Για τη Μητέρα! Ποτέ δεν είναι αργά!

Άρθρο της Άννας Τσουκαλά-Κουφού

 

Σαν γυναίκα και μητέρα, σκέφθηκα ν’ αναφερθώ στην παγκόσμια ημέρα της μητέρας, που τιμήθηκε την δεύτερη Κυρική του Μαίου. Ομολογώ ότι ο εφετινός εορτασμός ήταν πολύ αναιμικός, κάτι ελέχθησαν πολύ βεβιασμένα και πρόχειρα. Είναι αλήθεια ότι μάς προέκυψε το Δου Νου Του, πού ευκαιρία και ψυχική διάθεση για τη μητέρα. Τώρα προέχουν, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο, η φορολογία το Φ.Π.Α., η μείωση των μισθών, των συντάξεων, τα τραγικά γεγονότα της Marfin και, σαν να μη φθάνουν αυτά, έχομε και τον «Καλλικράτη». Έτσι για να μπορούν ν’ αλληλοτρώγονται ικανοποιητικά οι Δήμοι και οι Κοινότητες... Ολα αυτά κοντεύουν να εξουθενώσουν τον ΄Ελληνα. Ο ΄Ελληνας από ιδιοσυγκρασίας είναι αντιφατικός, γεμάτος αντιθέσεις, ελαττώματα και προτερήματα, επαναστάτης και ραγιάς, αλτρουιστής και ατομιστής, άγιος και εκδικητής, ανάγωγος επαναστάτης, θυμόσοφος και θυμοφθόρος, επικοινωνιακός κοσμοπολίτης και κλειστοφοβικός ερημίτης. Κι τώρα, που τον περιορίζουν και τον πιέζουν, είναι σαν να του ελαττώνουν το οξυγόνο του. Δεν αντέχει τον περιορισμό, γι’ αυτό υπάρχει φόβος να εκραγεί. Και η έκρηξη του ΄Ελληνα είναι επικίνδυνη. Έχει καταγραφεί πολλάκις και πλειστάκις πόσο επικίνδυνη είναι. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αναρωτήθηκα για τους τόσους εορτασμούς που έχουν καθιερωθεί στην Ελληνική επικράτεια και όχι μόνο. Συγκεκριμένα, μετά από καταμέτρηση, βρήκα πενήντα επτά παγκόσμιες ημέρες εορτασμού, χωρίς να απορρίπτω το γεγονός να μου διέφυγε κάποια και αναλογίζομαι εάν εννοούμε εμείς οι ΄Ελληνες αυτούς τους εορτασμούς ή εάν μας τους επιβάλλει η απόγνωση που νιώθουμε, για την καταστρατήγηση εννοιών, αξιών, επετείων και γιορτάζουμε πολύ τυπικά, έτσι για να καθησυχάζουμε την εξεγερμένη συνείδησή μας για το τίποτα που ζούμε σαν κοινωνία Διότι η γιορτή, η κάθε γιορτή, δεν είναι ισόπεδος διάβαση χωρίς προβληματική, έχει κάποιο βαθύτερο σκοπό και νόημα και εάν δεν κατορθώνει να παραπέμπει σε βιωματικό συνδυασμό και ύπαρξη, τότε δεν έχει λόγο να γιορτάζεται. Η γιορτή όμως της μητέρας, είμεθα πιστεύω όλοι βέβαιοι ότι και τη νιώθουμε και συνειδητά την τιμούμε. Γιατί η μητρότητα είναι αξία κοινωνική, ηθική, πνευματική. Είναι η ίδια η ζωή. Η μητέρα κυβερνάει και οδηγεί την ανθρώπινη μοίρα και είναι φτιαγμένη από τον Θεό να νικά, να ξεπερνάει τα αδιέξοδα και τούτο γιατί συνειδητά μάχεται.

Αν και ο εορτασμός πέρασε σχεδόν απαρατήρητος στον κοινωνικό περίγυρο, δεν μας πτόησε αυτό, γιατί η ευαισθησία επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Δεν ανήκομε στην παθολογική ευαισθησία που κατοικείται από ψυχές με εύθραστη προσωπικότητα, που δημιουργούν συνεχή αδιέξοδα και σε κάθε περίπτωση μπορείς να τις πονέσεις. Που σκέπτονται και θρηνούν και αυτό τις ανακουφίζει. Οι πραγματικές μητέρες είναι ηρωίδες, που μέρα-νύχτα πολεμούν και γνωρίζουν πολύ καλά να μάχονται και η ζωή που περνά ορμητική δίπλα τους δεν τις αγγίζει και γνωρίζουν να μη τίθενται στο περιθώριο της ζωής, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή.

Ωστόσο η ύπαρξη αδιεξόδων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής, γιατί συγκεντρώνει πλήθος προβλημάτων μας, που δημιουργούν συνεχή απαισιοδοξία. Όμως δεν πρέπει να χάσουμε τον άνθρωπο από τα χέρια μας, γιατί, αν η μητρότητα χαθεί, κανένα επίτευγμα της γυναίκας, καμία πρόοδος δεν θα έχει αξία. Έπαψε η γυναίκα την πολυτοκία εξ ορισμού και έχει αλλάξει εντελώς προσανατολισμό. Σχεδόν όλα τα μέσα επικοινωνίας έχουν επιστρατευτεί στην προπαγάνδα της διάλυσης της οικογένειας, μα, όταν δεν υπάρχει το θερμοκήπιο, που λέγεται οικογένεια και στεγνώσει η ψυχή του ανθρώπου, πώς θα αναπτυχθεί η νέα ζωή. Θα πονέσεις, θα κουραστείς για να γευθείς την χαρά της επιτυχίας, θα γίνεις μητέρα με όλες τις δυσκολίες. για να απολαύσεις την χαρά της μητρότητος. Κι έτσι η μητέρα προσφέρει την απόλυτη αγάπη. Η προσφορά της, η δυναμική της, ο πολυδιάστατος ρόλος της τής αποδίδει την σταθερή τιμή. Αυτό το ιερό πλάσμα, που ο Θεός έθεσε στη γη δίπλα στον άνδρα, ανεβάζει την ανθρώπινη ύπαρξη στον ουρανό, που η λέξη αυτοθυσία την εκφράζει.

Με αυτές τις σκέψεις, ξυπνώντας το πρωί της προπερασμένης Κυριακής, βρήκα στο ανθοδοχείο του μικρού μου γραφείου λίγα λουλούδια και «χρόνια πολλά». «Συνωμοσία», σκέφτηκα κι ένιωσα απέραντη χαρά… Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα δώρα που έλαβα τη φετινή χρονιά, αλλά και λαβαίνω κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας από τα παιδιά μου. Μη φανταστείτε ανθοδέσμη μεγαλόπρεπη με ετικέτες και τα παρόμοια. Λίγα λουλουδάκια από τις γλάστρες του μπαλκονιού μας, που όμως μου έδωσαν απέραντη χαρά, όσο τίποτε άλλο. Να σας εξομολογηθώ τους φόβους μου: Να, φοβάμαι, μήπως έλθει κάποια στιγμή, που θα σταματήσουν την καλή τους αυτή συνήθεια. Εσείς τι λέτε; Χρόνια πολλά, σε όλες τις μητέρες πάσης ηλικίας χρώματος και εθνικότητας.