Γνωριμία με τον γιατρό Νίκο Σκαρτσή - ομιλητή του 9ου «Αληθώς», την Κυριακή 27 Μαΐου 2012, ώρα 8.30 μ.μ.

Who is Who

Ο Νίκος Σκαρτσής, ζακυνθινής καταγωγής, γεννήθηκε το 1985 και είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Στη συνέχεια πραγματοποίησε βασική έρευνα (Post-Doctoral Research Fellowship) για τέσσερα χρόνια στα Πανεπιστήμια του Μαϊάμι και Harvard της Βοστώνης.

Τα κύρια θέματα της έρευνάς του αφορούν στον σχεδιασμό νέων μεθόδων για την βελτίωση της λειτουργίας των αγγειακών προσπελάσεων, που χρησιμοποιούνται σε αιμοκαθαρόμενους ασθενείς και την κατανόηση των μηχανισμών, που μπορούν να οδηγήσουν σε ανοσοανοχή μοσχευμάτων στους λήπτες. Έχει δημοσιεύσει αποτελέσματα των μελετών του σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά και σε επιστημονικά συνέδρια.

Ολίγα τινά για την έρευνά του

Οι κύριες αιτίες, που περιορίζουν την επιβίωση των μεταμοσχευμένων ασθενών, είναι η απόρριψη του μοσχεύματος και οι ευκαιριακές λοιμώξεις που βρίσκουν έφορο έδαφος στον ανοσοκατασταλμένο ασθενή. Και τα δύο είναι απόρροια της θεραπευτικής αγωγής που λαμβάνουν σήμερα οι λήπτες μεταμοσχευμένων οργάνων. Είτε λόγω της μερικής αποτελεσματικότητάς τους να αντιμετωπίσουν την απόρριψη του μοσχεύματος, είτε λόγω της γενικευμένης ανοσοκαταστολής και συνεπακόλουθης αδυναμίας του οργανισμού να πολεμήσει παθογόνους μικροοργανισμούς, αντίστοιχα.

Συνεπώς, υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη να σχεδιαστούν κατάλληλες θεραπευτικές αγωγές, έτσι ώστε ο οργανισμός του λήπτη να αναγνωρίζει ως δικό του το όργανο του δότη και παράλληλα το ανοσολογικό σύστημα του λήπτη να είναι πλήρως λειτουργικό, για να εξουδετερώνει παθογόνους μικροοργανισμούς. Αυτή η κατάσταση έχει ήδη περιγραφεί σε πειραματικά μοντέλα μεταμοσχεύσεων ως «ανοσοανοχή».

Αρχικά, η γέννηση της ιδέας των μεταμοσχεύσεων οφείλεται στην ανάπτυξη κατάλληλων χειρουργικών τεχνικών για την αναστόμωση των αγγείων ανάμεσα στο όργανο του δότη και στον λήπτη. Όμως για αρκετά χρόνια, παρότι οι χειρουργικές τεχνικές ήταν γνωστές, οι μεταμοσχεύσεις δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν επιτυχώς, διότι ο οργανισμός του λήπτη κατέστρεφε το όργανο του δότη. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν η ανακάλυψη των ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων έδωσε την αναγκαία ώθηση, για να αναπτυχθεί στην κλινική ο τομέας των μεταμοσχεύσεων. Η επιβίωση των μοσχευμάτων και των ληπτών επιμηκύνθηκε σημαντικά, όμως σημαντικές προκλήσεις όπως η χρόνια απόρριψη των μοσχευμάτων και η προδιάθεση στις λοιμώξεις, ακόμα απαιτούν την λύση τους. Η εκ νέου εκπαίδευση του ανοσολογικού συστήματος του λήπτη, έτσι ώστε να αναγνωρίσει το όργανο του δότη ως δικό του, θα μπορούσε να βελτιώσει εντυπωσιακά την επιβίωση των μοσχευμάτων και να αφήσει ανέπαφο το αμυντικό σύστημα έναντι των λοιμώξεων.