Ο θείος ζήλος χρειάζεται να φλογίζει τις ψυχές μας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής ΣΤ’ Λουκά

25^ης Οκτωβρίου 2015

(Λουκ. η’ 27-39)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ήταν θλιβερό το θέαμα του δυστυχούς και δαιμονισμένου ανθρώπου της χώρας των Γαδαρηνών. Περιπλανιόταν σε άγριους και ερημικούς τόπους, ρακένδυτος, πεινασμένος, άστεγος, έκθετος στις άγριες καιρικές συνθήκες, αποδιωγμένος από την ανθρώπινη κοινωνία. Οι δαίμονες μιλούσαν με το στόμα του και εκτόξευαν ασέβειες και βρωμερές ύβρεις. Όμως ο Πανάγαθος Θεός τον λυπήθηκε και δια μέσου του Κυρίου Ιησού Χριστού τον απήλλαξε από την φοβερή αυτήν τυραννία.

Οι δαίμονες, βλέποντας τον Ιησού, καταλήφθηκαν από τρόμο και φόβο. Οι βασανιστές του αθώου ανθρώπου φοβόντουσαν με την σειρά τους τα βάσανα από την θεϊκή δύναμη. Όμως ο Ιησούς δεν τους τιμωρεί ακόμη οριστικά στέλνοντάς τους στο πυρ, όπου θα είναι ο τελικός προορισμός τους και ο αιώνιος και οριστικός τόπος του μαρτυρίου τους. Αντίθετα, τους επιτρέπει να εισέλθουν στους χοίρους που έβοσκαν παρακάτω, τους οποίους και έπνιξαν στην θάλασσα. Και αυτό συνέβη για τιμωρία και παραδειγματισμό των κατοίκων, οι οποίοι, αντίθετα με τον Μωσαϊκό Νόμο, έβοσκαν χοίρους για να αποκομίσουν παράνομα χρηματικά οφέλη από την πώληση του πανάκριβου και απαγορευμένου κρέατός τους.

Ο δαιμονισμένος απαλλάχθηκε πλέον από την δαιμονική καταδυνάστευση. Η καρδιά του γέμισε ευγνωμοσύνη κι έφυγε για να μεταδώσει σε όλη την πόλη το χαρμόσυνο αυτό γεγονός, ώστε να ξυπνήσουν οι συμπατριώτες του πνευματικά και να πιστέψουν στον αληθινό Θεό για να σωθούν. Δόξαζε ακατάπαυστα τον Θεό για την σωτηρία του, ενώ προηγουμένως τον βλαστημούσε παρακινούμενος από τους αποτρόπαιους δαίμονες που υπήρχαν μέσα του. Και δεν περιορίστηκε σε αυτό, αλλά μέρες ολόκληρες «περιῆγε τήν πόλιν» διαδίδοντας το θαύμα αυτό και την δύναμη του Θεού. Και ίσως δεν σταμάτησε να το κάνει αυτό όλη του την ζωή, φωτισμένος από την θερμή του πίστη, γεμάτος ζήλο και ενθουσιασμό.

Ας είναι, λοιπόν, ένα διαρκές και αιώνιο ιεραποστολικό παράδειγμα, για όλους εμάς, η περίπτωση του ανθρώπου αυτού. Διότι όλοι καθημερινά απολαμβάνουμε τις θείες δωρεές και ευεργεσίες, πνευματικές και υλικές. Γι’ αυτό, ο θείος ζήλος χρειάζεται να φλογίζει τις ψυχές μας, ώστε κι εμείς να ωφεληθούμε, να σωθούμε και άλλους να βοηθήσουμε να σωθούν ως έκφραση υπέρτατης αγάπης προς τον πλησίον. Γένοιτο!