1
Υπήρχες δεν υπήρχες αδιάφορο
αλλού η ζωή
ώσπου τριανταρίζοντας
λέξεις με ζώσανε σφιχτές
φιδάκια δεκαπεντασύλλαβα
του Αυγούστου γούστα
η έγνοια της Εξόδου από τα τώρα
ο πατέρας Πόλεμος
η μητέρα Μητριά.
Ο κόσμος στον κόσμο του έκτοτε
κατάστικτος από ιδέες και ξωτικά
σοφίσματα μικράς πνοής με χαραμίζουν
άνθρωποι κουτοί
με τη γνώση απόγνωση
και το φως θηλιά.
Με το μάτι ανάβεις δέντρο
το θύμα στο λαιμό σου λοιπόν
αλλού η ζωή
τούφες τούφες το πένθος στα τζάμια
νύχτα νεοσύστατη άμαθη στο σκοτάδι
τρέμει τις εξελίξεις.
2
Πού θα σε βγάλει ο Σπαραγμός;
Στον Άι Λύπιο της Χαράς
στο τέλειο
ή στην τελεία;
Στα Τρία Πηγάδια μήπως της Οργής;
Δόξα τω Θεώ
δεν έχεις δάκτυλα μήτε για τον σταυρό σου
πλην δακτυλοδεικτούμενος
όσο για οφθαλμούς
άκου να δεις:
Λίγες που μας απόμειναν ακήδευτες αγάπες
εύφορο κοιμητήριο εκζητούν
το χώμα της Ποίησης έστω
ν' απιθώσουν εκεί
το έαρ του φθινοπώρου τους
πάνδημο το Τυχαίο αναπτύσσει τραχύτητα
στίχοι παραλογίζονται ολοένα
και με το δίκιο τους
χρόνος αντίθεος
βγάνει χαιρέκακα τα μάτια των αγίων σου
απ' τα τοιχία της Νοσταλγίας.
(Αύγουστος- Σεπτέμβριος 2003)
[Από το ποιητικό βιβλίο του Παναγιώτη Καποδίστρια, Mater Dolorosa, εκδ. το δίγαμμα, Ζάκυνθος 2005, σ. 40 εξ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου