Είμαστε όλοι πόρνες!

Σχολιάζει ο π. Λέων Κισκίνης τής Ρ/Καθολικής Εκκλησίας

Σκεφτόμουν σήμερα το επεισόδιο της μοιχαλίδας, της γυναίκας που απατούσε τον άντρα της, και σκεφτόμουν πόση υποκρισία υπάρχει στους καθ΄ημάς, τους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ, που εύκολα κρίνουμε και κατακρίνουμε τον αδελφό ή την αδελφή.

"Να σαπίσει το στόμα του" ακούσαμε πρόσφατα από τα "άγια" χείλη, "αγίων" φαρισαίων μητροπολιτών. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκανε ο Διδάσκαλος Ιησούς, όταν π.χ., του παρουσίασαν την "πουτάνα" (γιατί σκανδαλίζεστε, εσείς οι άμεμπτοι και οι αμόλυντοι, και οι κανονολάγνοι, από τη λέξη; Τον Ιησού ρωτήστε πρώτα)...!

Ο Ιησούς δεν δικαιολογεί, ούτε καταδικάζει, προσκαλεί να σηκώσουμε το βλέμμα, να υπερβούμε τα στενά πλαίσιά μας, να κοιτάξουμε με συμπόνια την αδυναμία του άλλου-της άλλης, και μέσα σ' αυτήν -σαν σε καθρέφτη- να δούμε τη δική μας αδυναμία.

Όχι, ο Θεός δεν κρίνει. Μας κρίνει η ζωή, η κοινωνία, ο εργοδότης μας, εμείς οι ίδιοι. Όλοι μας κρίνουν, ο Θεός όχι. Ο Θεός αγαπάει, τελεία και παύλα. Κι εκείνη η γυναίκα, η "τιποτένια" ελευθερώνεται. Αφού σώθηκε από τον λιθοβολισμό, σώζεται τώρα από την αδυναμία της: “από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια”, της λέει ο Ιησού.

Πόρνες: Όλοι είμαστε πόρνες. Πουλιώμαστε για ένα κοπλιμέντο, για να έχουμε μια υψηλή και αναγνωρισμένη θέση στην κοινωνία και στην Εκκλησία, για να είμαστε, αν όχι καλύτεροι, τουλάχιστον όχι κατώτεροι από τους άλλους, διατεθιμένοι –μερικοί– να πατήσουν επί πτωμάτων για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Όλους ο Θεός μάς έχει συγχωρέσει, επειδή μας αγαπάει. Και τη μοιχαλίδα, και τον Πέτρο, και τόσους άλλους, κι εσένα, αδελφέ μου-αδελφή μου. Όλοι, αν το θέλουμε,μπορούμε να οικοδομήσουμε την Εκκλησία, το όνειρο του Θεού, μία κοινότητα ανθρώπων που έχουν γευτεί στη ζωή τους την τρυφερότητα του Πατέρα, και, γι' αυτό, γίνονται οι ίδιοι ικανοί να συγχωρούν και να σπλαχνίζονται.