Του Θεοδώρου Καλμούκου
29 Δεκεμβρίου, 2019
Δεν εξέπληξε η τελευταία πράξη αντιεκκλησιαστικού και αντορθόδοξου παροξυσμού του Πατριαρχείου της Μόσχας, η διακοπή της μνημόνευσης του ονόματος του Προκαθημένου του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Μακαριώτατου Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου του Δευτέρου από τα Δίπτυχα της Θείας Ευχαριστίας, επειδή αναγνώρισε την Αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια επειδή ο Πατριάρχης Θεόδωρος έπραξε το εκκλησιολογικώς ορθόν.
Το γραφικό είναι ότι η Μόσχα επιδίδεται σε εκκλησιολογικό τραγέλαφο διότι ενώ διέκοψε την κοινωνία με τον Πατριάρχη Θεόδωρο, αποφάσισε να διατηρηθεί η Ευχαριστιακή κοινωνία με τους ιεράρχες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, εκτός από εκείνους οι οποίοι ανεγνώρισαν ή πρόκειται να αναγνωρίσουν την Αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας.
Αλήθεια τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για γελοίες αποφάσεις οι οποίες καθιστούν γελοίους εκείνους που τις λαμβάνουν, άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν μεγάλους και ιερούς θεσμούς. Ούτε βέβαια η απόπειρα να προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκπλήσσει διότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος και γενικότερα η ιεραρχία και οι θεολόγοι της Ρωσίας δεν μπορούν δυστυχώς να διακρίνουν, ιδιαίτερα έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι. Ούτε φυσικά καταλαβαίνουν τι είναι ενότητα της Εκκλησίας, πέρα από την αντιληπτική μιας εκκοσμικευμένης προσέγγισης συνομοσπονδιακού συμπιλήματος με έντονες και χτυπητές τις κοσμικές φιλοδοξίες.
Δεν περνά χρόνος και ευκαιρία που να μην απεργαστεί το Πατριαρχείο της Μόσχας την αποδυνάμωση της ενότητας και της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανά τον Κόσμο, όπως αποτόλμησε, ανεπιτυχώς βέβαια, με τη Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016.
Επί τέλους οι Μοσχοβίτες αυτοί είναι, χρησιμοποιούν ισχυρή προπαγάνδα με πολλά τιμήματα και σε πολλούς. Είναι να απορεί κανείς πώς επέτρεψε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στον εαυτό του να τον χρησιμοποιούν οι Ρώσοι ως «Δούρειο Ιππο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στην προσπάθειά τους να την διασπάσουν.