Πρωί Σαββάτου, 19.12.2020, στη Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου, έγινε η Ευχαριστιακή Σύναξη των "Μπασιμάτων του Αγίου", δηλ. η Απόδοση της χειμερινής Εορτής για τη μνήμη του Πολιούχου Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, του Οποίου το σεπτό Σκήνωμα θησαυρίζεται εδώ από το 1717.
Φέτος όλα τελούνται δίχως την παρουσία πιστών, στοιχούμενοι στους υγειονομικούς όρους για την μη διάδοση του επικίνδυνου Covid-19.
Στη θεία Λειτουργία και την ακολουθήσασα Λιτή και Δέηση του Πολιούχου προεξήρχε ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος Δ΄, ενώ παρέστη συμπροσευχόμενος ο Σεβ. Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος.
[Φωτογραφίες: Ιωάννης Κομιώτης]
Τον θείο λόγο κήρυξε ο εκ της Αδελφότητος της Μονής, Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Κονίδης. Διαβάστε ακολούθως:
Σεβασμιώτατε Σεπτέ Γέροντά μας Μητροπολίτα Δωδώνης κ. Χρυσόστομε,
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα του νησιού μας Μητροπολίτα Ζακύνθου και Στροφάδων κ. Διονύσιε,
Άγιε Καθηγούμενε της παλαιφάτου Μονής των Στροφάδων κ. Διονύσιε,
Αγαπητοί πατέρες, φιλάγιοι χριστιανοί που μας παρακολουθείτε μέσω της συχνότητας του τηλεοπτικού σταθμού Ionian, συμμετέχοντας καρδιακά και προσευχητικά, στην πρόσκληση που μας απευθύνει ο Κύριός μας δια του Πολιούχου μας.
Το τριήμερο που παρήλθε, ο Άγιος Διονύσιος των καρδιών μας, μια ακόμη φορά έκανε τη μεγάλη παραχώρηση να μας χαρίσει τον εαυτό Του. Μέσα σε πνεύμα αγάπης και ανείπωτης ταπείνωσης, καταδέχθηκε να «σηκωθεί» στη Θύρα Του και εφέτος, για να μας αξιώσει να Τον εορτάσουμε. Όχι γιατί ο ίδιος το έχει ανάγκη, αφού η δόξα που προγεύεται στους Ουρανούς, είναι ασυγκρίτως ενδοξότερη από επίγειες πανηγύρεις, αλλά γιατί εμείς, τον αποζητάμε ως ανάγκη ψυχής στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς.
Αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της πανδημίας, κατά την οποία η οικουμένη «συστενάζει και συνωδίνει», κάτω από το φόβο και τη σκιά του θανάτου, «κρούοντας θύρες» οικείων, φίλων και γνωστών, νιώθουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη, να προστρέξουμε κοντά Του, για να ανανεώσουμε την ελπίδα μας, να βρούμε το λιμάνι μας, να πάρουμε δύναμη, ώστε να ξαναβρούμε την πορεία μας συνεχίζοντας τη ζωή.
Έχουμε αδιάψευστη ενώπιόν μας, την απόδειξη της νίκης της Ζωής έναντι του θανάτου, το Ιερό Του λείψανο, το Οποίο για αιώνες παραμένει άφθαρτο, ζωντανό, διακηρύττοντας και διαλαλώντας, την Ανάσταση έναντι της φθαρτότητάς μας, τονίζοντας πως ο θάνατος, η φθορά και η ασθένεια δεν έχουν εξουσία επάνω στον αναστημένο, από τη Χάρη του Ιησού Χριστού, άνθρωπο.
Ναι, δεν έχουν ισχύ. Αρκεί να υιοθετήσουμε τον δικό Του τρόπο προσέγγισης του Θεού. Να εμπιστευθούμε τον Κύριό Του και Κύριό μας Ιησού Χριστό, να Τον αγαπήσουμε, και τότε, όπως μας διαβεβαίωσε, «η αγάπη έξω θα εκβάλλει τον φόβο». Διαπύρσιο συγχρόνως το κήρυγμα του Αγίου μας, το οποίο μας λέει: «Αγαπήστε, συγχωρείστε ο ένας τον άλλον, αλλάξτε τρόπο ζωής, μετανοήστε, ενωθείτε μαζί Του μέσα από τη βιωτή σας «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» με τη συμμετοχή σας στα Ιερά Μυστήρια».
Αυτήν την φορά έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη, αυτό το κήρυγμα του Αγίου μας. Μπορεί να μην είστε σωματικά παρόντες, στις Ιερές Ακολουθίες, αλλά αυτό μη σας απελπίζει, μη σας απογοητεύει. Ο Άγιος βλέπει και ακούει την καρδιά μας όπου και αν βρισκόμαστε, όπου και αν είναι ο τόπος της προσευχής μας. Εμείς, προσευχόμαστε για εσάς, ικετεύουμε, ζούμε και διακονούμε εσάς.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου μας, διδάσκουν ανά τους αιώνες, μια μεγάλη ρεαλιστική αλήθεια: ότι το σημαντικότερο τον καιρό της δοκιμασίας, δεν είναι να λέμε «τι πάθαμε», αλλά «τι μάθαμε». Και πως, αντί ο χρόνος μας και η ενέργειά μας, να δαπανάται στα «γιατί», τα οποία τις περισσότερες φορές δεν θα απαντηθούν, να αναζητάμε το νόημα και το μάθημα που μας προσφέρει η δοκιμασία. Κανένας άνθρωπος δεν ωφελήθηκε από τα αμέτρητα «γιατί». Αν και ανθρώπινο, δεν μας πάει μπροστά!
Και ο Άγιός μας, το βράδυ εκείνο που η πόρτα της Αναφωνήτρας, κτύπησε από το ματωμένο χέρι του φονιά, δεν αναρωτήθηκε «γιατί», αλλά επιβεβαίωσε με την στάση και τα έργα Του, πως είχε από καιρό απαντήσει στο ερώτημα: «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν».
Την ώρα της σκληρής δοκιμασίας, η πίστη Του στον Χριστό, του έδωσε δύναμη να οπλισθεί με υπομονή. Κι αυτό μας διαλαλεί αυτή τη στιγμή, που τον αντικρίζουμε να στέκεται ενώπιόν μας: «υπομονή παιδιά μου, όλα θα περάσουν. Εγώ είμαι εδώ, παρών, σας στηρίζω πρεσβεύοντας προς τον Παμβασιλέα Χριστό. Ακολουθείστε το μόνο δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση, αυτόν που περπάτησα κι εγώ. Την οδό της πίστης, της υπομονής, της αγάπης, της συγγνώμης, μα κυρίως της ταπεινοφροσύνης».
Και αν το αγιασμένο σώμα Του, δεν πέρασε φέτος λόγω των συνθηκών, έξω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών μας, μπήκε όμως μέσα σε κάθε καρδιά που Τον επικαλέστηκε, ανάβοντας ένα ταπεινό λιανοκέρι στο εικονοστάσι του σπιτιού του.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατοι, αγαπητοί μου χριστιανοί, να ενώσουμε όλοι μαζί, από όπου κι αν βρισκόμαστε τούτη την αγία ώρα της προσευχής, με όλη την ένταση της ψυχής μας, τις ικεσίες μας στον Άγιο Διονύσιο, αντικρίζοντας το Άγιο Κορμάκι, λέγοντάς Του: «Άγιε της αγάπης και της συγγνώμης, σε παρακαλούμε, συγχώρα μας κάθε μικρή ή μεγάλη αμαρτία μας, απάλλαξέ μας από τη μάστιγα της ασθένειας, δώσε μας δύναμη να αντέξουμε και αυτήν τη δοκιμασία, μη μας εγκαταλείψεις, βοήθησέ μας να αγαπάμε όπως εσύ. Εσένα έχουμε απαντοχή και προστάτη και βοηθό. Εσύ είσαι η ελπίδα της σωτηρίας μας».
Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους σας. Ο Άγιος βοηθός μας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου