Λες και ήταν χτες

Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυξ, 25.10.2020     

Λες και ήταν χτες που στις 22 Οκτωβρίου του 1991 σήμαναν χαρμόσυνα οι καμπάνες του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και διαλάλησαν δυνατά πως στον Θρόνο της Πρωτόθρονης και Πρωτοεύθυνης Μαρτυρικής Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως εκλέχτηκε ο από Χαλκηδόνος Βαρθολομαίος. Θυμάμαι τον πρωτοσέλιδο τίτλο του «Ε.Κ.»: «Εκλέχτηκε ο αριστέας πάντων».

Τόσες και τόσες φορές είχα ακούσει να σημαίνουν οι καμπάνες του Αγίου Γεωργίου κατά τις επισκέψεις μου στο Φανάρι, αλλά εκείνη τη φορά ένιωσα πως ο χτύπος τους ήταν πιο δυνατός λες και ήθελαν να ακουστεί το χαρμόσυνο μαντάτο παντού στην Πόλη του Κωνσταντίνου, στον κόσμο ολόκληρο, παντού σ’ Ανατολή και Δύση και να πληροφορήσει ακόμα «και τοις εν μνήμασι» που καρτερούν ανάσταση νεκρών. Να το μάθουν κι αυτοί πως η πορεία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως συνεχίζεται επειδή ακριβώς «ζει Κύριος ο Θεός» και να στήσουν χορό εκεί που βρίσκονται «στη γειτονιά των αγγέλων» και να ευχηθούν στον Βαρθολομαίο Ετη πολλά και Θεοβλόγητα, Καλή Πατριαρχία.

Κι από τότε πέρασαν 29 ολόκληρα χρόνια. Λες και ήταν χτες. Συλλογιέμαι πολλές φορές πώς περνούν αλήθεια τα χρόνια! Είναι κι αυτά σαν τα διαβατάρικα τα πουλιά που περνούν και πετούν και φεύγουν αφήνοντας ξωπίσω τους μια αόρατη γραμμή της ορατής πορείας τους. Κι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος 29 χρόνια έγραψε και γράφει τη δική του πορεία και θα τη γράφει για πολλά ακόμα χρόνια, κρατώντας σφιχτά και αταλάντευτα το πηδάλιο της Εκκλησίας και έχοντας στην καρδιά και στο νου του «την μέριμνα πασών των Εκκλησιών» και μάλιστα κάτω από συνθήκες δύσκολες «ων ουκ έστιν αριθμός».

Οχι λίγες φορές τα ιοβόλα βέλη δεν εκτοξεύονται από υπενάντιους εκ των έξω, αλλά το πιο τραγικό είναι ότι εκτοξεύονται εκ των έσω και μάλιστα εκ των ευεργετημένων και αναδειχθέντων  από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, μερικοί εκ των οποίων θα είχαν απομείνει στη ναφθαλίνη. Και όμως, άλλοτε ιεροκρυφίως και άλλοτε απροσχημάτιστα παρέχουν πράγματα στον ευεργέτη τους. Ετσι όμως είναι οι άνθρωποι, ευμετάβολοι, κινούμενοι και συμπεριφερόμενοι ανάλογα με τα συμφέροντα και τις στοχεύσεις τους γι’ αυτό και «ομαδοποιούνται». Ακόμα όμως δεν «επέστη ο καιρός» για περισσότερα για τις φράξιες των αγνωμόνων. Ο Πατριάρχης τους γνωρίζει και τα γνωρίζει, αλλά αυτό που διακρίνει τον Βαρθολομαίο είναι το μέγεθος της μεγαθυμίας του αν και αυτό πολλές φορές λειτουργεί σε βάρος του. Ωστόσο, όπως αποδείχτηκε στις 8 Οκτωβρίου με την δυναμική παρέμβαση του Πατριαρχείου στα εκκλησιαστικά πράγματα της Αμερικής, με την αποπομπή του Ευαγγέλου από τη Νέα Ιερσέη και την τιμωρία του Μεθόδιου της επιβολής αργίας από κάθε ιεροπραξία δείχνοντάς του ουσιαστικά τον δρόμο της εξόδου, το Φανάρι έχει τον τελευταίο λόγο και φυσικά τολμά. Άλλωστε και η υπομονή και η μεγαθυμία έχουν τα όριά τους.

Το μικρό παιδί από την Ιμβρο, ο Δημήτρης Αρχοντώνης, ο επιμελής και αριστούχος μαθητής με φλόγωση ψυχής για την Εκκλησία και το Γένος είναι ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης, ο αδιαμφισβήτητος και ρηξικέλευθος ηγέτης της Οικουμενικής Ορθοδοξίας και φυσικά και των Εκκλησιαστικών Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου ανά τον Κόσμο συμπεριλαμβανομένης και της καθ’ ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής.

Και την ώρα που γράφονται τούτες οι σκέψεις βρίσκεται για μία ακόμα φορά στη γεννήτρα γη του, την Ιμβρο, εκεί που φαίνεται πως βρίσκει απανεμιά και γαλήνη η ψυχή του.