Σκέψεις περί θείου Αγγίγματος

[Απόσπασμα Ομιλίας του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, κατά την Θεία Λειτουργία της Κυριακής 9ης Νοεμβρίου 2014, στον  Ναό της Παναγούλας Μπανάτου εν Ζακύνθω - εορτή του Αγίου Νεκταρίου]

Όλα, στη σχέση μας με τον Χριστό, είναι τελικά θέμα Αγγίγματος, ένα ιδιότυπο -πλην όμως δυναμικό και δημιουργικό- δούναι και λαβείν μεταξύ των ουρανίων και των γήινων πραγμάτων μας! 

Πλήθος ολοένα -και στις δικές μας παραλυτικές ημέρες- περιστοιχίζει τον Κύριο Ιησού και μάλιστα Τον συνθλίβει, οι πλείστοι αγγίζοντες όμως (συχνάκις και οι Κληρικοί, αλίμονο) παραμένουν, αμέτοχοι της ψαύσεως αυτής, ενώ θα μπορούσαν να είχαν ευεργετηθεί σωστικά. Με το επιδερμικό, εθιμικό, παγερό άγγιγμά τους ουδέποτε ευαισθητοποιούν την δραστική και ποιητική των πάντων Θεία Χάρη και ως εκ τούτου απομένουν ατελέσφορες οι όποιες πνευματικές προσπάθειές τους. Και δεν συμβαίνει, ό,τι θαυμαστό συνέβη, όταν άγγιξε τον Ιησού η Αιμορροούσα του σημερινού κατά Λουκάν ευαγγελικού αναγνώσματος, για το οποίο απόρησε ο Πέτρος: "ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ" [Λουκ. 8, 45β-46].

Αγαπητοί συνεορταστές, οι Άγιοι και άπαντες οι αφοσιωμένοι στον θείο Έρωτα συνάνθρωποί μας άγγιξαν -κατά το δυνατόν της ανθρώπινης φύσης- τον Ιησού, με πνεύμα παιδικής αφελότητας και ανυστερόβουλης διάθεσης ψυχής, όπως και ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Νεκτάριος.

Ο εν λόγω Άγιος του Εικοστού Αιώνα -όπως έχει ονομασθεί από τον φιλάγιο λαό μας ο Άγιος Νεκτάριος- στην μαραθώνια πορεία του από την Αλεξάνδρεια έως την Αίγινα κι εντέλει στον Ουρανό έθεσε το ζωοπάροχο Άγγιγμα προς και από τον Κύριο Ιησού ψηλότερα από καθετί άλλο. Ο έρως της Ψυχής του με τον Νυμφίο της Εκκλησίας, τον πρώτο Δεδιωγμένο, τον πρώτο Πατήσαντα το κράτος του Άδη και Νικήσαντα τις μεθοδείες του Μισόκαλου, συνετέλεσε ώστε να υπομείνει τις πολλαπλές ύβρεις και τις σατανικές δολοπλοκίες των -κατ' όνομα- εν Χριστώ αδελφών του έως τέλους. Υπέφερε τις φρικτές συκοφαντίες των συνεργατών και συν-αδελφών του, ασκήθηκε σε εμβριθέστατες θεολογικές μελέτες και μνημειώδεις συγγραφές, εβίωσε ορθόδοξα την μοναχική αφοσίωσή του, κοιμήθηκε οσιακά το 1961 και διά των δυσχερών αυτών οδών οδηγήθηκε, άξια και δίκαια, στην άνω Ιερουσαλήμ, κατακτώντας την ποθεινή Αιωνιότητα πλάι στον Κύριο της Δόξης.

Με άλλα λόγια (και για να είμαστε επίκαιροι, εξαιτίας του Μαραθωνίου, που πραγματοποιείται σήμερα στην Αττική), ο λαοφίλητος Άγιος Νεκτάριος αναδείχτηκε άριστος Μαραθωνοδρόνος της Πίστης μας, στεφανούμενος και δοξαζόμενος τελικά από τον Μεγάλο Αθλοθέτη Θεό. Ας έχουμε την πρεσβεία Του εσαεί!