρχισε η ροπή προς το τέλος... Η Οικογένειά του τον φρόντισε πολύ και άγρυπνα. Όμως ήταν η ώρα να αναπαυθεί... Την Κυριακή, 21 Ιουλίου 2024, τού μετέδωσα κατ' οίκον Σώμα και Αίμα Χριστού. Με ευχαρίστηση δέχτηκε τον Κύριο εντός του. Αποχαιρετώντας τον, του είπα: "Να ξέρεις πως ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ!" Και τούτο, διότι η Αγάπη είναι διάλεκτος για την Αιωνιότητα. Ο Θεός δεν έχει απλώς Αγάπη, ΕΙΝΑΙ η Αγάπη! Οπότε ό,τι και όποιον αγαπάμε, ούτε εκπίπτει, μήτε πεθαίνει, διότι υπάρχει στο μέσο η αυτοΑΓΑΠΗ, δηλαδή ο Θεός! Η Αγάπη υπερτερεί και της Πίστης και της Ελπίδας! Ο Απόστολος Παύλος το λέει ξεκάθαρα: "Τώρα μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία· μεγαλύτερη δε αυτών είναι η αγάπη" (Α΄ Κορ. 13,13).
Ως εκ των ανωτέρω, για κάθε άνθρωπό μας που περνάει από τα του κόσμου, στα υπερκόσμια και υπερουράνια, εν προκειμένω του αγαπημένου συντοπίτη μας ΠΑΥΛΟΥ ΔΡΟΓΓΙΤΗ, ο τρόπος της Αγάπης είναι ο κατεξοχήν δρόμος, μάλιστα δε: μονόδρομος!
Αιωνία σου η μνήμη, αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ και συντοπίτη μας! Καλό Παράδεισο να γευτείς! Η Παναγία χρειάζεται τις υπηρεσίες σου Εκεί, για την παρασκευή του "Κουμπόστου" τ' Ουρανού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου