Το σκάνδαλο του Σταυρού

Του π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΟΚΟΥ

Ο Χριστός έχει υψωθεί στον Σταυρό. Με την καθήλωση, το κάρφωμα των καρφιών στα χέρια και στα πόδια του, κορυφώνεται το ανήκουστο μαρτύριό του. Όμως φαίνεται πως οι βασανιστές του δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Ενώ ο Υιός του Ανθρώπου διανύει, κρεμασμένος επί του Σταυρού, τις τελευταίες άκρως επώδυνες ώρες του, σαν να μην έφταναν τα όσα υπέφερε ως τότε, ένας τελευταίος δυνατός πειρασμός επιτείνει το «έως θανάτου» πρωτόγνωρο άλγος της ψυχής του. «Οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων», απευθύνουν στον Χριστό μια ιδιαίτερα έντονη πρόκληση: Αν είσαι όντως Υιός του Θεού και βασιλεύς του Ισραήλ, όπως ισχυρίζεσαι, κατέβα τώρα από τον Σταυρό και θα σε πιστέψουμε. Λογικά έχουν δίκιο. Δεν βγάζει νόημα ένας αδύναμος Θεός. Τους είναι άχρηστος ένας Θεός που πνέει τα λοίσθια.

Επαναλαμβάνεται ο πειρασμός στον οποίο υπέβαλε τον Χριστό ο διάβολος στην έρημο, να κάνει θαύματα εντυπωσιακά και εκθαμβωτικά, για να αποδείξει ότι είναι ο Μεσσίας. Να μη μπορεί να τον αμφισβητήσει κανένας. Έτσι και τώρα, η επίδειξη θεϊκής και βασιλικής εξουσίας και δύναμης, θα ανάγκαζε τους πάντες να τον αποδεχτούν, να σκύψουν μπροστά του. Ήταν όντως η πιο κατάλληλη στιγμή για τον Χριστό, ενώ βρισκόταν ανθρωπίνως στην έσχατη αδυναμία του, να αποδείξει ότι είναι ο παντοδύναμος Θεός. Η δύναμη είναι η μόνη γλώσσα που κατανοεί ο άνθρωπος.

Παρ’ όλα αυτά, ο Χριστός σιωπά. Αντιπαρέρχεται τον πειρασμό επαναλαμβάνοντας με τη στάση του αυτό που είπε κάποια άλλη φορά, ότι «η γενεά αύτη γενεά πονηρά εστι. Σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή». Αποκρούει τον πειρασμό της δύναμης. Προτιμά να παραμείνει «σημείον αντιλεγόμενον». Δεν ήλθε για να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν με το ζόρι. Δεν κάνει θαύματα που θα αναγκάσουν σε υποχρεωτική πίστη. Δεν επιθυμεί να καταδυναστεύει ψυχές και συνειδήσεις. Αφήνει πάντα ανοιχτό το πεδίο για ελεύθερο προβληματισμό και επιλογή. Δίνει πάντα στον άνθρωπο τη δυνατότητα να απορρίπτει τον Θεό. Θέλει να γίνονται όλα «επ’ ελευθερία».

Μπορούσε να γίνει άνεμος σφοδρός, «πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας», φοβερός σεισμός, καταστροφική φωτιά, στα οποία δεν θα μπορούσε να αντισταθεί κανένας. Μα ο Χριστός δεν θέλει να είναι τίποτε από αυτά. Θέλει να είναι μόνο «φωνή αύρας λεπτής» (Γ΄ Βασ. 19, 11-12). Σαν να λέγει: «Εγώ δεν θέλω να ελέγχω κανενός την ψυχή… Δεν έχω καμιά διάθεση να υποδουλώσω το ποίμνιό μου» (Κρόνιν, Τα κλειδιά της Βασιλείας, σ. 18). Ο Χριστός δεν ποιμαίνει «αναγκαστώς», δεν κατακυριεύει «της πίστεως» και «των κλήρων» (Β’ Κορ. 1, 24. Α΄ Πέτρ. 5, 2-3), δεν καταπιέζει και δεν τυραννάει, αλλά θυσιάζεται γεμάτος αγάπη για τη λογική ποίμνη του.

Όμως οι Εβραίοι δεν κατανοούν έναν αδύναμο Θεό. Δεν μπορούν να καταλάβουν (ακόμα και οι απόστολοι), πώς είναι δυνατόν ο Μεσσίας που έλπιζαν «λυτρούσθαι τον Ισραήλ», να πεθαίνει στον Σταυρό σαν τον πιο αποτυχημένο άνθρωπο. Η άρνηση του Χριστού να συνηγορήσει υπέρ του εαυτού του έστω και την ύστατη στιγμή, αποτελεί αξεπέραστο σκάνδαλο γι’ αυτούς που στήριζαν στον αναμενόμενο Μεσσία τους όλες τις ελπίδες για την εθνική τους αποκατάσταση. Ήθελαν τον Χριστό εθνικό τους ήρωα. Δεν μπορούν να συγχωρήσουν την «αδυναμία» του. Και όμως…

Ο ληστής γιατί δεν δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον αδύναμο Χριστό ως Θεό του και Κύριο;