Αύριο, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017, στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου τιμάμε ως Ενορία -εκ μεταθέσεως από σήμερα- την πανεύφημη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, επισκόπου Σεβαστείας.
Θυμίζουμε στους αναγνώστες και ενορίτες μας ότι μέσα στο Μπανάτο μνημονεύεται το 1495 Μοναστήριον επ' ονόματι του Αγίου Βλασίου, το οποίο -ατυχώς- δεν υφίσταται σήμερα, εκτός από ένα παλαιό προσκυνητάρι (κοινώς: Κολόννα). Τούτο σημαίνει ότι πρόκειται για τον παλαιότερο Ναό της περιοχής μας.
Εικόνα του Ιερομάρτυρα αγιογραφήθηκε το 1989, διά χειρός του Ζακυνθίου αγιογράφου Ιωάννου Γιατρά, η οποία μονίμως φυλάσσεται στον ευκτήριο οίκο της παλαιάς Παναγίας της Βλαχέραινας Μπανάτου. Αύριο πάντως θα βρίσκεται για προσκύνημα στον Ναό της Παναγούλας μας για προσκύνημα.
Παλαιότερα είχαμε ασχοληθεί ξανά με τον εν Βανάτω Άγιο Βλάσιο. Από εκεί αντιγράφουμε όσα ιστορικά στοιχεία είχαμε την δυνατότητα ν' ανεύρουμε, προς γνώσιν όλων μας:
Η αρχαιότερη πληροφορία για την ύπαρξη ναού του Αγίου Βλασίου στο Μπανάτο έρχεται από το 1495. Μετά την επικράτηση των Βενετών στα Ιόνια Νησιά, ο ναός περιήλθε στην κυριαρχία τους, οι οποίοι τον παραχωρούσαν κατά καιρούς, ανάλογα με τις ορέξεις και τα συμφέροντά τους, σε διάφορους ιερωμένους. Το 1513 ο ναός ανήκε στον Βασίλειο Ρουσέλο, το δε 1545 στον Θ. Παλαμηδά. Το 1637 αναφέρεται ως gastaldo (επίτροπος, διαχειριστής) για τον Άγιο Βλάσιο ο Contestabile του Μπανάτου Παύλος Κοντονής. Στις 24 Φεβρουαρίου 1694 παραχωρήθηκε στον ιερέα Γεώργιο Βούλγαρι, αδελφό του πατέρα τού Ευγενίου Βουλγάρεως. Ακολούθησε ο Κρητικός ιερ. Ανδρέας Αρμάκης, στον οποίον παραχωρήθηκε ισόβια με το από 30ής Ιουλίου 1707 Δουκικό Διάταγμα. Μ’ ένα άλλο Δουκικό Διάταγμα, αυτό της 17ης Δεκεμβρίου 1722, δόθηκε στον ιερ. Ιωάννη Κουρούμαλο και μ’ ένα επόμενο, από 11ης Σεπτεμβρίου 1756, στον ιερομόναχο Ευγένιο Τσουκαλά, κατόπιν στον ιερ. Νικ. Μαρίνο και τέλος (15 Σεπτεμβρίου 1778) στον Βερονέζο διάκονο Don Αντώνιο Μαφφέη, για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.
Κατά τον 20ό αιώνα μέχρι τις μέρες μας δεν υπήρξε πια ναός, παρά μόνον μια παραδοσιακή πέτρινη Κολόννα, όπου κάποιοι περίοικοι ανάβουν ευλαβικά πότε-πότε θυμίαμα και καντήλι μπροστά στη νοτισμένη χάρτινη εικόνα του Αγίου.
Βιβλιογραφία:
α) Λεωνίδα Χ. Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, Εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Αθήναι 1963, τ. 1, 96.
β) Ντίνου Κονόμου, Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο, Αθήνα 1967, σ. 30.
γ) Μαριάννας Κολυβά, «Cattastico delle Chiese Greche Καταστίχωση των ορθόδοξων Ναών και Μονών της Ζακύνθου (το έτος 1637)», Θησαυρίσματα 34 (2004) 177-252.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου