Δόξαν, εὐχαριστίαν καί προσκύνησιν ἀναπέμπω εἰς τόν τρισάγιον Θεόν, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, τόν εὐργετήσαντα με ἐκ κοιλίας μητρός μου, Μακαριώτατε Πάπα καί Πατριάρχα μου τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καί πάσῃ τῆ Ἀφρικῆ Ἐκκλησίας.
Δόξαν καί εὐχαριστίαν καί προσκύνησιν διά τήν καταδίωξιν μου μέ τήν ἀγάπην Του.
Ὅσο κατατρεγμό ζοῦσα στήν πορεία τῆς ζωῆς μου, τόσο ἔνιωθα τό ἔλεος τοῦ Κυρίου νά μέ καταδιώκει. Ὅσο τά κύματα τῶν δοκιμασιῶν ὀρθώνονταν γιά νά μέ καταπιοῦν, τόσο τό ἔλεος καί ἡ ἀγάπη Τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, μέ ὁδηγοῦσαν σέ γαλήνιο λιμάνι.
Ξεκινῶντας τό πολυκύμαντο ταξίδι τῆς ζωῆς ἀπό τό Πλωμάρι τῆς Λέσβου, ἀπό τόν πατέρα μου καπετάνιο Παναγιώτη καί τήν μητέρα μου καπετάνισσα Μυρσίνη, θυμᾶμαι τόν ἔφηβο Δημήτρη, πρίν 50 χρόνια τώρα, μετά ἀπό ἕνα κατηχητικό μάθημα ἀπό τόν μακαριστό Ἱεροκήρυκα Ἀρχιμ. Ἱερόθεο Λυγερό στόν Ἅγιο Νικόλαο Πλωμαρίου νά σκιρτᾶ ἡ καρδιά του γιά τήν ἱεραποστολή καί νά δίδει ὑπόσχεση νά ἀκολουθήσει τήν ἱεραποστολική τρίβον.
Μετά τό μάθημα ἐκεῖ στήν αὑλή τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἴπαμε μέ τούς συμμαθητές μου:
-Πᾶμε γιά τήν Ἱεραποστολή, παιδιά;
Ποῦ νά ξέρω, ὅτι αὐτό τό ταξίδι, πού ξεκίνησε ἀπό τήν ἐφηβεία, ἔμελλε νά πιάσει λιμάνι στήν Ἀλεξανδρινή Ἐκκλησία καί στήν δυτική ὄχθη τῆς λίμνης Βικτώριας, στήν Μπουκόμπα τῆς Τανζανίας;
Α. Καί ἀρχίζει ἡ καταδίωξη τοῦ Θεοῦ.
Ἐρχόμενος στήν Ἀθήνα ἐκεῖ ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, μοῦ δίδαξε τήν ἱεραποστολή καί μοῦ γνώρισε τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, πού ἀπό τότε ἔγινε τό Ἱεραποστολικό πρότυπο μου στήν ἱερατική μου ζωή. Παράλληλα ὁ σύνδεσμος μου μέ τόν μακαριστό ἱεραπόστολο τοῦ Κογκό Κοσμᾶ Γρηγοριάτη καί ἡ μαθητεία κοντά στόν σημερινό Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο μοῦ ἔδειξαν τήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή, πού ἀπό τότε μέ σαγήνευε καί μοῦ ἔμαθε καλά, «ὅτι μιά Ἐκκλησία χωρίς ἱεραποστολή εἶναι μιά Ἐκκλησία χωρίς ἀποστολή».
Ἐρχόμενος στή Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁ μακαριστός Γέροντας μου ἱερομόναχος Σπυρίδων, μετά τήν χειροτονία μου στή Μονή τῆς μετανοίας μου τήν Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου, μέ ἔρριξε στήν θάλασσα τοῦ κόσμου δίπλα στόν μακαριστό Δεσπότη μου Ἱερισσοῦ Νικόδημο. Ἔμεινα κοντά του 32 χρόνια ὡς Ἱεροκήρυκας καί Πρωτοσύγγελος του καί 6 κοντά στόν σημερινό Μητροπολίτη Θεόκλητο, ἔχοντας πάλι τήν πεποίθηση, ὅτι ἔκανα ἱεραποστολή. Κηρύττων, ἱερουργῶν, ἐλεῶν τούς μεγάλους καί κυρίως τά παιδιά καί τή νεολαία ἐπί 38 χρόνια, εἶχα τή συνείδηση, ὅτι ἔκανα ἱεραποστολή στήν Χαλκιδική.
Ἡ μαθητεία μου κοντά στόν μακαριστό π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο, μέ ἔκανε νά ἀσχοληθῶ ὡς ὑπεύθυνος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἔργου στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέ ἕνα ἄλλο εἶδος ἱεραποστολῆς, τήν ἐπιστροφή τῶν ἐν πλάνῃ καί αἱρέσει εὑρισκομένων ἀδελφῶν.
Πρίν 30 χρόνια δοκίμασα νά ἐξέλθω πρός Ἀλβανίαν μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, κοντά στόν ὁποῖο ὑπηρέτησα 2 χρόνια στόν ἀγῶνα γιά τήν ἀναστήλωση τῆς διωχθείσης ἐκεῖ Ἐκκλησίας. Ὁ διωγμός ὅμως ἀπό τό Ἀργυρόκαστρο, σταμάτησε ἐκείνη τήν καρποφόρα προσπάθεια, μαθαίνοντας μου καλά, ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἄρση Σταυροῦ. Ἐδῶ κυριολεκτικά τά κύματα τοῦ βίου καί τοῦ ἅδου πῆγαν νά μέ καταπιοῦν. Εὐχαριστῶ τόν Κύριο γι'αὐτή τήν ἐμπειρία τοῦ διωγμοῦ γιά τήν ἀγάπη Του. Ἐκεῖ ἔζησα τήν ἄβυσσο τῆς κακίας τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐκεῖ ἐβίωσα καί τό χέρι τοῦ Θεοῦ, τοῦ λυτρώσαντος με «ἐξ ἅδου κατωτάτου».
Β. Καί ἡ καταδίωξη συνεχίζεται.
«Τοῦ βίου τήν θάλασσαν, ὑψουμένην καθορῶν, τῶν πειρασμῶν τῷ κλύδωνι, τῷ εὐδίῳ λιμένι σου προσδραμῶν, βοῶ σοι∙ ἀνάγαγε, ἐκ φθορᾶς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».
Πρίν 20 χρόνια ἔγινε ἡ πρώτη κλήση ἀπό τόν προκάτοχο Σας μαρτυρικό Πατριάρχη Πέτρο, νά κατέβω στήν Ἀφρική. Ἀπό τό 2009 μέ πολιορκεῖ ἡ ἀγάπη Σας συστηματικά, ἀφοῦ ἐπί δεκαετία πηγαινοερχόμουνα στό Κογκό κοντά στόν πολύκλαυστο ἀδελφό Νικηφόρο, διδάσκοντας στή Θεολογική Σχολή καί μαθαίνοντας τήν ἱεραποστολή τῆς Ἀφρικῆς.
Ἐδῶ καί 10 χρόνια ἔζησα τήν ἡσυχαστική ζωή στήν Σκήτη τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ, πού μέ προετοίμασε γι' αὐτή τήν ὥρα καί τήν στιγμή.
