Σκέψεις για τον ποδοσφαιρικό ρατσισμό

Γράφει ο Σπύρος Ροδίτης

Μαθητής Γ΄ Γυμνασίου

Ως γνωστόν, εδώ και πολλά χρόνια στο Βανάτο έχει δημιουργηθεί μια παρέα από παιδιά όλων των ηλικιών. Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ. Όλα τα μέλη αυτής της πραγματικά ξεχωριστής και ιδιαίτερης παρέας έχουμε, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, αγάπη για τον αθλητισμό. Βέβαια εμείς, με τον όρο αθλητισμό εννοούμε το Ποδόσφαιρο κατ' αποκλειστικότητα, αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας στο είδος του.

Έτσι λοιπόν παίρνω κι εγώ την ευκαιρία και ρίχνω μια ματιά στα γήπεδα κι όχι στις αλάνες, αυτή τη φορά.
Παρατηρώντας προσεκτικά το τι συμβαίνει γύρω μου, έρχομαι αντιμέτωπος με μια περίεργη και συνάμα πρωτόγνωρη κατάσταση για τα ελληνικά δεδομένα, πλέον η χώρα μας, που το Ποδόσφαιρο θεωρείται ως το επίσημο άθλημά της φροντίζουν κάποια απ' τα «παιδιά» της να υποβαθμίζουν και να υπονομεύουν το λαϊκό αυτό άθλημα.
Γράφει πολύ πετυχημένα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε σχετικό του άρθρο, στο οποίο μάλιστα στηρίχτηκε αυτή εδώ η παρουσίαση [«Ο άλλος ρατσισμός», εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 2000]:
«Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι δεν είμαστε ρατσιστές. Μα δεν είναι μια μορφή ρατσισμού αυτός ο φανατικός αγελισμός πράσινων, κίτρινων, κόκκινων και πάει λέγοντας;
[…] Όπως κάθε ρατσισμός έτσι κι ο ρατσισμός, ο ποδοσφαιρικός έχει όλα τα γνωρίσματα του απαρτχάιντ. Σημαίες, σύμβολα, συνθήματα, γλωσσικούς χαρακτηρισμούς του μισητού αντιπάλου και, κυρίως, θεωρητικό υπόβαθρο. Επικαλούνται οι ποδοσφαιρικοί ρατσιστές ιστορία, ήττες, θριαμβευτικές νίκες, κατασκόπους, πράκτορες, προδότες. Διαθέτουν καλοπληρωμένους μισθοφόρους και επιδιώκουν, και επιτυγχάνουν, ακόμα και πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές συμμαχίες».

Πάντως, εμείς από τη πλευρά μας, ως μια παρέα κι ένα σύνολο προοδευτικών παιδιών, που αγαπάμε τον αθλητισμό, πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σ' αυτή τη κατάσταση, πρέπει να φέρουμε ένα καλύτερο αύριο στο Ποδόσφαιρο της χώρας μας. Είμαι σίγουρος πως θα μιμηθούμε το παράδειγμα άλλων χωρών, όπως της Αγγλίας, όπου ο καθένας με την οικογένειά του μπορεί να πάει και να παρακολουθήσει την προσπάθεια της αγαπημένης του ομάδας κι αυτός με τη σειρά του να την εμψυχώσει, ώστε να φτάσει στο στόχο της, τη πολυπόθητη νίκη.

Ως πότε ο αριθμός των αστυνομικών θα είναι μεγαλύτερος από αυτόν των φιλάθλων; Ως πότε θα βλέπουμε αυτά τα αισχρά σημάδια βίας και διαφθοράς, που αμαυρώνουν την εικόνα του αθλητισμού; Όπως πάλι επισημαίνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Ένα πραγματικά λαϊκό σπορ, ένα παιχνίδι με σοφούς κανόνες που λειτουργεί ως θέαμα, τεχνική και εκτόνωση, κατάντησε αρένα θηριομαχιών, όπου οι αντίπαλοι αντιμετωπίζονται ως μονομάχοι, ως Χριστιανοί και λεοντάρια...»
Καιρός, ν’ αλλάξουμε πορεία και να επιδιώξουμε κάτι καλύτερο!!!