Το Ζακυνθινό Μεγαλοβδόμαδo μες από τα μάτια μου

Η Αποκαθήλωση,
δια χειρός του ΔΙΟΝΥΣΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ

Ένα βιωματικό κείμενο, γραμμένο από τον ΤΑΣΟ ΖΑΡΚΑΔΗ - φιλόλογο

Κυριακή των Βαΐων: Μένω ώρα να φλερτάρω το λάφυρό μου, αυτό που με το σήμα του παπά θα βαλθώ να ξεκρεμάσω, να το πάω στο σπίτι περήφανος σαν κυνηγός με αγριογούρουνο στο σακί, να μου πούνε και του χρόνου, να νιώσω πως και την επόμενη χρονιά θα βρίσκομαι εκεί. Να ανέβω ψηλά στο Ιερό, να ψάξω τον ταπεινό Καβαλάρη στο βαγιάτικο γαϊδαράκο του. Να περιμένω καρδιοχτυπώντας, στο άκουσμα του «έλαβον τα βαΐα των φοινίκων»...

Και το βράδυ στα κρυφά τρέχω να συναντήσω το Γαμπρό της Εκκλησίας, στο βασιλικό πορτρέτο Του με το ακ-άνθινο στεφάνι και το δεσποτικό σκήπτρο Του. Γιατί έτσι το παρατήρησα στο σκοτάδι. Έτσι μού μαρτύρησε η φλόγα ενός κεριού...

Μεγάλη Τρίτη: Στ’ ακούσματα της «κιτρινισμένης» της Εκκλησίας. Στης μοναχικής Κασσιανής τα ψάλματα... για την πόρνη που χρόνια της φορτώνουν!

Μεγάλη Τετάρτη: Άκουσα για Δείπνα μυστικά, σκάνδαλο από τα λίγα. Μεγάλη Βδομάδα και μάλιστα Τετάρτη να τρώνε στα κρυφά, για να ξεφύγουν από τα σχόλια ημών των αναμάρτητων νηστευτών· κι έπειτα ο παπάς σκεφτικός να μάς εξαγνίζει από τη ντροπή, έναν-έναν, με το λάδι της ελπίδας και της συγχώρησης...

Μεγάλη Πέμπτη: Πρωί ν’ αναζητώ στο Δισκοπότηρο Εκείνον και τις καμπάνες να θρηνούν για τελευταία φορά και μετά να σωπαίνουν. Να χηρεύουν σαν λένε, να πνίγουν τον πόνο τους κάτω από τις μαύρες πλερέζες που τους κρεμάσαν.

Και τη νύχτα υπό το φως του φεγ-κεριού να προβάλλει αργά από την ωραία Του Πύλη. Να κάνει την τελευταία Του βόλτα ζωντανός, αναφωνόντας εκεί στη μέση του Σπιτιού Του, πάνω στο νεκρικό Του Σταυροδρόμι: «Ιλί, Ιλί, λαμά σαβαχθανί;», παραδίδοντας στα χέρια του πατέρα Του, το κρεμάμενο -δανεισμένο- Πανωφόρι Του.

Μεγάλη Παρασκευή: Θυμάμαι να τρέχω να προλάβω την κάθοδό Σου ανάμεσα σε πνιγμένες στα δάκρυα γυναίκες και στο γονατιστό Ιωσήφ όπου με μια σινδόνη καθαρά «εν  τάφω σε κηδεύει». Και κάπου εκεί το μεσημέρι Σε βλέπω και πάλι στο σταυρό Σου, να γυρίζεις στις ρούγες. Σ’ αρέσει η θέα από ψηλά, μού μαρτυρά η Μάνα του Πάθους Σου, προστατευμένη κάτω από το μαύρο ουρανό της. Είναι η συνήθεια από τ’ ουράνια βλέπεις. Και εκεί πάνω στην ανήλιαγη ηρεμία ακούω ήχους να ψάλλουν ευλαβικά: «Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά;»...

Το βράδυ, πάλι σε άγονους - βελούδινους τάφους, σε παρατηρώ να γέρνεις το κορμί Σου κοπιασμένος από το δρόμο, τριγυρισμένος από λευκές παρθένες ανθοφορούσες. Ακούγοντας νανουρίσματα Μητρικά «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;"…

Όλες οι γενιές υμνούν την ταφή Σου τούτο το βράδυ το πάντα βροχερό και μουντό και Σε ακολουθούν με κέρινες δάδες στην ύστατη βόλτα σ’ αυτό Σου το σώμα...

μα ξέρω πως θα σπάσει τούτη η σιωπή και θα βγεις νικητής!

Μεγάλο Σάββατο: Αναστάσιμο μήνυμα μού ήρθε... στο κινητό (!) και στο Σπίτι Σου τα βάψαν όλα κόκκινα. Κρυφάκουσα να λένε πως Χριστός Ανέστη. Αργά το μάθαν εδώ.  Σ’ άλλα χωριά ο παπάς τους το μαρτύρησε νωρίτερα.

Κυριακή του Πάσχα: Δoσμένοι στη θυσία των αμνών, βαρείς στην ελαφρότητά μας, σ’ αγάπης εσπερινό προσκάλεσμα λάμπουμε δια της απουσίας μας. Πάλι ο παπάς παράπονα μάς κάνει! Μα μια βδομάδα ολόκληρη (!) νηστεία- προσευχή, μάς νίκησε ο ύπνος...