Η τροφός της ζωής

«Η στείρα τίκτει την Θεοτόκον και τροφόν της ζωής ημών». Με αυτή τη φράση κλείνει το κοντάκιο της εορτής του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως μία υπόμνηση των συνθηκών κάτω από τις οποίες η Παναγία ήρθε στη ζωή. Στείρα η Άννα η μητέρα, μεγάλη σε ηλικία και γεννά, με την ευλογία του Θεού και το σχέδιο της Πρόνοιάς Του, μέσα από την αγάπη του Θεοπάτορος και συζύγου της Ιωακείμ, τόσο προς τον Θεό όσο και προς εκείνη. Αποδεικνύεται ψέμα η κατάρα που οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι το ζευγάρι είχε από τον Θεό, να παραμένει στείρο. Μας υπενθυμίζεται έτσι ότι δεν πρέπει να ερμηνεύουμε με βάση δικές μας αντιλήψεις το τι θέλει ο Θεός και τι επιτρέπει από εμάς. 

Δύο καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς κάποια ιδιαίτερη αμαρτία, με αγάπη και πίστη προς τον Θεό, δεν κάνουν παιδιά. Δεν τους τιμωρεί ο Θεός, αλλά θέλει να δώσει κάτι που συχνά οι γονείς ζούμε ως πειρασμό: ότι τα παιδιά είναι δικά μας, μας ανήκουν, τα κάνουμε ό,τι θέλουμε για να γίνουν αυτά που όχι απλά συμπληρώνουν την αγάπη, αλλά μας καταξιώνουν και μέσα από αυτά η ζωή παίρνει νόημα. Εδώ ο Θεός αφήνει να περάσουν πολλά χρόνια, για να έρθει η Παναγία. Για να μην έχουν οι γονείς της το αίσθημα της ιδιοκτησίας και της κτητικότητας. Για να νιώθουν ότι όλα, ακόμη και τα παιδιά, είναι του Θεού. Και γι’ αυτό στα τρία της χρόνια θα την αφιερώσουν στον ναό, χωρίς να αισθανθούν ότι θα χάσουν τον θησαυρό τους και μάλιστα για χάρη του Θεού. Όχι, τα παιδιά είναι εικόνες Θεού και υπάρχουν για να ακολουθήσουν τη δική τους ζωή. Χρέος των γονέων είναι δείξουν σ’ αυτά ότι η ζωή έχει νόημα όταν περνά μέσα από τη σχέση με τον Θεό και μέσα από την πίστη γι’ Αυτόν και την αγάπη Του.

Θεοτόκος η Παναγία και τροφός της ζωής μας. Η τροφή είναι απαραίτητη για να ζήσουμε, για να αναπτυχθούμε, για να δημιουργήσουμε, για να κάνουμε την πορεία μας μέσα στον χρόνο. Όμως η Παναγία μας δείχνει ότι η τροφή δεν είναι ένα γεγονός επιβίωσης, αλλά περνά μέσα από την αγάπη για όλους. Τρέφομαι υλικά, νοιάζομαι για εκείνους που δεν έχουν για να επιβιώσουν, αλλά και τρέφομαι πνευματικά. Και η τροφή που νοηματοδοτεί τη ζωή μας είναι ο Χριστός, ο Υιός της Παναγίας, ο Υιός του ανθρώπου. Χωρίς Αυτόν, καμία επιβίωση δεν φτάνει, διότι η τροφή μεταθέτει, αλλά δεν αναστέλλει τον θάνατο. Και η Παναγία, τρέφοντας με το γάλα της τον Χριστό και με την έγνοια της να μεγαλώσει και με την υλική τροφή, παραδίδει στον κόσμο Εκείνον που δεν θα είναι μόνο παιδί της, αλλά που στο πρόσωπό Του όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να τραφούν με τον Ίδιο ως τον Άρτο της Ζωής, τον Αγάπη, την Ανάσταση, την Αιωνιότητα. Τρεφόμαστε έτσι με τον τρόπο που νοηματοδοτεί τη ζωή και τον θάνατο και μας κάνει ενεργές εικόνες Θεού, που θέλουμε την ομοίωση με Εκείνον.

Είναι χαρά η γιορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου. Μας υπενθυμίζει την εμπειρία της ζωής της Εκκλησίας: ότι η Θεοτόκος είναι η τροφός της ζωής μας. Αυτή που μας δείχνει τον Χριστό και μας καλεί σε Εκείνον να αναθέσουμε τα πάντα, με την Αγάπη, την Ανάσταση, την Αιωνιότητα. Να μη μένουμε στην κτητικότητα και στην επιβίωση, αλλά μέσα από το δικό της παράδειγμα, την προσευχή μας και σ’ εκείνη να ζητούμε τον σκοπό μας: να ζήσουμε με τον Χριστό για πάντα! Κι αυτή θα συνεχίσει να μας αγκαλιάζει, να μας τρέφει με ελπίδα, με προσευχή, με χάρη! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

8 Σεπτεμβρίου 2025. Εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου