Δεν ευκαιρώ για τον Θεό

Του π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΟΚΟΥ

Κατὰ τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων Προπατόρων (ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Χριστοῦ) ἀκοῦμε τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου δείπνου. Ἕνας ἄρχοντας κάνει ἕνα μεγάλο τραπέζι καὶ εἰδοποιεῖ νὰ ἔλθουν οἱ καλεσμένοι του. Αὐτοὶ ὅμως προφασίζονται διάφορα καὶ δὲν πηγαίνουν. Ἕνας προβάλλει ὡς πρόφαση τὸ ὅτι εἶναι νιόπαντρος καὶ δὲν ἔχει μυαλὸ καὶ χρόνο γιὰ ἄλλα πράγματα. «Γυναῖκα ἔγημα καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». Ὁ ἄρχοντας ὅμως δὲν κάνει καμμιὰ δικαιολογία δεκτή. «Οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» (Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ). Ἄρχοντας βέβαια εἶναι ὁ Θεὸς καὶ δεῖπνο ἡ Βασιλεία του. Ἀπὸ πότε ὅμως ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια θεωροῦνται ἐμπόδιο γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν κατηγορήθηκε γιὰ τίποτε κακό. Ὅτι δηλαδὴ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὴν οἰκογένειά του, ὅτι δὲν ἀγαποῦσε τὴ γυναίκα του, ὅτι ἦταν ἄπιστος σύζυγος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἀντιθέτως φαίνεται ὅτι ἦταν καὶ μὲ τὸ παραπάνω προσκολλημένος στὴ γυναίκα του καὶ τὴν οἰκογένειά του. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὴν Εὔα γιὰ νὰ εἶναι σάρκα μία μὲ τὸν Ἀδάμ, ὁ ἰδανικότερος βοηθός του. Κανένας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θραύει τὸν δεσμὸ αὐτό. Εἶναι θεομάχος ὅποιος συμβάλλει στὸ νὰ διαρρηγνύεται ἡ εὐλογημένη συζυγία, ὅποιος χωρίζει «οὓς ὁ Θεὸς συνέζευξε».

Τόσο πολὺ ἐνδιαφέρεται ὁ Θεὸς νὰ πηγαίνει καλὰ ἡ συζυγία καὶ ἡ οἰκογένεια, ὥστε παίρνει καὶ μέτρα προστασίας γι’ αὐτήν. «Ἂν κάποιος εἶναι νιόπαντρος, δὲν θὰ στρατολογηθεῖ γιὰ πόλεμο, οὔτε θὰ τοῦ ἀνατεθεῖ κανένα σημαντικὸ ἔργο. Θὰ παίρνει ἀπαλλαγὴ γιὰ ἕνα χρόνο, θὰ εἶναι ἐλεύθερος μὲ τὴ γυναίκα του νὰ χαροῦν τὸν γάμο τους» Ἡ καλὴ γυναίκα, ἡ καλὴ οἰκογένεια, εἶναι πάντα τὸ ζητούμενο. Ὅποιος βρῆκε γυναίκα καλή, ἔλαβε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ πολλὲς χάρες. Καὶ ὅποιος διώχνει μιὰ τέτοια γυναίκα, πετάει τὰ πλούτη του. Ἡ «ἀνδρεία» γυναίκα, ἡ δραστήρια καὶ νοικοκυρεμένη σύζυγος, «τιμιωτέρα ἐστὶ λίθων πολυτελῶν» (Δευτ. 24, 5. Παρ. 18, 22. 31, 10-31).

Εἶναι τόσο σημαντικὸ πράγμα ἡ συζυγία καὶ ἡ οἰκογένεια, ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν διστάζει νὰ συνιστᾶ νὰ μὴ χωρίζουν οἱ σύζυγοι, ἀκόμα καὶ ὅταν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ εἶναι εἰδωλολάτρης. Ἂν ὁ ἄπιστος ἄντρας ἢ ἡ ἄπιστη γυναίκα δέχονται νὰ συγκατοικοῦν μὲ τὸν πιστὸ σύντροφό τους, ἂς μὴ χωρίζουν. Καὶ ὅποιος δὲν φροντίζει τοὺς οἰκείους του, τὴν οἰκογένειά του, ἔχει ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ εἶναι χειρότερος καὶ ἀπὸ τὸν ἄπιστο εἰδωλολάτρη (Α΄ Κορ. 7, 10-16. Α΄ Τιμ. 5, 4-8). Καλό, ἄριστο ἔργο ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν οἰκογένεια.

Καὶ ὅμως, ὅταν ὁ Θεὸς καλεῖ, ὅλα αὐτὰ πᾶνε δεύτερα. Εἶναι πράγματα ποὺ πρέπει νὰ τακτοποιοῦνται σὲ ἄλλη χρονικὴ στιγμή. Ὄχι νὰ τὰ θυμᾶται κανείς, ὅταν τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς σὲ κάτι ἄλλο. Τὸ κάθε πράγμα στὸν καιρό του. Εἶναι ὕψιστη τιμὴ νὰ μᾶς καλέσει ὁ ἄρχοντας, ὁ βασιλιάς, ὁ Θεὸς στὸ τραπέζι του. Δὲν εἶναι θλιβερὴ μιζέρια μας νὰ ἀρνηθοῦμε, ἔστω καὶ μὲ προφάσεις εὐλογοφανεῖς; Ἂς φροντίζουμε ἀνύσταχτα νὰ εἴμαστε πανέτοιμοι, νὰ εὐκαιροῦμε σὲ κάθε του κάλεσμα. Ἂν τὰ τοῦ οἴκου μας παρεμποδίζουν τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, παύουν νὰ εἶναι καλό. Σωστὴ ὀργάνωση λοιπόν, ὀρθὴ προτεραιότητα. Γιατί τὸ ἕνα νὰ ἀκυρώνει τὸ ἄλλο;

Σκληρὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν διστάζει νὰ τὸν πεῖ: Ἀκόμη καὶ οἱ οἰκιακοί μας θὰ ἀποβοῦν ἐχθροί, ἂν μὲ κάποιο τρόπο μᾶς βγάλουν ἀπ’ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 10, 34-37).