Η πρόσληψη των καρπών του Αγίου Πνεύματος

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 20^ής Οκτωβρίου 2013

(Γαλ. 5, 22 - 6, 2)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Στην σημερινή αποστολική περικοπή ο ιερός Παύλος μιλά για τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα παράγει στις πιστές και καλοπροαίρετες καρδιές Αγάπη για όλους τους συνανθρώπους μας (είτε οι ίδιοι μας αγαπούν είτε μας μισούν) και Χαρά, διότι το λυτρωτικό έργο και η θυσία στο σταυρό του Ιησού Χριστού οδήγησε στη δική μας σωτηρία. Η προοπτική της σωτηρίας αυτής φέρνει μέσα μας την αγαλλίαση και την χαρά. Ο πιστός, ακόμα και διωκόμενος και βασανιζόμενος και δεχόμενος δοκιμασίες, χαίρεται, διότι ξέρει ότι στο τέλος του δρόμου τον περιμένει η σωτηρία και η θέωση. Αλλά όχι μόνο στο τέλος. Ο πιστός προγεύεται ήδη από αυτή τη ζωή την μέλλουσα μακαριότητα. Η Χαρά, που τον κατακλύζει τηρώντας τις θείες εντολές και βοηθώντας τον πλησίον, το αποδεικνύει καθημερινά.

Η Ειρήνη είναι εξάλλου καρπός του Πνεύματος και προέρχεται από την αγαθή συνείδηση του πιστού. Ο αληθής Χριστιανός, επειδή πράττει πάντοτε το καλό και αποφεύγει να βλάψει με λόγο ή έργο τον οποιονδήποτε, νιώθει μέσα του αναπαυμένη την συνείδησή του κι επομένως βιώνει την Ειρήνη. Σε αντίθετη περίπτωση –αν κάποιος αδικήσει ή δεν τηρήσει τις θείες εντολές, βιώνει την δυστυχία και τον εσωτερικό πόλεμο που γεννά η ένοχη συνείδηση.

            Η Μακροθυμία επίσης σημαίνει την συγχωρητικότητα και επιείκειά μας σε όσους μας φταίνε. Δεν πρέπει γι’ αυτούς να έχουμε συναισθήματα εκδικητικότητας και πικρίας, αλλά να τους πονάμε, να τους συγχωρούμε και να τους αγαπάμε. Το να αγαπά κάποιος τον φίλο του δεν είναι μεγάλο κατόρθωμα. Αυτό το κάνουν και οι μη Χριστιανοί. Το μέγιστο κατόρθωμα και χαρακτηριστικό τού αληθούς Χριστιανού είναι ν’ αγαπάει αυτόν που τον έβλαψε ή τον μισεί.

            Χρειάζεται επίσης να είμαστε εξυπηρετικοί απέναντι σε όλους, να μας διακρίνει η Καλοσύνη και η Χρηστότητα. Να έχουμε Αγαθοσύνη στην καρδιά μας και όχι πονηρία και κακοβουλία, ούτε καχυποψία. Να είμαστε ειλικρινείς στους λόγους και στις υποσχέσεις μας και ν’ αποφεύγουμε το ψεύδος, που δεν είναι χαρακτηριστικό του γνήσιου Χριστιανού, αλλά του διαβόλου, ο οποίος χαρακτηρίζεται «πατήρ του ψεύδους».

            Ο Θεός «αλήθεια εστί» και ο φιλαλήθης πιστός ακολουθεί το θέλημά Του. Ο πιστός επίσης οφείλει να είναι πράος και ήρεμος, ακόμη και σ’ αυτούς που τον προσβάλλουν και τον εξοργίζουν. Ο Ιησούς Χριστός εξευτελίστηκε, βασανίστηκε και ανέβηκε στον Σταυρό συγχωρώντας τους εχθρούς του και αντιμετωπίζοντάς τους με πραότητα και αγάπη. Το ίδιο πρέπει κι εμείς να κάνουμε μιμούμενοι Εκείνον.

            Τέλος, η Εγκράτεια πρέπει να χαρακτηρίζει τον πιστό, η αποφυγή αμαρτωλού και άστατου βίου και του μολυσμού του σώματος, που είναι ναός της ψυχής. Διότι οφείλουμε να νεκρώσουμε τον παλαιό αμαρτωλό και σαρκικό άνθρωπο, τον φορέα κακών παθών και επιθυμιών. Είναι αναγκαίο να βαδίζουμε σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα και να μην φιλονικούμε και να μην φθονούμε τους άλλους γενόμενοι δούλοι της υπερηφάνειάς μας. Χρειάζεται όλοι να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον καθοδηγώντας με πραότητα τους αμαρτάνοντες, προσέχοντας και οι ίδιοι να μην πέσουμε στα παραπτώματα, τα οποία προσπαθούμε να διορθώσουμε στους άλλους.

            Έτσι μόνο θα εφαρμόσουμε το νόμο του Χριστού και θα πετύχουμε την Σωτηρία!