Να πλημμυρίζει την καρδιά μας αγάπη και ευγνωμοσύνη για τα ουράνια δώρα

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 26^ης Οκτωβρίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκά κ’, 26-39)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

[Φωτό από την επίσκεψη τού π. Π. Καποδίστρια στη χώρα των Γαδαρηνών, τον Ιανουάριο του 2014. Στο βάθος η θάλασσα της Τιβεριάδος, όπου έπεσαν οι χοίροι της ευαγγελικής διήγησης και δεξιά τα υψώματα του Γκολάν. Περισσότερα δείτε ΕΔΩ!]

Κακοποιά πνεύματα και σκοτεινές δυνάμεις είχαν καταλάβει το σώμα του δαιμονισμένου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Τον κατεύθυναν στην απώλεια, τον εξουσίαζαν και τον βασάνιζαν φρικτά. Βέβαια ο αδύναμος και φτωχός άνθρωπος δεν το ήθελε αυτό. Τα φοβόταν και τα σιχαινόταν ολόψυχα! Αλλά τι να έκανε; Οι φτωχές ανθρώπινες δυνάμεις του από μόνες τους δεν επαρκούσαν για να τα νικήσουν και να τα διώξουν μακριά. Ακόμα και οι σιδερένιες αλυσίδες τίποτε δεν κατόρθωναν! Τα δαιμόνια έσπαζαν τις αλυσίδες που τον έδεναν και τον έσερναν ρακένδυτο και αιμόφυρτο σε ερημιές και ζοφερούς τόπους, χειμώνες ολόκληρους και καλοκαίρια.

            Ο φιλεύσπλαχνος Χριστός όμως τον λυπήθηκε! Οι δαίμονες αντιλήφθηκαν τον Κύριο και φόβος τρομερός τούς κατέλαβε. Οι βασανιστές του αθώου ανθρώπου φοβήθηκαν τα βάσανα που θα υπέφεραν από την Χάρη του Θεού. Ο Χριστός τούς επέτρεψε –μετά από αίτημά τους– να εισέλθουν στους χοίρους που έβοσκαν εκεί γύρω, τους οποίους και έπνιξαν στα νεαρά της λίμνης. Αυτό παιδαγωγικά το επέτρεψε ο Κύριος, για να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει τους κατοίκους της γύρω περιοχής, οι οποίοι ασεβώς και αναιδώς έτρεφαν παράνομα χοίρους, εξαιτίας του πολύ ακριβού κρέατός τους, καταπατώντας την ρητή απαγόρευση του Μωσαϊκού Νόμου.

            Ο δαιμονισμένος συνήλθε, προσκύνησε με ταπείνωση τον Λυτρωτή Κύριο και με ευγνωμοσύνη τον ευχαρίστησε και τον παρακάλεσε να γίνει μαθητής του. Ο Κύριος όμως δεν θεωρεί ακόμα την ώρα κατάλληλη, αλλά τον προτρέπει να γυρίσει και να διηγείται παντού την δύναμη του Θεού. Ο βασανισμένος αυτός άνθρωπος γίνεται από τότε ο φλογερός κήρυκας των θείων αληθειών του Κυρίου, ενώ πριν Τον βλαστημούσε και Τον έβριζε. Έτσι εξέφραζε όχι μόνο την ευγνωμοσύνη του, αλλά και την θερμή πίστη και την αγάπη του προς τους συνανθρώπους του. Διότι, διδάσκοντάς τους τις θείες αλήθειες, τους έκανε μετόχους της θεώσεως, που και ο ίδιος απολάμβανε. Την κτυπητή αντίθεση με τους ασεβείς κατοίκους, οι οποίοι αισθάνονταν μόνον απλό ανθρώπινο φόβο, ενώ στην ουσία τούς ενδιέφερε μόνον η άνεση και τα υλικά συμφέροντά τους!

            Και εμείς πολλές φορές στην ζωή μας ευεργετηθήκαμε από τον Παντοδύναμο Θεό! Και εξακολουθούμε να ευεργετούμαστε καθημερινά. Γι΄ αυτό η καρδιά μας πρέπει να πλημμυρίζει πάντοτε με αγάπη και ευγνωμοσύνη για τα ουράνια δώρα. Και να μιμηθούμε το θάρρος και την αληθινή πίστη, που βίωνε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος με όλη την θέρμη της νεανικής ψυχής του. Γένοιτο!