Καί ἐνῶ πίστευα, ὅτι θά ἔμενα στό γαλήνιο λιμάνι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, καί στό κελλί μου στό Ἅγιον Ὄρος, τό τιμόνι τῆς ζωῆς στράφηκε πρός τόν Σταυρόν τοῦ Νότου, ὑπακούοντας στήν πρόσκληση Σας, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα. Ἡ καπετάνισσα μητέρα μου Μυρσίνη πού μᾶς βλέπει αὐτή τή στιγμή μέσα ἀπό τήν τηλεοπτική μετάδοση τοῦ 4Ε, στό ὁποῖο μέ τόν μακαριστό Γέροντα Θεόφιλο ἔκανα ἑκατοντάδες ἐκπομπές, ἡ μητέρα μου πρώτη καί μετά ὁ Σεβ. Ἱερισσοῦ Θεόκλητος, τόν ὁποῖον διηκόνησα 6 χρόνια, μαζί μέ τόν Ἱωαννίνων Μάξιμο μέ ἐνθάρρυναν γιά τήν ἔξοδο μου καί τόν ἐλλιμενισμό μου στήν πραγματική ἀγάπη Σας, Μακαριώτατε. Ἔτσι πρίν 18 μῆνες ἀγκυροβόλησα στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας.
Τώρα ὁ Πατριάρχης μου, μοῦ ἀνέθεσε νά γίνω ὁ κήρυκας τῆς σωτηρίας καί καθοδηγητής τῶν πιστῶν στήν Μπουκόμπα τῆς Τανζανίας.
Τώρα ὅμως ἀρχίζουν τά δύσκολα.
Γ. Τώρα ἀρχίζει ἡ σκληρή καταδίωξη τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, «ὁ ἐπίσκοπος τῶν ψυχῶν ἡμῶν» ζητᾶ ἀπό αὐτούς πού τόν ἀκολουθοῦν νά σηκώσουν τόν Σταυρό Του καί τούς ποιμένες διαδόχους Του, νά «εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιάσουν τήν ψυχή τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου» ἀναλογίζομαι, πόσο ἕτοιμος εἶμαι γιά θυσία;
Ὅταν οἱ προστάτες μου Ἅγιοι, Δημήτριος καί Χρυσόστομος προβάλλουν τό μαρτύριο, ὡς τρόπο ζωῆς, πῶς θά συνειδητοποιήσω, τό μαρτύριο καί τόν Σταυρό πού μέ περιμένει;
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στόν Τιμόθεο καί ζητᾶ «ὁ ἐπίσκοπος νά εἶναι ἀδιάβλητος· νά εἶναι προσεκτικός, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλός δάσκαλος. Νά μήν εἶναι, βίαιος, αἰσχροκερδής, ἀλλά νά εἶναι ἐπιεικής, εἰρηνικός καί ἀφιλοχρήματος... νά ἔχει καλή φήμη κι ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία». (Τιμ. 3, 2-7)
Ζητᾶ «νά ὑπομένω κόπους καί ὀνειδισμούς». (Τιμ.4, 10), «νά προσέχω τόν ἑαυτό μου καί τή διδασκαλία μου... νά εἶμαι ἀνυποχώρητος». (Τιμ.4, 16).
Τότε στόν Τιμόθεο καί σήμερα στόν ἐλάχιστον ἐμέ παραγγέλει «τήν παρακαταθήκην φύλαξον», διαφύλαξε αὐτό πού σοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία (Τιμ.6, 20).
Ποιά δύναμη θά πρέπει νά ἔχω, ὅταν μοῦ ζητᾶ νά ἔχω «πνεῦμα δυνάμης καί ἀγάπης καί σωφροσύνης καί ὄχι πνεῦμα δειλίας. Νά μήν ντρέπομαι νά τόν ὁμολογῶ... Νά εἶμαι ἕτοιμος νά κακοπαθήσω γιά τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου» (Β΄Τιμ. 1,7). «Κακοπάθησε», μοῦ λέει, «σάν καλός στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Β΄ Τιμ.2, 3).
Στόν Τίτο παραγγέλλει, ὅτι «ὁ ἐπίσκοπος, ὡς διαχειριστής τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἶναι ἀδιάβλητος· νά μήν εἶναι ὑπεροπτικός, εὐέξαπτος, μέθυσος, φιλόνικος, καί νά μήν ἐπιδιώκει ἀθέμιτα κέρδη». (Τιτ.1, 7). Πῶς θά μπορέσω νά τιθασεύσω τά πάθη μου πού ἐμφωλεύουν καί νά μήν ἐπηρεάζουν τίς σκέψεις, τίς ἀποφάσεις καί τίς ἐνέργειες μου; Γιά τά θέματα αὐτά διαβάζοντας τό «Συμβουλευτικό Ἐγχειρίδιο» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, πρός τόν ξάδελφο του Ἐπίσκοπο Εὐρίπου Ἱερόθεο, τό ὁποῖο μετέφρασε ὁ Γέροντας μου ἱερομόναχος Βενέδικτος Νεοσκητιώτης, ἔμεινα ἄφωνος καί ἀναρωτήθηκα:
-Ποῦ πάω.
Ὁπότε, ψυχή μου, ἄλλη ἐπιλογή δέν ἔχεις. Πρέπει νά ἀλλάξεις τελείως τρόπο ζωῆς, γιά νά σωθεῖς.
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θεωρεῖ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι «αὐτός ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τήν ἐπιμέλεια τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί καλεῖται νά τό διατηρήσει ἄσπιλο, ἄνευ οἱουδήποτε ψόγου πού μπορεῖ νά καταστρέψει τήν εὐπρέπειά του». Καταλήγει δέ στό συμπέρασμα ὅτι «εἶναι προτιμότερο εἴτε κάποιος, νά ἀρνηθεῖ νά ἀναλάβει τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα, εἴτε, νά ἐλπίζει στήν χάρη τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά πράττει τό θεῖο θέλημα ἔτσι πού νά καταστεῖ ἄξιος τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ». Πῶς σ' αὐτόν τόν αἰῶνα τόν ἀπατεῶνα, θά διατηρήσω τίς βαπτισματικές, μοναχικές, ἱερατικές καί ἀρχιερατικές μου ὑποσχέσεις;
Ὅταν ὁ Μεγάλος Ἱεραπόστολος καί Ἰσαπόστολος Κοσμᾶς Αἰτωλός, τό πρότυπο μου, λέει «ὅτι εἶναι δύσκολον τήν σήμερον νά σωθοῦν πατριάρχαι, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς», καί γιά νά σωθοῦν ζητᾶ μετάνοια «τώρα πού ἔχετε καιρόν, ἅγιοι ἱερεῖς», πῶς νά ἐλπίζω στήν σωτηρία μου ὡς Ἐπίσκοπος;
Ὅταν ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος λέει, «ὅτι πολλοί Ἐπίσκοποι σήμερα στήν Ἐκκλησία θά ἦσαν οἱ λαϊκοί στήν ἀρχαία Ἐκκλησία καί ὄχι Κληρικοί», πῶς βαδίζω στό ἀνώτερο Ἐπισκοπικό ἀξίωμα;
Ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὅλοι οἱ ἡσυχαστές ζητοῦν ἀπό τόν Ἐπίσκοπο νά εἶναι στή θέωση καί εἶναι ἐκεῖνος πού θά χειραγωγήσει τούς πιστούς στόν φωτισμό καί τήν θέωση, πῶς ὁ τυφλός θά ὁδηγήσω ἀπλανῶς τούς πιστούς, ἀφοῦ ἀκόμη δέν ἔχω ξεκινήσει τήν κάθαρση;
Ὅταν οἱ γεροντάδες μου μοῦ ἔλεγαν μιά ζωή, ὅτι «ἄν ἔχεις λίγες πιθανότητες νά σωθεῖς σάν ἱερεύς καί ἀκόμη λιγότερες ἔχεις ὡς ἀρχιερεύς», πῶς θά ὁδηγήσω ἄλλους εἰς σωτηρίαν;
Παρακαλῶ τούς Ἁγίους τῆς Ἀφρικῆς, τούς Ἁγίους μου πού ἰδιαίτερα σέβομαι Ἅγιο Χρυσόστομο νά μέ στηρίζει, τόν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο νά μέ δυναμώνει, τόν Ἰσαπόστολο Κοσμᾶ νά μέ καθοδηγεῖ, τόν οὐρανοβάμονα Σιλουανό νά μέ φωτίζει, τούς Ἁγίους Ἱεράρχας, τόν Μυρέων Νικόλαο νά γαληνεύει τή ψυχή μου, τόν Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα νά διαλύει τίς παγίδες καί τόν Πενταπόλεως Νεκτάριο νά τακτοποιεῖ τά προβλήματα.
Μακαριώτατε, Σεβαστοί Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, χορεία πρεσβυτέρων, διακόνων καί ἀγαπημένοι χριστιανοί, ἡ παρουσία σας, ἡ ἀγάπη σας καί οἱ εὐχές σας εἶναι αὐτές πού θά μιλήσουν στό Σωτῆρα Κύριο νά στέκει δίπλα μου, νά μέ καθοδηγεῖ «εἰς νομάς χαρισμάτων». Σᾶς εὐχαριστῶ! Εὐχαριστῶ ὅλους τούς εὐεργέτας μου καί συνεργάτες μου στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Προσφέρω τή συγχώρηση πρός ὅλους ὅσοι μέ πίκραναν, μέ κατηγόρησαν δικαίως ἤ ἀδίκως, πρός ὅσους μέ παρηγκώνισαν. Ἡ δυσκολία μου εἶναι μέ ὅσους μέ ἐμπόδισαν στό ἔργο τῆς ἱεροκηρυκτικῆς διακονίας μου. Ὁ Κύριος νά τούς συγχωρεῖ καί νά τούς φωτίζει. Καί ὅσους ἔβλαψα ἐν λόγῳ ἤ ἔργῳ ἤ διανοίᾳ ζητῶ τή συγχώρεση τους.
Παρακαλῶ τή γλυκειά μου μανούλα, τήν Κυρία Θεοτόκο, νά μή μέ ἀφήσει ἀπό τήν γλυκειά ἀγκαλιά της, γιά νά μπορέσω νά δείξω καί στούς ταπεινούς καί βασανισμένους ἀφρικανούς τό λιμάνι τῆς ἀγάπης της.
Στόν γλυκύτατο μου Ἰησοῦ Χριστό, «τό ἐµόν ἔρωτα», «τόν ἐµόν γλυκύτατον μου αὐθέντην καί δεσπότην», τήν «ζωήν τῆς ζωῆς μου», «τήν ψυχήν τῆς ψυχῆς μου» δίνω τό ἑαυτό μου.
Δέν ἀντέχω στή σκέψη, ὅτι ὡς Ἐπίσκοπος εἶμαι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ. Μᾶλλον τόν ἐκλιπαρῶ, Ἐκεῖνος νά εἶναι ἀντί ἐμοῦ. Νά ἐνεργεῖ δι' ἐμοῦ. Νά μή ζῶ ἐγώ. Νά μή «ζῶ οὐκέτι ἐγώ», ἀλλά κατά τήν παύλειον ρῆσιν, νά ζεῖ ὁ Χριστός «ἐν ἐμοί». Δέν θέλω νά εἶμαι στήν θέση τοῦ Χριστοῦ. Θέλω νά εἶναι ὁ Χριστός στή θέση μου.
Δ΄ Παράκληση γιά καταδίωξη
Παρακαλῶ τό ἔλεος Του νά μέ καταδιώκει καί στήν Μπουκόμπα, ὅπου μέ ἀποστέλλει ἡ τωρινή μητέρα μου Ἀλεξανδρινή Ἐκκλησία καί ὁ πατέρας καί Πατριάρχης μου κ. Θεόδωρος.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, παρακαλῶ, νά σκηνώσει στήν Μπουκόμπα καί νά αὐξάνει τήν οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά γίνουμε καί μεῖς στήν Ἀφρική «συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ»(Ἐφεσ.2,19). Πιστεύω, σύν Θεῶ, μέ τήν καλλιέργεια τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί τῆς μετάνοιας θά ἔχουμε πολλούς τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τό ἔλεος Του, παρακαλῶ, νά φέρει κοντά μας συνεργάτες καί ἀδελφούς εἰς τόν καταρτισμόν τοῦ σώματος τῆς ἐν Ἀφρικῆ Ἐκκλησίας καί νά συνετίζει τούς ψευδαδέλφους ἀπό τόν βορρά, πού ἔρχονται νά «κλέψουν, νά θύσουν καί νά ἀπολέσουν».
«Μή παρακαλῶ σας, μή λησμονᾶτε στή χώρα σας» τήν τωρινή φτωχή μου χώρα, τήν Τανζανία. Τήν ἀγάπη Σας, παρακαλῶ, ἐσᾶς πλούσιοι σέ ἀγάπη Ἕλληνες ὀρθόδοξοι, μή ξεχνᾶτε καί μᾶς τούς φτωχούς τῆς Μπουκόμπας μέ τίς λασποκαλύβες ναούς, τούς ἱερεῖς μέ τίς κουρελιασμένες στολές, τά ξυπόλυτα καί γυμνά παιδιά μας, τούς φτωχούς χριστιανούς μας, τίς ἄπειρες ἀνάγκες, καί προπάντων τά ἑκατομμύρια ψυχές πού πλανῶνται στό σκοτάδι τῆς πλάνης καί τῆς αἵρεσης. Βοηθεῖστε μας νά ξεφύγουν ἀπό τήν τυραννία. Ἐσεῖς συνέλληνες πατριῶτες Μακεδόνες, πού μέ τόν Μεγαλέξανδρο φθάσαμε μέχρι ἐδῶ στήν ὄμορφη Ἀλεξάνδρεια, στήν Ἀφρική καί τήν Ἀσία ἐκπολιτίζοντας, βοηθεῖστε ἑνωμένοι νά μεταλαμπαδεύσουμε τήν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Κάποιοι στό μέτωπο τῆς ἱεραποστολῆς καί ἄλλοι στά μετόπισθεν βοηθεῖστε, νά φωτισθεῖ ὁ κόσμος, νά βαπτισθεῖ στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία καί νά γίνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «παιδιά Θεοῦ».
Ρωτάει ὁ Πατροκοσμᾶς: «Τώρα, ἀδελφοί µου, τί σηµεῖον καρτεροῦµεν; Δέν καρτεροῦµεν ἄλλo παρά πότε νά λάµψῃ ὁ Πανάγιος Σταυρός εἰς τόν οὐρανόν περισσότερον ἀπό τόν ἥλιον καί νά λάµψῃ ὁ γλυκύτατός µας Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός ἑπτά φοράς περισσότερον ἀπό τόν ἥλιον, µέ χίλιες χιλιάδες καί µύριες µυριάδες ἀγγέλους µέ δόξαν θεϊκήν».
Καρτεροῦμεν, πῶς, οἱ Ἀφρικανοί ἀδελφοί μας θά γίνουν μέλη τίμια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.
Καρτεροῦμεν, Μακαριώτατε, Πάπα καί Πατριάρχη μου, νά μνημονεύεται ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τό ὄνομα τοῦ Πατριάρχου μας, τοῦ ἑνός Πατριάρχου τῆς Ἀφρικῆς, τοῦ διαδόχου τοῦ Ἀπ. καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, τοῦ πνευματικοῦ πατέρα τῶν χριστιανῶν τῆς Ἀφρικῆς.
Ναί, καρτεροῦμεν, πῶς θά λάμψει ὁ Σταυρός τῆς Ὀρθοδοξίας μας στήν Ἀφρική, γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ μας, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων . Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου